Αναζήτηση
Ιδού
Ο άνθρωπος Προκρούστης / ο ανίκητος και αμετανόητος / που έθεσε τον εαυτό του ως πρότυπο
…..
Και σπάει και κόβει και ράβει και θερίζει / κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση
Κ. Γ . Ταβουλτσίδης, Η Σφιγξ
Ετσι θέλουν να ερμηνεύουν ορισμένοι τον Κόσμο, το Σύμπαν, τη δική τους αρχή της Πλάσης. Να μην πιστεύουν στα Χριστούγεννα αλλά να γιορτάζουν [;] ως έναρξη του Παντός, τη γέννηση είτε του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν, είτε του Καίσαρα, του Ναπολέοντα, του Λουδοβίκου, του Κάιζερ. Ή να εκλαμβάνουν την επέκταση της εξουσίας τους ως τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής τους.
Προβάλλουν τη βεβαιότητά τους [;] ως προς την «ολοκληρωτική τους εκδοχή» για το πώς πρέπει να ζούμε και θεωρούν παραπλανημένους τους θεοσεβείς που «υποτάσσονται» στο κοινό καλό.
Το Παν και το Απαν συμπυκνούνται στο Εγώ.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς αντιμετωπίζουν όλοι οι διαφοροποιούμενοι τη χριστουγεννιάτικη παράδοση.
Την βλέπουν ως φολκλόρ, ως σχόλη, ως συντηρητικό κατάλοιπο, ως παρατράγουδο στο ηλεκτρονικό Ασμα της σύγχρονης τεχνολογίας; Αισθάνονται ή όχι ένα είδος ανθρώπινης ζεστασιάς, πλησιάσματος, αγγίγματος μεταξύ όλων των γειτόνων; Μια ανάγκη για συναισθηματική έκφραση δοσίματος, αλληλεγγύης, αδελφότητας, αλληλοσυγχώρεσης;
Ή μήπως όλα τούτα είναι κατασκευές της οπισθοδρομικής Εκκλησίας, της «οπιούχου» θρησκείας, των μελο-ΜΜΕ και των υπερσυντηρητικών παλιομοδιτών που έχουν παρασυρθεί και προσεγγίζουν αυτές τις μέρες με μια ανθρωπιά, την οποία χάνουν την επομένη των εορτών;
Κι όλες αυτές οι αισιόδοξες χριστουγεννιάτικες ταινίες, τα φωτισμένα δέντρα, τα κάλαντα, η διάχυτη τρυφερότητα, οι καλοσυνάτες φατσούλες των παιδιών, οι ευχές των περαστικών, οι οικογενειακές στιγμές γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι κι ένα αναμμένο τζάκι, όλα τούτα είναι μέρος μιας σκηνοθεσίας, μιας φαρσοκωμωδίας, μιας αυταπάτης;
Προφανώς είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει στη γέννηση του Χριστού, να εμπιστεύεται ή να μην εμπιστεύεται τους συνανθρώπους, να δυστυχεί μόνος ή να ευτυχεί με άλλους, να κρύβεται πίσω από ιδεολογήματα ή ν’ανοίγεται στον κόσμο των θαυμάτων.
Προφανώς και μπορεί ο καθένας να βλέπει τα Χριστούγεννα ως γιορτή μόνο για τους έχοντες, μολονότι τα φτωχόσπιτα ζούνε πιο έντονα τη θαλπωρή της ελπίδας που φέρνει η γέννηση.
Αυτό όμως που δεν ταιριάζει με το πνεύμα των άγιων ημερών είναι η συνέχιση της ασχήμιας των λόγων και της ανηθικότητας των πράξεων όσων έχουν πιστέψει ότι επειδή απέκτησαν ένα εφήμερο αξίωμα έγιναν και αυτομάτως «μικροί θεοί» που περιμένουν τους Μάγους να τους φέρουν δώρα.
Για μερικούς η μοναξιά της εξουσίας αυτά τα Χριστούγεννα μάλλον θα μετουσιωθεί σε ψυχική φυλάκιση [δίχως αναστολή], στην αναγκαστική απομόνωση από τη χαρά των άλλων, ίσως γιατί ξέχασαν να δίνουν από το υστέρημά τους και να χαμογελούν σε φίλους κι εχθρούς.
ΥΓ. «Ιδού
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
