Τι σημαίνει προσδοκία; Μια μικρή περιπέτεια που έζησα πριν από είκοσι χρόνια, αρχές Δεκέμβρη, λειτουργεί ως διαρκής υπενθύμιση για το πόσο ψευδής μπορεί να αποδειχθεί η ελπίδα.
Εκτακτο ταξίδι στο Μάντσεστερ μέσω Μονάχου για ρεπορτάζ της εφημερίδας. Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας όλα έχουν παγώσει από το χιόνι που έπεφτε αδιάκοπα από το πρωί. Οι πτήσεις ματαιώνονται η μία μετά την άλλη. Εχει φτάσει πια 11 το βράδυ και ανακοινώνεται πως η μόνη πτήση που θα πραγματοποιηθεί είναι αυτή με προορισμό το Μάντσεστερ.
Για έναν αθλητικό συντάκτη που έχει γράψει εκατοντάδες φορές για την τραγωδία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αυτό δεν ήταν καλό σημάδι.
Στο αεροπλάνο περιμέναμε για αρκετή ώρα έως ότου το ειδικό συνεργείο το καθαρίσει από τον πάγο. «Ωραία. Θα με γράψει η Ιστορία», σκέφτηκα, θεωρώντας δεδομένο πως θα ζήσω το sequel της τραγωδίας των Κόκκινων Διαβόλων.
Φτάσαμε τελικά στο Μάντσεστερ χωρίς απώλειες, τις πρώτες πρωινές ώρες. Το ταξί με πήγε στο ξενοδοχείο το οποίο είχε κλειδώσει τις πόρτες του. Κακός οιωνός. Επειτα από ώρα ένας μεθυσμένος Αγγλος που έμοιαζε με πειρατή άνοιξε την κεντρική είσοδο, είπε κάτι ανακατεμένα αγγλικά και με οδήγησε στο δωμάτιο. Το πρώτο που έκανα ήταν να πλησιάσω το παράθυρο για να δω το χριστουγεννιάτικο Μάντσεστερ. Το άνοιξα καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια για να βρεθώ ενώπιον μιας μεγάλης έκπληξης. Πίσω από το παράθυρο ήταν ένας τοίχος! Αυτή ήταν η θέα προς την πόλη. Ενας τοίχος. Μια συντριβή της προσδοκίας, μια καταρράκωση της ελπίδας για κάτι καλό ύστερα από ένα δύσκολο ταξίδι.
Πόσα παρόμοια παράθυρα ανοίξαμε οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια; Πάνω σε πόσους τοίχους συγκρούστηκε η ελπίδα με σφοδρότητα, λόγω της συσσωρευμένης απογοήτευσης; Πόσοι πούλησαν δωμάτια υποσχόμενοι την καλύτερη θέα, κρύβοντας πίσω από τα κλειστά παράθυρα το ψέμα;
Η ελπίδα ήταν και παραμένει ο πεσσός του κόσμου. Πάλι πάνω της θα στηριχθούμε για το Νέο Ετος. Ας αισιοδοξούμε πως αυτή τη φορά όταν ανοίξουμε το παράθυρο θα δούμε τον Μπάλο από ψηλά, αυγουστιάτικο μεσημέρι.
