Αναζήτηση
Καθώς η χρονιά τελειώνει, η χώρα μοιάζει να ομονοεί μόνο σε ένα πράγμα: οι κορυφαίοι έλληνες αθλητές αυτό το σκοτεινό και ταραγμένο 2017, που ευτυχώς φεύγει, είναι η Κατερίνα Στεφανίδη, παγκόσμια πρωταθλήτρια στο επί κοντώ και ο Λευτέρης Πετρούνιας. Δυο τρομερά χαρισματικά παιδιά, που έφτασαν στην κορυφή δουλεύοντας, έδωσαν συνέχεια στις επιτυχίες που είχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και είναι ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες. Πέρα από πρωταθλητές είναι και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ως άνθρωποι.
Η Κατερίνα Στεφανίδη κουβαλούσε τον πρωταθλητισμό στο DNA της. Και οι δύο γονείς της ήταν στην Εθνική ομάδα στίβου. Η μητέρα της έκανε 400 μέτρα κι ο πατέρας της τριπλούν. Διάλεξε το άλμα επί κοντώ στα 10 της –ήταν δεδομένο ότι ο στίβος θα ήταν το βασίλειό της. Το έκανε γιατί ο μπαμπάς της τής εξήγησε ότι η προπόνηση στο συγκεκριμένο σπορ είναι διασκεδαστική –περιλαμβάνει ασκήσεις ενόργανης, άλματα, δρόμο, βάρη κ.τ.λ. Η ίδια ήταν και στο μήκος καλή και στα εμπόδια, αλλά αγαπούσε την προπόνηση, ίσως πιο πολύ και από τους αγώνες και ήθελε αυτή να είναι γεμάτη εκπλήξεις κι όχι βαρετή. Εντεκα χρονών έκανε καταπληκτικές επιδώσεις στο σπορ που διάλεξε, έπειτα από έναν μόλις χρόνο ενασχόλησης. «Γλυκάθηκα νωρίς κι όταν βλέπεις ότι είσαι καλός σε κάτι αυτό σε κρατάει» έχει πει σε μια συνέντευξή της.
Ο Πετρούνιας είναι αντίθετη ιστορία: μιλάμε για τύπο έξω καρδιά! Αν η Στεφανίδη έχει μια λάμψη κοσμοπολίτικη, ο Λευτέρης είναι ο σταρ της διπλανής πόρτας. Ποτέ δεν θυμάμαι αθλητή τέτοιου επιπέδου, και πρωταθλητή σε ένα τόσο σκληρό και δύσκολο άθλημα όσο η γυμναστική, να μοιάζει τόσο εξωστρεφής και άνετος, όσο ο Πετρούνιας. Εχει απαντήσει στον Πρωθυπουργό της χώρας ότι πιο πολύ από τα συγχαρητήρια θα προτιμούσε να έχει πετρέλαιο θέρμανσης το γυμναστήριο που δουλεύει: το έκανε χωρίς αυθάδεια, αλλά με μια ευθύτητα συγκλονιστική. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει γνωστό ότι έχει στείλει ένα μπουκάλι άρωμα κι ένα βραχιόλι στην καλή του, όταν αυτή μπήκε να διεκδικήσει μια νίκη σε ένα ριάλιτι. Ο Πετρούνιας μπορεί να χορέψει ζεϊμπέκικο («Δεν πάω πουθενά» σε εκτέλεση Βασίλη Καρρά) για να πανηγυρίσει το χρυσό του στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ και μπορεί να πάει στις Μέλισσες να γιορτάσει τα γενέθλιά του και να πάρει το μικρόφωνο και να αναστατώσει ένα ολόκληρο μαγαζί που τραγούδησε μαζί του. Ο Πετρούνιας είναι ένας αληθινός σταρ γιατί δεν συμπεριφέρεται σαν τέτοιος: η λάμψη του δεν έχει να κάνει με την επιτυχία του, αλλά με την τεράστια αυτοπεποίθησή του. Τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει ποιος είναι και τα ‘χει καλά με τον εαυτό του.
Η Στεφανίδη, χωρίς να το ‘χει διαλέξει, εκπροσωπεί και όλα τα παιδιά που έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα για να πάνε στο εξωτερικό και να χτίσουν καριέρες. Είναι ο μεγάλος εκπρόσωπος μιας Ελλάδας χωρίς όρια, αυτής που ο κάθε Ελληνας μπορεί να κουβαλάει στην καρδιά του ανεξάρτητα από το πού ζει, πού δουλεύει, πού βρίσκεται. Η Στεφανίδη είναι ακούραστη, περφεξιονίστρια, απαιτητική πρώτα από όλα από τον εαυτό της. Ο Πετρούνιας είναι η απόδειξη πως ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν όνειρα που γίνονται πραγματικότητα. Είναι γεννημένος για να προσπαθεί να γίνει άριστος: ο στόχος του ήταν η πρωτιά διά μέσου της διαρκούς βελτίωσης. Η βελτίωσή του αυτή βασίζεται στην ικανότητά του να ζει τη ζωή του ωραία: από αυτό, από τη χαρά της ζωής δηλαδή, αντλεί τη δύναμη που του είναι αναγκαία και απαραίτητη για να πετύχει. Οσο πιο πολλά προβλήματα βρίσκει, τόσο πιο δυνατός μοιάζει: αυτά είναι που πρέπει να ξεπερνά –οι αντίπαλοι είναι για αυτόν εύκολοι.
Η χώρα είναι τυχερή. Δεν έχει απλά δυο πρωταθλητές, αλλά δυο σπάνιους ανθρώπους που μπορεί να παραδώσουν μαθήματα ζωής.
