Τα δίδακτρα

Οσοι είχαν κάποτε την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Αλέξη Τσίπρα από κοντά μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι ο Πρωθυπουργός μας είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου αυταρχικός. Οι αυταρχικές αποφάσεις που έχει πάρει αυτή την τριετία είναι μετρημένες στα δάχτυλα και μάλλον για ζητήματα ήσσονος σημασίας. Ο Τσίπρας είναι πνευματικό τέκνο μιας ανέμελης εποχής. Οποτε τον βλέπω και όποτε τον ακούω (παρά το κακόγουστο παπανδρεϊκό μέικαπ στην εκφορά του λόγου και στις κινήσεις του) το μυαλό μου τρέχει στους «Δέκα μικρούς Μήτσους», στον Λαζόπουλο και στον Σταρόβα αραχτούς σε μια βεράντα με θέα τον Θερμαϊκό, να πίνουν χαλαρά τις φραπεδιές τους και να αμπελοφιλοσοφούν επί παντός επιστητού. Το δυστύχημα δεν είναι η πρόσχαρη ιδιοσυγκρασία του. Το δυστύχημα είναι η πρωθυπουργική του ιδιότητα. Η κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στις απαιτήσεις των καιρών και στο χαμογελαστό αγόρι. Το bad timing που έτσι και γίνει καμιά στραβή –για να θυμηθούμε την άλλη ιδιοφυΐα, τον Μπαλάφα –ενδέχεται να μας στείλει όλους στον διάολο.

Θυμάστε, λόγου χάριν, μια Επιτροπή για την Αναθεώρηση του Συντάγματος που συγκροτήθηκε με τυμπανοκρουσίες πριν από σχεδόν έναν χρόνο; Τι απέγινε αυτή η Επιτροπή; Είναι καλά στην υγεία της; Η γυναίκα καλά, τα παιδιά καλά; Υποτίθεται ότι θα ήταν το ακάματο συντονιστικό κέντρο μιας σειράς λαϊκών συνελεύσεων, βγαλμένων από σοβιετική ταινία με σταχανοβίτες, ώστε να μεταφερθεί η συνταγματική αναθεώρηση από το γήπεδο των βουλευτών και των ειδημόνων στην τελευταία καφετέρια της ελληνικής επικράτειας. Ασφαλώς, όποιος έχει ρίξει μια ματιά στο Σύνταγμά μας και στη διαδικασία που το ίδιο προβλέπει για την αναθεώρησή του, γνωρίζει ότι όλα τα παραπάνω είναι φούμαρα άνευ αντικρίσματος. Μονάχα που ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τα φαινόμενα, περιλαμβάνεται σ’ εκείνους που δεν του έχουν ρίξει ούτε μια ματιά.

Εντάξει. Ο άνθρωπος δεν είναι συνταγματολόγος. Είναι όμως φιλότιμο παιδί και σιγά σιγά μαθαίνει από τα λάθη του, εξού και την εν λόγω Επιτροπή την έχει φάει το μαύρο σκοτάδι. Το ερώτημα που προκύπτει είναι ντουμπλ φας: πόσο σιγά μαθαίνει από τα λάθη του και πόσο κοστίζουν αυτά τα λάθη στη ζωή μας; Διότι εάν πρέπει φερ’ ειπείν να πληρώσουμε μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ώσπου να μάθει ο Τσίπρας τις βασικές αρχές της ελεύθερης οικονομίας, καλύτερα να τον απαλλάξουμε από τα δυσβάστακτα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, να βάλουμε όλοι από ένα ευρώ ρεφενέ και να τον στείλουμε στο Χάρβαρντ. Ούτε συζήτηση. Με το ένα χιλιοστό από τα ίδια δίδακτρα θα αποκτήσουμε έναν Γκαλμπρέιθ κοψοχρονιά.

Είμαι σίγουρος πως, σε ανάλογο κλίμα ελαφρότητας, ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Ερντογάν να στείλει πίσω τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς, αμπαλαρισμένους με φιόγκο. Τόσο η εμμονή του Ερντογάν να υπενθυμίζει την υπόσχεση του έλληνα Πρωθυπουργού κάθε τρεις και λίγο, σαν κακιωμένη γκόμενα που της έταξαν στεφάνι, όσο και η αιδημοσύνη του Τσίπρα να τον διαψεύσει δημοσίως, δεν μας αφήνουν σπουδαία περιθώρια για να πιστέψουμε ότι το deal δεν έλαβε χώρα. «Ελα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι;» θα του είπε. «Τους στέλνω σε λίγες μέρες». Ούτε οι εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία πρέπει να πέρασαν από το μυαλό του, ούτε το καθεστώς επιτήρησης (monitoring) για τη γείτονα χώρα που επέβαλε το Συμβούλιο της Ευρώπης, ούτε η ελληνική Δικαιοσύνη. Τώρα; Τρέχει και δεν προλαβαίνει. Βγάζει μπροστά τον Τζανακόπουλο να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Είπαμε. Δεν τραβάει το παιδί. Ας παραιτηθεί από πρωθυπουργός πριν μας κάψει κι εμείς θα τον κάνουμε ξεφτέρι.