Είναι θέμα επιλογών –πολιτικών και προσωπικών. Την ώρα που ο Κώστας Καραμανλής και η μισή ΝΔ συνωστίζονταν στο ΕΒΕΑ για τα απομνημονεύματα της οκτάμηνης υπουργικής θητείας του Γιάννη Παπαθανασίου, όταν η χώρα βρισκόταν στον προθάλαμο των Μνημονίων, ο Αντώνης Σαμαράς περνούσε μπροστά από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, κατευθυνόμενος σε άλλο χώρο –για να μετρήσει τις διαψεύσεις και τις προσδοκίες του Σπύρου Λυκούδη. Πρόκειται για επιλογή που έχει τη σημασία της και αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί κανείς ότι πιθανότατα ήταν η πρώτη εκδήλωση στην οποία φρόντισε ο Σαμαράς να καταγραφεί η δική του παρουσία, ενώ κεντρικό ρόλο στο πάνελ είχε η Ντόρα Μπακογιάννη. Υπό μία έννοια, ανάμεσα σε δύο βιβλία μοιράστηκαν προχθές το βράδυ οι καραμανλικοί και όσοι, διαπαραταξιακά, επενδύουν στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων –προσχηματικά ή μη.
Και οι δύο εκδηλώσεις έκρυβαν ανομολόγητες αγωνίες, που δεν είχαν να κάνουν με το ευπώλητο των δύο βιβλίων. Αν οι καραμανλικοί ψάχνουν τον δρόμο της «δικαίωσης», ο Λυκούδης αναζητεί την κατεύθυνση της Αριστεράς. Δεν πρόκειται για δρόμους που διασταυρώνονται, έστω κι αν στο ακροατήριο των δύο βιβλιοπαρουσιάσεων μπορούσε κανείς να ανιχνεύσει ένα, επίσης ανομολόγητο, δίλημμα: «Με τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα;». Είναι το δίλημμα που μπορεί προσεχώς να καθορίσει την πορεία των πραγμάτων, συμπιέζοντας έναν χώρο που επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί, ακριβώς για να ξεφύγει από αυτή την ασφυξία. Ο ευπροσάρμοστος Λυκούδης πιστεύει και ελπίζει στο Κίνημα Αλλαγής, όχι μόνο για να αποφύγει να βρεθεί αντιμέτωπος με το δίλημμα, αλλά επειδή παρέχει τα εχέγγυα για μια πορεία στην αριστερή όχθη. Ακόμη κι αν δείχνει παράδοξο ότι στη θέση που θα καθόταν ο αδελφοποιτός Φώτης Κουβέλης βρισκόταν το βράδυ της Τετάρτης ο Σαμαράς.
Στο μυαλό του Λυκούδη υπάρχει μια Αριστερά δημοκρατική, συναινετική, ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική, πολιτικά φιλελεύθερη. Μπορεί η εικόνα να δείχνει ουτοπική αν συγκριθεί με την αριστερή κυβερνητική σφραγίδα, εντός κι εκτός συνόρων, αλλά για τον ρεαλιστή αντιπρόεδρο της Βουλής η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί. Δεν έχει αμφιβολία ότι οι πολιτικές καταβολές του θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Τσίπρα στην πόρτα του –παρακάμπτοντας την πολεμική τού άλλοτε συντρόφου στον «αριστεροδεξιό λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Αλλά, ταυτοχρόνως, η ατζέντα του θα ήταν πολύτιμη και για τα ανοίγματα του Μητσοτάκη.
Μπροστά στο δίλημμα του μέλλοντός του ο Λυκούδης υψώνει ήδη αναχώματα. Οι δικοί του ΜΕΤΑρρυθμιστές προσφέρουν το όχημα για μια πολιτική παρέμβαση που περιμένει να ακουστεί στον κεντροαριστερό μικρόκοσμο –και ανέλαβε να καθοδηγήσει η Φώφη Γεννηματά. Από τα μετόπισθεν, αφού δεν επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο Πολιτικό Συμβούλιο, ο Λυκούδης παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στο Κίνημα Αλλαγής, αποδεχόμενος ότι η Γεννηματά είναι προσώρας το μοναδικό πρόσωπο που έχει νομιμοποίηση να λαμβάνει αποφάσεις για τον υπό συγκρότηση ενιαίο φορέα. Οσα έχουν προηγηθεί, προφανώς δεν τον ενθουσιάζουν –μια ορθολογική εξέλιξη που φέρνει τη, στοιχειώδη έστω, δημιουργία του κόμματος μπροστά από την εκλογή ηγεσίας θα ήταν προτιμότερη. Οπως κι ένα διαφορετικό όνομα, καθώς στο «Κίνημα Αλλαγής» δεν αντανακλώνται όσα σκέφτονται εκείνοι που διαχρονικά κρατούσαν αποστάσεις από τη Χαριλάου Τρικούπη.
Ο γέγονε, γέγονε. Η αυτονομία του ενιαίου φορέα και η προσπάθεια να βρει ζωτικό χώρο είναι βασικό ζητούμενο και για τον Λυκούδη. Οσοι έφθασαν στην κάλπη και εξέλεξαν τη Γεννηματά αποτελούν θεμέλιο για ένα νέο οικοδόμημα, που δεν πρέπει να μείνει γιαπί. Η κάλπη θα λύσει και τα κεντροαριστερά διλήμματα για συνεργασίες που πιθανότατα βρίσκονται μπροστά: η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη. Το μήνυμα είναι ότι ο πρώτος θα έχει τον πρώτο λόγο.