Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απεχθάνεται πολλά. Καταρχάς τους νοήμονες ανθρώπους. Τη νηφαλιότητα. Οσους της ασκούν, δικαίως ή αδίκως, κριτική. Την ελευθερία του Τύπου. Πολλούς δημοκρατικούς θεσμούς, ιδίως όσους θεωρεί ότι στέκονται εμπόδιο στις πολιτικές αποφάσεις της. Απεχθάνεται γενικώς –και την έκφραση αυτής της απέχθειας την παρουσιάζει ως εύλογη αντίδραση σε δομές που υπονομεύουν την κυβερνητική δραστηριότητα.
Αλλά η κυβερνητική δραστηριότητα δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με τη δημοκρατία. Οι πεπερασμένες, ούτως ή άλλως, κυβερνήσεις μπορούν να είναι εργαλεία της δημοκρατίας. Αν αυτό μπορούσαν να το κατανοήσουν τα κυβερνητικά στελέχη δεν θα φέρονταν όπως ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ο οποίος ζητάει από τους τραπεζίτες να στραγγαλίσουν τα ΜΜΕ που τον κριτικάρουν ή όπως ο προκλητικά περιφρονητικός της διάκρισης των εξουσιών υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής. Ο αδαής αυτός άνθρωπος, μάλιστα, θεωρεί, όπως διαφαίνεται κι απ’ όσα είπε προχθές στη Βουλή, ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του θέτουν το μέτρο της δημοκρατίας και της ισονομίας. Στις κανονικές χώρες, οποιοσδήποτε υπουργός υποστήριζε τέτοια άποψη θα στελνόταν από τον πρωθυπουργό του σε φροντιστήριο για τα βασικά. Αλλά είναι προφανές ότι εδώ έχουμε άλλες προτεραιοποιήσεις.
Οσο, όμως, στη γαλάζια μας χώρα ο Κοντονής ή η άγαρμπη υπερασπίστρια του ακροδεξιού εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνου Καμμένου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, εξαπλουστεύοντας νοήματα και κανόνες, δίνουν σχήμα στην πολιτική αυθαιρεσία επικαλούμενοι την Αριστερά, η δημοκρατική Ευρώπη αποφάσισε να μην ανεχθεί άλλο τις παραφυάδες του αυταρχισμού που αναπτύσσονται στο όνομα των άκρων (είτε των δεξιών είτε των αριστερών). Χθες η Κομισιόν πρότεινε στο Συμβούλιο την ενεργοποίηση του Αρθρου 7 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για να προστατευτεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης στην Πολωνία. Τι συνέβη εκεί; Ο Πολωνός «Κοντονής», με νόμο, μπορούσε να παύει ή να συνταξιοδοτεί δικαστές που δεν του άρεσαν ή δεν συμφωνούσε μαζί τους. Επιχειρήθηκε, επίσης, η κυβέρνηση να επεμβαίνει στην ανεξαρτησία του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας.
Τι είπε η Ευρώπη; Οτι δεν συμφωνεί με τους Κοντονήδες που θεωρούν ότι το μέτρο των θεσμών είναι ο εαυτός τους, τα πιστεύω τους και η εξουσία τους. Οτι τα μίση και οι απέχθειες των εκπροσώπων της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι το μέτρο των πραγμάτων. Κι ότι τη δημοκρατία δεν την υπερασπίζονται οι αυταρχικές φαντασιώσεις των φαιών κάθε εξουσίας, αλλά πρωτίστως οι ίδιοι οι δημοκρατικοί θεσμοί. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
