Αναζήτηση
Ενας διαφορετικός… Καζαμίας
Τα παλιά χρόνια, μια τέτοια μέρα, οι επιφυλλιδογράφοι των εφημερίδων έκαναν μια ανασκόπηση της χρονιάς που ολοκληρωνόταν και μαζί μια σύντομη πρόβλεψη για τα μελλούμενα. Οι δε εφημερίδες φιλοξενούσαν σε ένα δισέλιδο ή και τετρασέλιδο το κείμενο – αγγαρεία (σκληρή αγγαρεία δε…) ενός συντάκτη κάτω από τον τίτλο «Καζαμίας» όπου ο άνθρωπος με βαριά καρδιά, και πραγματικά βαρεμένος από την ανάθεση που του έκανε η διεύθυνση της εφημερίδας, έγραφε ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι πως θα συμβεί τον καινούργιο χρόνο. Στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνική ζωή και στον καλλιτεχνικό κόσμο. Διάφορες απιθανότητες, κατανεμημένες ανά μήνα, προσαρμοσμένες στο κλίμα της εποχής και με βάση κυρίως το τι είχε συμβεί στη χρονιά που είχε διανυθεί. Οι περισσότερες ήταν για να γελάς. Πού και πού όμως, από τύχη, έπεφταν μέσα. Ας πούμε μια αγαπημένη “πρόβλεψη” ήταν ότι “ο άνθρωπος τον καινούργιο χρόνο θα πάει στο Φεγγάρι”. Ε, το 1969 η “πρόβλεψη” επαληθεύτηκε. Και μπορεί να φανταστεί κανείς τους πανηγυρισμούς του …προβλεψία στον Καζαμία του επόμενου χρόνου που προέβλεψε αυτή τη σημαντική για τον άνθρωπο εξέλιξη.
Στα ακόμη παλαιότερα χρόνια, τα προ του μεγάλου πολέμου, υπήρχε και εφημερίδα “Καζαμίας”, η οποία κυκλοφορούσε μια φορά τον χρόνο, ανήμερα την Πρωτοχρονιά. Ηταν η μόνη εφημερίδα η οποία είχε ημερομηνία 1η Ιανουαρίου. Καμία άλλη δεν κυκλοφορούσε με αυτή την ημερομηνία. Η εφημερίδα “Καζαμίας” κυκλοφορούσε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με ίδιο περιεχόμενο αλλά στο πιο αναλυτικό, γεμάτη fαke news όπως θα λέγαμε σήμερα, και χωρίς τον κίνδυνο να βγει κανένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, ένας Τζανακόπουλος της εποχής, να τον κατακεραυνώσει –και τον “Καζαμία” και τον εκδότη του.
Σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του τα χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν η χώρα άρχισε να ανακάμπτει και έγινε ζητούμενο η ποιότητα ζωής αφού είχε εξασφαλιστεί η επιβίωση, ο “Καζαμίας” εμπλουτίστηκε και με ζωδιακές προβλέψεις. Ετσι, του κόλλησαν και τον επιθετικό προσδιορισμό “Μέγας και Προφητικός” από κοντά, οπότε αυτός που τον αγόραζε είχε την ευκαιρία να διαβάσει εκτός από τις “προβλέψεις” (λέμε τώρα…) επί των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών θεμάτων της χώρας και τα όσα ανέφεραν οι “ζωδιακές” προβλέψεις για τα προσωπικά του καθενός –συντεταγμένες μαστόρικα από μέντιουμ ή αστρολόγους, οι οποίοι ήταν μεν αδιευκρίνιστο αν κατείχαν το κληρονομικό χάρισμα, αλλά τις διατύπωναν με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να νομίζει ότι αφορούν αυτόν προσωπικά.
