Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα για τον μεγαλύτερο εφιάλτη του Πρωθυπουργού ενόψει της νέας χρονιάς. Σήμερα, θα γράψουμε για τον μεγαλύτερο εφιάλτη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης: τις λίστες με τα αιτήματα για δαπάνες, που αναμένεται να συγκεντρωθούν, με τη μορφή αιτημάτων, στο υπουργείο Οικονομικών, αμέσως μετά την «καθαρή έξοδο» της χώρας από τα Μνημόνια, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Αιτήματα που θα προέρχονται από το σύνολο του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος θα θεωρεί ότι μετά την πολυετή περίοδο των σκληρών προγραμμάτων ήρθε «η ώρα της δικαίωσης», δηλαδή των… παροχών.
Στο οικονομικό επιτελείο θεωρούν περίπου δεδομένο το «κύμα» που έρχεται –προφανώς έχουν τις πρώτες ενδείξεις –και προειδοποιούν ότι αν σταλεί λάθος πολιτικό μήνυμα σχετικά με το τι σημαίνει στην πραγματικότητα «καθαρή έξοδος» από τα Μνημόνια, τότε η χώρα μπορεί να μπει σε νέες περιπέτειες. Το θέμα είναι λοιπόν πώς θα σταλεί το σωστό μήνυμα, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Και κάπου εδώ αρχίζει η ουσιαστική συζήτηση για την επόμενη μέρα.
Αν στην κυβέρνηση θέλουν πραγματικά να κάνουν ένα βήμα εμπρός, τότε δεν έχουν παρά να αιφνιδιάσουν. Πώς; Εκπονώντας ένα δικό τους πρόγραμμα για τη μεταμνημονιακή περίοδο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αποδείξουν:
α) στους πάντα ανησυχούντες δανειστές ότι «ωριμάσαμε» και μπορούμε να διαχειριστούμε μόνοι τη μοίρα μας, ενώ
β) την ίδια ώρα θα ξεκαθαρίσουν σε όσους πέριξ της Πλατείας Συντάγματος ετοιμάζονται «να μοιράσουν χρήμα» ότι δεν ήρθε η ώρα, για τον απλό λόγο ότι θα εξακολουθεί να μην υπάρχει χρήμα στην πραγματικότητα.
Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να αντισταθεί στον πειρασμό και να υιοθετήσει μια τέτοια στρατηγική; Δύσκολο. Τουλάχιστον αυτό έχει διδάξει η έως τώρα εμπειρία. Αν μάλιστα από τον Σεπτέμβριο και μετά η χώρα μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, το πιθανότερο είναι πως το πουλόβερ θα αρχίσει να ξηλώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Αυτός είναι λοιπόν ο μεγάλος εφιάλτης του οικονομικού επιτελείου.
