Το 2018 είναι το έτος που η χώρα θα βγει από το Μνημόνιο. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει την πρόθεση να περάσει νέο πακέτο διάσωσης από το Κοινοβούλιό της. Βεβαίως, αυτό δεν θα συνεπάγεται απαγκίστρωση από τη δημοσιονομική επιτήρηση. Εξάλλου, όσο η χώρα βρίσκεται στον πυρήνα του ευρώ και στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, αξιολογείται ως χώρα και ως προϋπολογισμός. Παρ’ όλα αυτά η κούρσα της επόμενης μέρας του εξιτηρίου, η παραμονή του ΔΝΤ και η όποια αναδιαπραγμάτευση μέτρων ακόμη και για το 2019 διαμορφώνουν ένα ξέφωτο και ένα πλεονέκτημα στην κυβέρνηση που επιπροσθέτως έχει τα κλειδιά του κράτους, κάτι που πολλοί ξεχνούν. Με τα παραπάνω δεδομένα, οι επιδόσεις μεταβάλλονται και η ΝΔ δεν θα βρεθεί στην ίδια πλεονεκτική θέση που βρισκόταν μέχρι την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.
Μπορεί ο πυρήνας της να είναι αμετακίνητος –κάτι που δεν ισχύει για το νεότερο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ –είναι όμως το Κέντρο που θα κάνει την διαφορά. Και αυτό παραδοσιακά ιεραρχεί ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνική ειρήνη. Τα δύο τελευταία στα μάτια της κοινής γνώμης έχουν θεματοφύλακα σήμερα, παρά τις εικόνες των προσφύγων στη Μόρια ή τα χημικά κατά την διάρκεια των πλειστηριασμών. Υπάρχει και κάτι ακόμη που οφείλουμε να παρατηρήσουμε. Τα κοινωνικά μερίσματα, τα επιδόματα αλληλεγγύης, αλλά και όλα αυτά που σχεδιάζει η κυβέρνηση δεν αποτελούν ψίχουλα ή φιλοδωρήματα όπως βλακωδώς περιέγραψαν διάφορα κόμματα, προφανώς αποσπασμένα από τη μέση φτώχεια. Είναι ποσά και πρωτοβουλίες που μεταβάλλουν το κλίμα και τις διαθέσεις. Πολύ περισσότερο σε έναν κόσμο που δεν καταγράφεται ή δεν έχει πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα ή δεν απαντά καν στις δημοσκοπήσεις. Βουβά ποτάμια που δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Και που αν πειστούν πως η Αριστερά ή ένα μέρος της για την ακρίβεια έβγαλε την χώρα από το Μνημόνιο, θα επανεκτιμήσουν αλλιώς τις δικές τους αποφάσεις. Κυβερνήσεις ως γνωστόν δεν βγάζουν οι μυαλοπώληδες του Κέντρου των Αθηνών, ούτε οι όψιμοι υποστηρικτές της Κεντροδεξιάς. Κυβερνήσεις βγάζουν οι συνταξιούχοι, η ύπαιθρος και η αγωνία των νοικοκυριών, που ως μέση αίσθηση και παρά την δικαιολογημένη δυσφορία για τα μέτρα πιστεύουν πως κανείς δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα στη δεδομένη οικονομική στιγμή. Βεβαίως, το εξιτήριο από το Μνημόνιο δεν συνεπάγεται και εξιτήριο από το παρασιτικό μοντέλο καπιταλισμού της Ελλάδας. Ούτε έξοδος από τις δεδομένες παθογένειές της όπως τον λαϊκισμό των μεσαίων στρωμάτων ή του κράτους που για σαράντα χρόνια συγκροτήθηκε. Αλλά αυτό είναι μια βαθύτερη συζήτηση.