Ωραίες εποχές, αγνές, έστω και με κουτοπονηριές αυτού του είδους…
Εμένα τώρα δεν με έχει αγγαρέψει (τι ρήμα!) κανείς για να φτιάξω “Καζαμία”, και ως εκ τούτου θα αποφύγω επιμελώς να το κάνω διότι το θεωρώ και παντελώς βλακεία. Αλλωστε δεν χρειάζεται κιόλας. Δηλαδή, πρέπει να διαθέτεις κάποιου είδους ενόραση για να προβλέψεις ότι:
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός σοβαρού απροόπτου, θα συνεχίσει την πεφωτισμένη παρουσία της στη διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς κραδασμούς και χωρίς απώλειες, όπως σταθερά συμβαίνει τρία χρόνια τώρα και όπως έχει αποδειχθεί από την ψήφιση μέτρων σκληρής, άγριας, λιτότητας τα οποία θα αδυνατούσε να ψηφίσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση –χωρίς να χυθεί αίμα στους δρόμους. Ώς πότε θα συνεχίζεται αυτό; Μα δεν θέλει ιδιαίτερη φιλοσοφία για να διαβλέψει κανείς: μέχρι να αποφασίσει ο Πρωθυπουργός Τσίπρας πότε τον συμφέρει να κάνει εκλογές. Μέσα στο 2018 και αφού έχει κλείσει ο κύκλος των Μνημονίων ή την άνοιξη του 2019 μαζί με τις ευρωεκλογές, προσδοκώντας ότι η κάλπη των ευρωεκλογών θα απορροφήσει την αρνητική ψήφο για τα πεπραγμένα της 4ετίας, μήπως και στην άλλη κάλπη των εθνικών εκλογών συμπεριφερθούν διαφορετικά οι ψηφοφόροι…
Η ΝουΔού θα εξακολουθήσει να ζητάει εκλογές σε κάθε ευκαιρία πιστεύοντας πως έτσι θα κολλήσει στον τοίχο την κυβέρνηση η οποία λογικά θα αρνείται σταθερά. Και θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και οι πρωτοβουλίες αυτές θα εξαντλούνται λίγο μετά την εκδηλωσή τους διότι οι άλλοι απέναντι δεν πρόκειται να κάνουν ένα βήμα πίσω, ούτε να επιτρέψουν να δημιουργηθούν ρήγματα αναμεσά τους. Και θα συνοδευθεί αυτό από τον διαρκή αγώνα του προέδρου Κυριάκου απέναντι στις βαρονίες του κόμματος που τον αμφισβητούν και δεν έχουν καταλάβει –οι βαρόνοι –ότι και το δεξιό κόμμα και η χώρα έχουν γυρίσει σελίδα και πως ο πρόεδρος Κυριάκος ταιριάζει περισσότερο σε αυτή την εποχή, και όχι εκείνοι που ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους. Και πως αν θέλουν κάποια στιγμή να ξαναγυρίσει η ΝουΔού στην εξουσία, ένας τρόπος υπάρχει –να τον στηρίξουν. Αλλιώς, αντιπολίτευση ξανά…
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει το κλίμα αισιοδοξίας που διακατείχε τους κεντρώους ψηφοφόρους κατά τη διαδικασία για την ανάδειξη νέου ηγέτη του χώρου. Πρώτος μεγάλος σταθμός σε αυτή την υπόθεση το Συνέδριο του προσεχούς Μαρτίου οπότε και θα φανεί αν το νεοσύστατο Κίνημα Αλλαγής μπορεί να περπατήσει ή θα παραμείνει εκεί στα χαμηλά τόσο μακριά από τον φιλόδοξο στόχο που έχει τεθεί να αποτελέσει τον ρυθμιστή των εξελίξεων. Προϋπόθεση, νομίζω να ξεκαθαριστεί, με τον πιο έντονο και σαφή τρόπο, ότι το νέο κόμμα δεν πρόκειται να γίνει δεκανίκι ούτε του ενός ούτε του άλλου των δύο μονομάχων αλλά θα κινηθεί ανεξάρτητα και χωρίς δεσμεύσεις.
Μια σειρά κόμματα της παρούσης Βουλής (από τους Κεντρώους του Λεβέντη ώς τους ΑΝΕΛ του Καμμένου και τους εκτός σήμερα Λαφαζάνη και Ζωή Κωνσταντοπούλου) θα δώσουν μάχη επιβίωσης για να είναι παρόντα και στην επόμενη Βουλή αγωνιζόμενα να μην τα συνθλίψει η τεράστια πόλωση που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝουΔού όποτε και να πραγματοποιηθούν εκλογές.
Και το 2018 η οικονομική πολιτική θα στηρίζεται στο δόγμα «υπερφορολόγηση – μεγάλο πλεόνασμα – υποσχέσεις», απολύτως συνυφασμένη με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης για τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις οι οποίες λογικά –το λέω και προηγουμένως –θα πρέπει να τρέξουν μετά τον Αύγουστο, οπότε λήγει και τυπικά η ισχύς του 3ου Μνημονίου, και η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει την τύχη της στις αγορές.
Και βεβαίως, παροχές όπου και με όποια ευκαιρία αυτό καθίσταται δυνατό. Πολιτική επίσης ενταγμένη στους εκλογικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Στρατηγικές στοχεύσεις, όχι απαραίτητα οικονομικού περιεχομένου, με απώτερη επιδίωξη να αθροιστούν οι ευεργετούμενοι στην κεντρική δεξαμενή των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ, είτε για να ανακοπεί η διαρκώς ογκούμενη φυγή ψηφοφόρων του 2015 είτε για να καλυφθούν οι απώλειες. Πρώτη στη σειρά επιδίωξη, η ψήφιση αρχές του χρόνου του νομοσχεδίου για τα ταξί -σωστότερα υπέρ της τάξης των ταξί!
Ολα αυτά και άλλα που λόγω χώρου είναι αδύνατον να καταχωρίσω εδώ μου δίνουν την αίσθηση, για να μην πω ότι μου δημιουργούν τη βεβαιότητα, ότι το 2018 δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε καθόλου. Αντιθέτως, σε διαρκή ένταση θα βρισκόμαστε, πράγμα που δεν είναι κατ’ ανάγκην και κακό. Αλλωστε, τι νόημα θα είχε η διαρκής ηρεμία για έναν λαό που είναι σταθερά και μόνιμα στην τσίτα;
Τούτων δοθέντων, ας περιοριστούμε στην ευχή που υποθέτω ενδιαφέρει όλους: Να είναι το 2018 αίσιο και ειρηνικό. Και κυρίως την υγειά μας να ‘χουμε. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε…
