Στην πολιτική δεν έχει σημασία πώς συστήνεσαι. Εχει σημασία πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Για τον Αλέξη Τσίπρα, ας πούμε, ο Πάνος Καμμένος είναι ένας πατριώτης κεντροδεξιός. Για τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, πάλι, είναι ένας πούρος ακροδεξιός. Αλλά αν στην περίπτωση του Τσίπρα η μετατόπιση του Καμμένου από τα άκρα στο Κέντρο δεν είναι τίποτε άλλο από το ξέπλυμα μιας επιλογής, της επιλογής να κάνει κυβέρνηση μαζί του, στην περίπτωση Γιούνκερ είναι πολύ περισσότερα. Είναι ο τρόπος που βλέπει η Ευρώπη όχι έναν πολιτικό, αλλά έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Οχι ένα κόμμα, αλλά μια ολόκληρη χώρα.
Εντάξει, δεν πολυσυμφέρει να είσαι ακροδεξιός και να το λες –ειδικά όταν φιλοδοξείς να κυβερνήσεις. Ο Καμμένος προσπάθησε να τινάξει από πάνω του έναν χαρακτηρισμό με τόσο αρνητικές συνδηλώσεις, όπως είχε κάνει πριν από αυτόν ο Καρατζαφέρης που απειλούσε με μηνύσεις. Με μηνύσεις απειλούσε και η Μαρίν Λεπέν. Αλλά οι απειλές δεν αλλάζουν τον τρόπο που σε βλέπει ο άλλος. Κι αυτό που βλέπει ο Γιούνκερ, ασφαλώς και πάρα πολλοί ακόμη στις Βρυξέλλες, είναι ότι στην Ελλάδα κυβερνά η Ακρα Δεξιά. Για πρώτη φορά.
Αν είναι η πρώτη φορά Ακρα Δεξιά που συγκυβερνά, τότε η πρώτη φορά Αριστερά είναι άλλος ένας συριζαϊκός μύθος, ένα επινόημα που δεν υπήρξε ποτέ. Κι όλοι μαζί είναι ένα μόρφωμα. Ενα μόρφωμα επιδεικτικά επιθετικό, απροκάλυπτα εχθρικό απέναντι σε όποιον δεν συντάσσεται μαζί του, ένα μόρφωμα κοινής πολιτικής αισθητικής. Δεν είναι ανάγκη να ακούσει κανείς τον Γιούνκερ για να καταλάβει. Αρκεί να ακούσει τον Καμμένο.
