Ηταν ένα ακόμα από εκείνα τα σούρουπα που είχα γυρίσει από τη δουλειά και βυθιζόμουν στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Βαριόμουνα να σηκωθώ, αλλά τελικά αποφάσισα να διασχίσω όλο το… σαλόνι για να απαντήσω. Η σύζυγός μου στο ιατρείο της, εγώ 7 το πρωί με 7 το βράδυ στη δουλειά και έπειτα καναπές. Εκείνο το τηλεφώνημα όμως άλλαξε τη ζωή μου. «Στην εταιρεία θα γίνει μια ομάδα από εργαζομένους και φίλους που θα τρέξει στους αγώνες του “Μεγάλου Αλεξάνδρου”, του Μαραθωνίου της Θεσσαλονίκης. Ψήνεσαι;». Δεν ήμουνα υπέρβαρος, δεν είχα λόγο να αρνηθώ. Θα έκανα και χάρη στον φίλο μου. Ας πάω, είπα. Και ύστερα όλα άλλαξαν…
Με το τρέξιμο ανακάλυψα τον κόσμο! Τον κόσμο μέσα μου και έξω, τους ανθρώπους, τις λεπτομέρειες, τα κτίρια, τη ζωή. Η Ελλάδα βυθιζόταν στην κρίση και ως επιχειρηματίας ήξερα πως τρέχοντας θα έβρισκα τις προσωπικές μου λύσεις. Εβλεπα πως δεν ήθελα να δεχτώ τη μοίρα, τις ευθύνες των άλλων για εμάς, αλλά πως θέλω και μπορώ να παλέψω. Επέστρεφα από το γραφείο και αναζητούσα το τρέξιμο, 12 ώρες δουλειάς συν 2 ώρες τρέξιμο και μετά διαύγεια και διάθεση για κουβέντα, για όνειρα, για ζωή, η κούραση εξαφανισμένη, ο ύπνος καλύτερος. Αποκτήσαμε παιδιά με τη γυναίκα μου, μεγαλύτερες υποχρεώσεις, πίεση στους χρόνους, αλλά το τρέξιμο έμεινε εκεί, σταθερή αξία. Πλέον ταξιδεύουμε συχνά, όλη η οικογένεια. Γνωρίζουμε το κάθε μέρος, τις κουλτούρες, τους ανθρώπους, όπως μόνο οι δρομείς μπορούν να κάνουν, τρέχοντας. Και παράλληλα γνωρίζουμε καλύτερα τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Το τρέξιμο δεν υπήρξε ποτέ δικαιολογία για να μην κάνουμε κάτι, αντίθετα είναι κίνητρο για ζωή, για αφύπνιση, για όνειρα. Δεν είμαι από αυτούς που το τρέξιμο άλλαξε την εμφάνισή τους ή τις διατροφικές τους συνήθειες δραματικά. Σουβλάκια; Μπίρες; Παρέα; Ποτέ δεν τα στερήθηκα. Δεν ξεκίνησα να τρέχω για να κερδίσω κανέναν, ούτε για να χάσω κιλά, ούτε για να αποδείξω τίποτε. Αρχισα να τρέχω έτσι απλά, και το τρέξιμο έγινε μέρος των ευτυχέστερων στιγμών της ζωής μου. Τερματισμοί σε Ημιμαραθωνίους με τα παιδιά μου αγκαλιά στα τελευταία μέτρα, πειράγματα με φίλους που συναντάω στις διαδρομές, ολονύχτιο τρέξιμο και ένα χαμόγελο, ένα φιλί με τη γυναίκα μου σε κάθε σταθμό της διαδρομής του δεύτερου Υπερμαραθωνίου μου και όνειρα πάντα για κάτι καλύτερο, στη ζωή, στη δουλειά, στον κόσμο όλο.
Το τρέξιμο με έκανε αυτόν που είμαι. Πιστεύω πια πως δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα αλλά ερωτήσεις που δεν διατυπώθηκαν σωστά για να βρούμε τις λύσεις. Χαμογελάω και αισιοδοξώ, ονειρεύομαι για μένα, την οικογένειά μου, τη χώρα και τον κόσμο. Θα πετύχουμε –που να πάρει -, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Εδώ είμαστε όλοι μαζί και συνεχίζουμε!
Εχω τρέξει επτά Μαραθωνίους και δύο Υπερμαραθωνίους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μου αρέσει ο δρόμος γιατί βγάζει τον καλύτερο εαυτό όλων μας. Δεν προπονούμαι όσο «πρέπει», ούτε με κάποιον προπονητή, δεν συχνάζω σε γυμναστήρια. Απλά βάζω τα παπούτσια μου και βγαίνω να τρέξω όσο πιο συχνά μπορώ.
Ο Παναγιώτης Χουζούρης είναι 42 ετών και μέλος της Wind Running Team, τους ανθρώπους της οποίας δεν σταματά να ευχαριστεί μέχρι… γραφικότητας για την αλλαγή που έφεραν στη ζωή του. Πλέον, όταν τρέχει με την –επίσης δρομέα –σύζυγό του, ονειρεύεται τη στιγμή που θα τρέξει έναν Μαραθώνιο με τους δύο γιους του.
