Δεν προσπαθώ να πείσω κανένα

και για τίποτα.

Να αλλάξω την κοινωνία ή τους ανθρώπους.

Δεν κομίζω καμία αποκαλυπτική αλήθεια.

Εμένα προσπαθώ να αλλάξω.

Να με εξευγενίσω

Κ. Γ. Ταβουλτσίδης, «Η Σφιγξ»

Οι πολιτικοί, ιδίως οι ιστάμενοι στην κορυφή της ηγεσίας, οφείλουν αυτές τις μέρες να κάνουν έναν απολογισμό δράσεων, ίσως και ζωής.

n Πόσο απέδωσαν οι σχεδιασμοί και οι προσπάθειες;

n Πόσο συσκότισαν οι πλεκτάνες της εξουσίας τις όποιες ελπίδες του λαού;

n Πόσο αλλοτριωτικά λειτούργησαν τα «συμπεθερικά» της πολιτικής συμμαχίας;

n Πόσο κλυδώνισαν το ηθικό πλεονέκτημα οι διάφοροι μυστικοί αρραβώνες, τα σταγονίδια του σκοτεινού παρελθόντος και οι τσέλιγκες της «κάθαρσης» [sic];

n Πόσο συμβατή ήταν η πίστη στο ορθό δόγμα με τα απόκρυφα των σκοπιμοτήτων και των πισωγυρισμάτων;

n Πόσο πονηροί ή πόσο ενάρετοι υπήρξαν οι πάσης μορφής έμπιστοι του καθεστώτος;

n Πόσο συνεκτική ήταν η διακυβέρνηση [ή μήπως έμοιαζε με χαλαρή ομοσπονδία συμφερόντων και ιδεολογημάτων];

n Πόσο η δημοκρατία φάνταζε σαν «κατ’ όνομα πολίτευμα θεσμών» αφού κατίσχυαν οι υπόγειες διεργασίες;

Δεν θα υποδείξω, εν είδει Κατόπτρου Ηγεμόνος, τον άριστο τρόπο διαχείρισης της εξουσίας, ούτε θα προβώ σε σύγκριση προσώπων και πολιτικών. Πιστεύω όμως ότι οι ηγέτες, για να λέγονται και να νιώθουν ηγέτες, πρέπει [σύμφωνα και με τον καθηγητή Κ. Παΐδα «Αγαπητού Διακόνου έκθεσις κεφαλαίων παραινετικών»]:

n να διδάσκουν στους πολίτες πώς θα διαφυλάσσουν το δίκαιο

n να διώχνουν μακριά αυτούς που γαβγίζουν με λύσσα κατά του δικαίου [κόλακες και κόρακες]

n να υπόκεινται στους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν

n να θεωρούν όμοιο το να μην παρεμποδίζουν εκείνους που διαπράττουν αμαρτήματα με το να διαπράττουν αμαρτήματα οι ίδιοι

n να μη συναναστρέφονται και να μη συγχρωτίζονται με διεφθαρμένους και ποταπούς

n ν’ απονέμουν δικαιοσύνη με τον ίδιο τρόπο σε φίλους κι εχθρούς

n να δείχνουν μηδενική ανοχή έναντι των παρανομούντων, εφόσον δεν επιθυμούν να θεωρηθούν συνένοχοί τους

n ν’ απέχουν από την αδικία αλλά και να είναι προσηλωμένοι στις αρχές και αξίες της δικαιοσύνης.

Επειδή η ζωή, ιδίως η πολιτική, προσομοιάζει μ’ έναν τροχό που συνεχώς γυρίζει κι επειδή η κάθε μορφή εξουσίας δεν είναι αυτοσκοπός, θεωρώ σκόπιμο και αναγκαίο οι ταγοί αυτής της χώρας να καθήσουν [κατά μόνας ή και όλοι μαζί] πλάι σ’ ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και ν’ αναστοχαστούν «τι καλό και τι κακό» έκαναν στην πατρίδα το 2017. Αν προώθησαν τα συμφέροντα [και κυρίως την ενότητα] του λαού, μη σπέρνοντας νέες διχόνοιες, κι αν άνοιξαν ή έκλεισαν τις πόρτες του μέλλοντος για τους νέους.

Νέα χρονιά με παλιά μυαλά δεν νοείται. Αυτό το τόσο απλό δίδαγμα της Ιστορίας γιατί άραγε δεν το καταλαβαίνουν ηγέτες και ηγετίσκοι;

ΥΓ: Η ασφάλεια των ηγετών δεν επιτυγχάνεται με την αύξηση της αστυνομικής δύναμης αλλά με την αγάπη του λαού.

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα