Σωτήριον έτος 1998. Γήπεδο Νεάπολης, Κυριακή πρωί. Το ματς είναι Χαλκηδόνα – Μύκονος, για το πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής. Οι φιλοξενούμενοι ανοίγουν το σκορ. Από τον πάγκο της Χαλκηδόνας, σηκώνεται και βηματίζει νευρικά ο σχετικά νεαρός Γιώργος Σπανός. Ηρεμεί, όταν η ομάδα βάζει τέσσερα γκολ και το γυρίζει πανηγυρικά.
Είκοσι χρόνια μετά, ο Ατρόμητος του Σπανού κάνει πρωταθλητισμό στη Σούπερ Λίγκα. Οι φίλοι του λένε ότι τότε, το 2005, που μετέφερε τη Χαλκηδόνα στο Περιστέρι, έκανε λάθος. Επρεπε να είχε κάνει τη συγχώνευση με την Παναχαϊκή. Η Πάτρα όμως πέφτει μακριά κι ο Γιώργος θέλει να βλέπει την προπόνηση. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Οτι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, αν εξαιρεθούν οι τρεις της Αθήνας, οι τρεις της Θεσσαλονίκης, ο Πανιώνιος και κάποιες επαρχιακές, όλες οι άλλες ομάδες είναι προσωπικές υποθέσεις των ιδιοκτητών τους. Με χίλια εισιτήρια ο Λεβαδειακός δεν είναι της Λιβαδειάς, είναι του Κομπότη. Με δύο χιλιάδες η Ξάνθη (επειδή έχει παίξει εντός με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) δεν είναι της Θράκης, είναι του Πανόπουλου. Οπως ο Αστέρας, δεν είναι της Τρίπολης, είναι των Μπακοκαϋμενάκηδων. Δύο βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό ο Ατρόμητος, αλλά στα εισιτήρια προτελευταίος. Με 943 μέσο όρο δεν είναι του Περιστερίου. Είναι του Σπανού. Ενας Ατρόμητος, αυτά τα δώδεκα χρόνια, με τα πάνω του και τα κάτω του. Οπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, τίποτα δεν είναι ευθεία γραμμή. Πέντε φορές βγήκε στην Ευρώπη. Δύο φορές έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου. Το 2008 υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική, το 2013 τερμάτισε τρίτος. Πέρυσι και πρόπερσι κατέληξε όγδοος. Αλλες φορές (τις περισσότερες) του βγήκε του Σπανού, άλλες όχι. Την ξέρει τη δουλειά, είναι έμπειρος, έχει σταθερά δίπλα του τον Γιάννη Αγγελόπουλο, αλλά με 943 εισιτήρια τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Είπαμε όμως, θέλει να βλέπει κάθε μέρα την προπόνηση.
