Ερωτας στην Ηπειρο, αγάπη στο Ορλάντο

Η ερωτική συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας μπαίνει στο μικροσκόπιο. Σχεδόν ταυτόχρονα με την αναμέτρησή τους ζωντανεύουν οι προσωπικοί τους εφιάλτες ξετυλίγοντας ένα κουβάρι αφήγησης στη σημερινή εποχή. Το «Βούβα», έργο που έγραψε η Ελένη Γκασούκα, αντλεί την έμπνευσή του από την ελληνική ύπαιθρο. «Επέλεξα αυτή η συνάντηση να γίνει στην επαρχία και δη στην Ηπειρο, σε ένα χωριό δίπλα στον Αχέροντα, γιατί ένιωσα ότι εκεί θα μπορούσα να συγκεντρώσω τις Μόρες – Βραχνάδες, τους προσωπικούς εφιάλτες των ηρώων μου, μιας και η σκοτεινιά των βουνών της Ηπείρου δημιουργούσε το τέλειο πεδίο για να αναπτύξω αυτό το έργο», αναφέρει η συγγραφέας της παράστασης που ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο σε δική της σκηνοθεσία.

Το χαρακτηριστικό των διαλόγων είναι η ποίηση που αναμειγνύεται με το γκροτέσκο ώστε οι ήρωες να έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν την άποψή τους μέσα στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. «Η ιστορία της Βούβας δίνεται με ρεαλιστική ακρίβεια που μεταπηδά στο ονειρικό μέσω του τελετουργικού της ελληνικής παράδοσης. Το νερό και το χώμα είναι βασικά υλικά του έργου. Οι Μόρες – Βραχνάδες, πουείναι άλλοτε υπαρκτά πρόσωπα και άλλοτε αλληγορικές μορφές, σωματοποιούνται και αναλαμβάνουν μια σουρεαλιστική, παγανιστική αφήγηση. Ετσι το έργο γίνεται διασκεδαστικό και συγκινητικό την ίδια στιγμή, εκφράζοντας την αγωνία των ηρώων του απέναντι στο ζόφο της ελληνικής πραγματικότητας. Ο υπέροχος Γιώργος Κωτσίνης παίζοντας ζωντανά το κλαρίνο του σκιαγραφεί απόλυτα το ονειρικό μέρος της παράστασης», επισημαίνει η δημιουργός.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ. Πέρα από την προσωπική της αναμέτρηση με το θεατρικό κείμενο, η Γκασούκα δοκιμάζει τα καλλιτεχνικά της όρια, σκηνοθετώντας την παράσταση «Το χελιδόνι» στο θέατρο Μικρό Γκλόρια. Χρησιμοποιώντας το κείμενο του Γκιλιέμ Κλούα που γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 σε gay bar του Ορλάντο των ΗΠΑ, χτίζει έναν ύμνο στην αγάπη και τη ζωή, ανακαλύπτοντας στο τέλος τη δύναμη της αλήθειας. «Οταν χάσουμε μέσα μας τον άνθρωπο, όταν κουραστούμε να μονολογούμε χωρίς κανένα νόημα, φτάνουμε σε ένα οριακό σημείο ενώπιος ενωπίω. Τότε μόνο καταλαβαίνουμε ότι η αποδοχή και η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε για να συνεχίσουμε να ζούμε ευτυχισμένοι κοντά στους άλλους ανθρώπους. Σαν αρνητές της διαφορετικότητας και της προόδου της κοινωνίας δεν έχουμε καμία τύχη. Είμαστε ήδη νεκροί», υπογραμμίζει η σκηνοθέτρια.