Ηταν στις αρχές του μήνα όταν, σε επίσκεψή του στη Λισαβόνα, ο Πρωθυπουργός περιέγραφε την Πορτογαλία ως παράδειγμα προς μίμηση. Oπως αποδεικνύεται όμως, το παράδειγμα που μιμείται σταθερά η κυβέρνησή του είναι εκείνο των χειρότερων εκδοχών της ελληνικής Mεταπολίτευσης, είναι η πιστή αντιγραφή όλων εκείνων των έξεων για τις οποίες υπήρξε κοινή παραδοχή ότι αποτέλεσαν αιτία της κρίσης.
Μία από αυτές τις έξεις είναι οι παροχές που σπεύδει να ανακοινώσει η κυβέρνηση πριν ακόμη εκπνεύσει το έτος. Αλλά αντίθετα με το υπόδειγμα της Πορτογαλίας, όπου αυξήσεις δόθηκαν βάσει οικονομικού προγραμματισμού, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι εκλογικός και μόνο. Ο στόχος δεν είναι κοινωνικός, είναι ψηφοθηρικός, δεν είναι η ανακούφιση, είναι η υφαρπαγή της ψήφου.
Αν θα έπρεπε να έχει διδαχθεί κάτι το πολιτικό σύστημα, αυτό είναι ότι οι έξεις έχουν κόστος. Η κυβέρνηση επιχειρεί να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ότι οι παροχές αυτές δεν είναι παρά το πρώτο ορεκτικό ενός χορταστικού γεύματος που θα κορυφωθεί μετά τον Αύγουστο του 2018. Ετσι όμως κινδυνεύει να τινάξει το ούτως ή άλλως αδύναμο αφήγημά της στον αέρα. Με την κοινωνία να ζητά, τους υπουργούς να πιέζουν για να εξυπηρετήσουν εκλογικές πελατείες και τους δανειστές να αίρουν τελικά για ακόμη μια φορά την εμπιστοσύνη τους.
Σε εκείνο το ταξίδι στη Λισαβόνα ο Πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι θα χρησιμοποιήσει το παράδειγμα της Πορτογαλίας για να πείσει τους εταίρους πως η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τις ίδιες κοινωνικές πολιτικές. Με τέτοιο χάσμα στους σχεδιασμούς, είναι βέβαιο ότι το επιχείρημα θα ακουστεί ελάχιστα πειστικό.
