Δεν έχω δει την παράσταση «Απελπισίτο» του Λάκη Λαζόπουλου. Είδα όμως το προσωπικό και επαγγελματικό του «απελπισίτο» στην πρόσφατη συνέντευξη στη «Real News». Και μου φάνηκε τόσο καταλυτικό που, πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να του ευχηθώ να ξεπεράσει γρήγορα τη δύσκολη περίοδο που κατά ομολογία του περνάει. Διότι, μόνο σε συνθήκες μεγάλης πίεσης μπορώ να φανταστώ έναν έξυπνο άνθρωπο (που σίγουρα είναι) να σπάει με τόσο θόρυβο τα όρια της γραφικότητας. Χρειάστηκε, πραγματικά, να διπλοτσεκάρω την αναπαραγωγή των λεγόμενών του ώστε να βεβαιωθώ ότι δεν πρόκειται για τρολάρισμα. (Δυστυχώς, ούτε για αυτοτρολάρισμα).

Ο Λαζόπουλος τον τελευταίο καιρό μοιάζει να έχει καταπιεί τον απόλυτο προβοκάτορά του. Εναν τύπο που έρχεται κατευθείαν από τις πιο σκοτεινές γωνιές της άνω και κάτω πλατείας των Αγανακτισμένων, μια εμμονική φωνή που δεν θέλουν πλέον να ακούνε ούτε αυτοί που την εφηύραν. Και που τον πάει ακόμη πιο πίσω, στην αρχή της καριέρας του –όταν λέει ότι είναι θύμα μπούλινγκ από τότε που έγραψε το πρώτο του κείμενο –και δεν τον αφήνει να χαρεί τριάντα πέντε χρόνια αγάπης από το κοινό που τον αποθέωνε και τον υποστήριζε κάθε φορά που γινόταν στόχος οιασδήποτε μορφής εξουσίας.

Δεν έχει νόημα να αναπαραγάγω τα λεγόμενά του στη συνέντευξη, υπενθυμίζοντας όσα ανάλογα έχει κάνει ο ίδιος στο όνομα της σάτιρας. Ούτε να αναφερθώ στην επινόηση προσωπικών εχθρών που εντοπίζει παντού (από τα ΜΜΕ μέχρι το γραφείο του Σόιμπλε) για να αποφύγει δικές του ευθύνες. Ο Λαζόπουλος έχει πέσει, με έναν ιδιόμορφο τρόπο, στο στόμα του Λαζόπουλου. Ενας ευφυής στην επικοινωνία των ταλέντων του άνθρωπος που έφτασε να γίνει παρωδία του εαυτού του. Απελπισία.

Τελευταία Νέα