Η κεντρική ιδέα του αφηγήματος του 2018 είναι πια οριστική. Αφού η διαγραφή του χρέους δεν περπάτησε –στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ τέτοιο θέμα -, όλο το βάρος θα πέσει τώρα στην «καθαρή έξοδο» από το Μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια ερειπωμένη χώρα, την έστησε στα πόδια της παρά τον πόλεμο που δέχθηκε από τις τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, και τώρα τη βγάζει λεβέντισσα στις αγορές. Τέλειο. Τύφλα να έχουν τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια.
Κάθε παραμύθι όμως πρέπει να έχει κι έναν κακό λύκο, στον οποίο να πέσει όλο το ανάθεμα αν κάτι προς στιγμήν πάει στραβά. Εναν γρουσούζη, που όλοι να αντιπαθήσουν αν υπάρξει μια κακοτυχία κι όλοι να κοροϊδέψουν στο τέλος, όταν πια οι καλοί θα έχουν θριαμβεύσει. Εναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Ο Γιάννης Στουρνάρας εκπληρώνει όλες τις προϋποθέσεις γι’ αυτόν τον ρόλο: συστημικός, μνημονιακός και διόλου διπλωματικός. Οι συριζαίοι τον στολίζουν έτσι χρόνια τώρα με απειλές, προειδοποιήσεις και «συστάσεις». Οταν επελέγη από την κυβέρνηση Σαμαρά για τη θέση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, απείλησαν πως μόλις αναλάβουν την εξουσία θα τον απολύσουν. Οταν προς μεγάλη τους έκπληξη πληροφορήθηκαν πως αυτό δεν γίνεται, υποσχέθηκαν πως θα τον εξαναγκάσουν σε παραίτηση. Υστερα τα έβαλαν με τη σύζυγό του, προκαλώντας την οργή της Φρανκφούρτης. Οταν δεν έπιασε ούτε αυτό, του είπαν να έχει «καθαρότερο βλέμμα» και να μιλά μόνο τεχνοκρατικά. Και τώρα που τόλμησε να μιλήσει για προληπτική γραμμή στήριξης μετά τη λήξη του Μνημονίου, προσέφυγαν στον συνήθη χαρακτηρισμό: τον είπαν αποτυχημένο.
Σε μια άλλη χώρα, όλα αυτά θα ήταν άκρως ανησυχητικά και ο κεντρικός τραπεζίτης θα αισθανόταν να τρίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Εδώ, οι επιθέσεις αυτές έχουν γίνει πλέον κωμικές –και ο στόχος τους μάλλον το διασκεδάζει. «Ο κ. Στουρνάρας δεν θέλει να καταλάβει ότι από υπουργός του κ. Σαμαρά έγινε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος. Οταν το καταλάβει, θα έχει τελειώσει η θητεία του μάλλον», είπε ανήμερα τα Χριστούγεννα με τον γνωστό του στόμφο ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών. Μα αντέχει σε πολιτική κριτική μια τέτοια δήλωση;
Οχι. Δεν έγινε άλλωστε στο πλαίσιο μιας πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά για να κολακευτεί μια συγκεκριμένη εκλογική πελατεία. Τον ίδιο στόχο, σε πιο ανατριχιαστική ομολογουμένως μορφή, υπηρετεί η απάντηση του Κώστα Γαβρόγλου στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Οταν ο Αχιλλέας Ζαπράνης ζήτησε μέτρα αποκατάστασης του ασύλου των ιδεών και όχι των κουκουλοφόρων, ο υπουργός Παιδείας του συνέστησε να αναρωτηθεί γιατί επί των ημερών του το Πανεπιστήμιο γίνεται στόχος βίαιων επιθέσεων…
Ο Στουρνάρας, βέβαια, το μόνο που ζήτησε είναι να τον αφήσουν να κάνει τη δουλειά του. Σε μια άλλη χώρα, κάτι τέτοιο θα ήταν αυτονόητο. Εδώ, θεωρείται αντικυβερνητική ενέργεια. Γιατί εδώ, ή φίλος της κυβέρνησης είσαι ή αντίπαλος. Μέση οδός δεν υπάρχει.
