Το ένα είναι η κραυγαλέα αντίφαση: ο άνθρωπος που εναποθέτει τη φύλαξη των πανεπιστημίων στη φανταστική «ρωμαλεότητα» των φοιτητών και ψέγει έναν πρύτανη, επειδή υποτίθεται ότι με τις απόψεις του προκαλεί επιθέσεις στο πανεπιστήμιό του, είναι ο ίδιος με εκείνον που έδωσε εντολή να ενισχυθεί η είσοδος του υπουργείου του ώστε να αποτρέπεται η εισβολή των διαδηλωτών.

Αλλά αυτή η αντίφαση δεν σημαίνει πως δεν ξέρει τι κάνει. Εάν δεν ήξερε, θα έψαχνε τους πιο ρωμαλέους από τους υπαλλήλους του υπουργείου του. Και σαν το θύμα του βιασμού που το κάνουν να πιστεύει ότι μπορεί και να προκάλεσε το ίδιο τον βιαστή του, δεν θα μιλούσε για να μην προκαλέσει τους διαδηλωτές. Θα έκανε ό,τι συνιστά στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να κάνει για να μην καταστρέφουν το πανεπιστήμιό του: θα σιωπούσε.

Αλλά ο Κώστας Γαβρόγλου θέλει ασφαλώς να μιλάει. Να μιλάει ελεύθερα και να προστατεύεται όταν αυτή η ελευθερία και μαζί και ο ίδιος απειλούνται από εκείνους που διαφωνούν. Και τι λέει; Θα ήλπιζε κανείς να έλεγε ό,τι λέει ο άνθρωπος που χειρίζεται στη Βρετανία το χαρτοφυλάκιο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Ο Τζο Τζόνσον ανησύχησε από τις επιθέσεις που δέχθηκε ένας καθηγητής για ένα αιρετικό του άρθρο σχετικά με την αποικιοκρατία. Η δουλειά των πανεπιστημίων, είπε, είναι να ανοίγουν όχι να κλείνουν τους ορίζοντές μας. Είναι να διακινούν ιδέες και οι ιδέες αυτές να προκαλούν συζητήσεις. Είναι να μάθουν τους φοιτητές τους να κάνουν τέτοιες συζητήσεις.

Ο Κώστας Γαβρόγλου τιμωρεί τα πανεπιστήμια στη σιωπή και τον φόβο. Ο Τζόνσον απειλεί ότι θα τιμωρήσει όσα πανεπιστήμια δεν προωθούν την ελευθερία του λόγου. Κι αυτή είναι η θλιβερή διαφορά.

Τελευταία Νέα