Αναζήτηση
Συμφωνούμε όλοι, νομίζω, πως ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν είχε κανένα δικαίωμα να εκφωνήσει λόγο στο συνέδριο της ΝΔ. Οπως δεν είχε δικαίωμα να δημοσιοποιήσει τις πολιτικές του θέσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα έπρεπε καν να έχει δικαίωμα ψήφου. Τι είναι ο Μαρκουλάκης που μου έχει και άποψη, έλληνας πολίτης;
Ή τουλάχιστον ρώτα πριν, πουλάκι μου. Πριν το συνέδριο έλα και ζήτα μου την άδεια όμορφα κι ευγενικά. Αλλωστε, μου πέφτει ο τεράστιος λόγος για τη δική σου τη ζωή. Εγώ σε συντηρώ, εγώ σε πληρώνω, απ’ το ψωμί μου τρως. Συνεπώς, θα υποστείς την αποψάρα μου για τα πιστεύω σου, τους φίλους σου, τους έρωτες σου και το ρεπερτόριό σου γιατί κάτι μου ξινίζει στο μονοσάλονο.
Χαμός έγινε με την ομιλία του σκηνοθέτη και ηθοποιού στο κόμμα που στηρίζει. Σε κάποιους άρεσε, σε κάποιους δεν άρεσε, κάποιοι τον επαίνεσαν, κάποιοι τον έψεξαν, άλλοι τον έβρισαν κι οι περισσότεροι υποτίμησαν το θεατρικό του εκτόπισμα, κλασικό αυτό. Οχι γιατί έχουν δει τις παραστάσεις του αλλά γιατί έτσι γουστάρουν, ρε αδελφέ.
Ο λιθοβολισμός των «επωνύμων» είναι από τα προσφιλέστερα αθλήματα (ξέρετε τι εννοώ, μην αρχίζουμε τώρα «όλοι έχουμε ένα επώνυμο» κ.λπ.). Δεν το έμαθες από μένα αλλά «επώνυμος» δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Γίνεσαι, πρώτον, με το ταλέντο σου και, δεύτερον, με την απήχησή που έχει αυτό το ταλέντο στο κοινό. Διότι εδώ δεν μιλάμε για την «επωνυμία» του υπερπλούσιου ή του σκανδαλωδώς διαβόητου. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους με χάρισμα, τελεία.
Αυτή τη νοσηρή εμμονή –και καλά εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζΑ κι εμείς τον φτιάξαμε αυτόν τον καλλιτέχνη –να την κοιτάξουμε, μην την αφήσουμε έτσι. Αυτό το «εγώ σε ανέβασα εγώ και θα σε ρίξω» γιατί «το δικό μου εισιτήριο γεμίζει το θέατρό σου».
Δεν το έμαθες από μένα αλλά το εισιτήριο το πληρώνεις επειδή επιλέγεις ένα θέαμα, όχι επειδή κάνεις ψυχικό στον παραγωγό του. Και τον καλλιτέχνη δεν τον έφτιαξες εσύ, φτιαγμένο τον βρήκες: απ’ το ξεκίνημά του, δικό του ήταν το άστρο που σε οδήγησε κοντά του.
Ξέρεις, δεν ρυθμίζεις εσύ προσωπικώς τους πλανήτες στο στερέωμα. Το σύνδρομο της αυτοκρατορικής παράκρουσης θέλει προσοχή και ξεκούραση, μην το αφήνεις έτσι. Κι επίσης, το δικό σου εισιτήριο δεν φέρνει την άνοιξη. Την φέρνουν τα πολλά εισιτήρια. Τα οποία πολλά κερδίζονται, δεν χαρίζονται. Αλλά ούτε αυτό το έμαθες από μένα.
Απαξιωτικά αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες που ασχολούνται με τα κοινά. Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, μπήκαν στη Βουλή ηθοποιοί σπουδαίοι και μετριότητες, λαοφιλείς κι ασήμαντοι, με καριέρα ή δίχως κι ούτε πρόκειται. Ηθοποιοί που προσέδωσαν κύρος στο Κοινοβούλιο κι ηθοποιοί που το αναζήτησαν εκεί ανεπιτυχώς. Κι υπογείως αποσκοπούσαν σε καμιά θεσούλα σε κρατική σκηνούλα.
Δεν το έμαθες από μένα, αλλά ακριβώς το ίδιο ισχύει για όλους τους βουλευτές ανεξάρτητα από σπουδές, κλάδους κι επαγγέλματα. Υπάρχουν καλοί και υπάρχουν κακοί. Οι περισσότεροι κακοί. Αρθρώνουν ένα λόγο από μελαμίνη ούτε καν ξύλινο. Εναν λόγο πολιτικά ανερμάτιστο, κοινωνικά ανελέητο και γλωσσικά ασύντακτο.
Δεν μας χαλάνε οι His Master’s voice βουλευτές, ο Μαρκουλάκης μάς χαλάει. Που στην τελική τον ξέρουμε απ’ τη δουλειά του. Αποκλειστικά και μόνον. Ούτε από έρωτες, ούτε από σκάνδαλα.
Οπότε, φίλε μου, έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνήσεις με την άποψή του. Αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τη λογοκρίνεις.
Κι αυτό, ναι, είναι Νόμος. Που δεν τον έμαθες από μένα.
