Ο κόσμος τη γνώρισε ως μεταφράστρια του Ουμπέρτο Εκο. Οχι άδικα, αφού, όπως έλεγε και η ίδια, ήταν σαν παντρεμένη μαζί του καθώς τον μετέφραζε επί 35 χρόνια. Είχε μάθει τον τρόπο σκέψης του Εκο, όταν διάβαζε την αρχή μιας φράσης του συχνά ήξερε και πώς θα την τελειώσει. Και να σκεφτεί κανείς ότι η μεταφραστική καριέρα της Θεσσαλονικιάς Εφης Καλλιφατίδη, που έφυγε από τη ζωή ανήμερα Πρωτοχρονιάς στα 64 της χρόνια, ξεκίνησε σχεδόν από σύμπτωση. Ενώ είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική, έδωσε ένα δοκιμαστικό στις εκδόσεις Γνώση που έψαχναν ιταλομαθή κατάλληλο να μεταφράσει το «Ονομα του Ρόδου» και την επέλεξαν. Αλλά δεν έχει μεταφράσει μόνο Εκο. Μετέφρασε συνολικά πάνω από 120 βιβλία διαφόρων συγγραφέων, όπως οι Μαρκ Τουέιν, Ιταλο Καλβίνο, Ρουθ Ρέντελ, Τόνι Μόρισον, Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, Γουίλιαμ Μπάροουζ, Ρέι Μπράντμπερι, Πιερ Πάολο Παζολίνι, Π.Ντ. Τζέιμς, Τζέφρι Ευγενίδης, Κάρολος Ντίκενς, Χέρμαν Μέλβιλ, Ούγκο Φόσκολο, Ναθάνιελ Χόθορν, Λιούις Κάρολ, Τζόζεφ Κόνραντ, Τομ Γουλφ, Μάργκαρετ Ατγουντ, Πατρίτσια Κόρνγουελ, Οριάνα Φαλάτσι, Τσαρλς Μπουκόφσκι και πολλών άλλων. Τελευταίες δημοσιευμένες μεταφράσεις της είναι τα βιβλία «Suburra» των Κάρλο Μπονίνι, Τζιανκάρλο ντε Κατάλντο (Εστία) και «Ο μακαρίτης σιχαινόταν το κουτσομπολιό» της Σερένα Βιτάλε (Καστανιώτης) που κυκλοφόρησαν το 2017.

ΣΤΟΝ ΥΠΟΤΙΤΛΙΣΜΟ. Αλλά η Εφη Καλλιφατίδη είχε να επιδείξει ένα εξίσου μεγάλο σε έκταση αλλά και ποιότητα έργο στον τομέα του υποτιτλισμού ταινιών και όχι μόνο. Υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνη υποτιτλισμού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ενώ συνεργάστηκε και με τα Μέγαρα Μουσικής Θεσσαλονίκης και Αθήνας, το Φεστιβάλ Αθηνών, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και πολλά φεστιβάλ, κινηματογραφικά και θεατρικά. Θαυμαστή πορεία ούτως ή άλλως για μια μεταφράστρια που κατάφερε με την έκταση και την ποιότητα της δουλειάς της κάτι μάλλον πρωτόγνωρο: να δημιουργήσει έναν προσωπικό μύθο, μύθο που σπάνια δημιουργεί ένας μεταφραστής, καθώς είναι δευτεραγωνιστής υποτίθεται στη δημοσίευση ενός έργου. Ισως ακριβώς γιατί μπορούσε να μπαίνει στο πετσί του συγγραφέα και να μη μεταφράζει ακριβώς κατά λέξη. Οπως η ίδια έλεγε: «Ο μεταφραστής οφείλει ν’ ανασαίνει σαν τον συγγραφέα και να καταφέρει να βάλει το μυαλό του να ταξιδεύει σαν του συγγραφέα». Ενώ μιλούσε και για θεμιτή «έλλειψη σεβασμού» προς τον συγγραφέα με την έννοια ότι ο μεταφραστής πρέπει να μπορεί «να συλλάβει αρκετά τον τρόπο σκέψης του ώστε να τον αποδίδει με τον τρόπο που θα έγραφε ο συγγραφέας αν έγραφε ελληνικά».

Τελευταία Νέα