Είκοσι χρόνια καθόδου σε σκοτάδια σε μία εσωτερική διεργασία από την οποία δημιουργήθηκαν οι παράξενες απόψεις του Ρικ Οουενς για την ομορφιά γίνονται έκθεση στην Τριενάλε στο Μιλάνο. Η πρώτη αναδρομική του σχεδιαστή μόδας και ντιζάινερ επίπλων φιλοξενείται στην ιταλική πρωτεύουσα του ντιζάιν. Ο αμερικανός δημιουργός γίνεται επιμελητής του δικού του έργου και παρουσιάζει μία αυτοβιογραφία δουλεμένη με υφάσματα, άμμο από τα έλη της Βενετίας, τσιμεντοκονία και τούφες από τα μαλλιά του.

Ο τίτλος της έκθεσης βγάζει ό,τι κρατά μέσα του: «Subhuman Inhuman Superhuman». Ο υπάνθρωπος από το Λος Αντζελες, ο απάνθρωπος (;) παρατηρητής της εποχής του, ο υπεράνθρωπος Νάρκισσος.

Τα πράγματα της μόδας δε χρειάζεται να είναι πάντα λαμπερά, απαλά και αψεγάδιαστα για να έχουν καλές σχέσεις με την έννοια της πολυτέλειας. Αυτή είναι η άποψη του Ρικ Οουενς με μία έμφυτη κλίση προς την αναστάτωση, τη φθορά και τα σκοτάδια της ψυχής. Υπέροχο το μυαλό του όταν σχεδιάζει ρούχα με ίχνη βίας και εξάντλησης. Ακόμα πιο όμορφες οι συλλογές του όταν διαλέγει κασμιρένιες ίνες και δημιουργεί αέρινα σαν από γάζα T-shirts που περισσεύουν από το σώμα αλλά εξαιτίας της λεπτότητάς τους τυλίγονται γύρω του. Στην αρχή όταν επέλεξε να ζήσει στο Παρίσι στα μέσα περίπου των 90s δούλευε την έννοια των πτυχώσεων στο ρούχο με μεταξωτό ζέρσεϊ για να παρουσιάζει φούστες και φορέματα ακαθόριστου σχήματος που βρίσκουν τον δρόμο της αισθησιακής θηλυκότητας πάνω στις καμπύλες του σώματος. Το ίδιο έκανε στα δερμάτινα κομμάτια του που έμοιαζαν να έχουν χάσει το λούστρο και την άκαμπτη υφή τους, σαν να έχουν συρθεί στην άσφαλτο ή να έχουν θαφτεί στην άμμο.

Οι συλλογές του Ρικ Οουενς δεν αναφέρονται σε άνδρες και γυναίκες που τους νοιάζει η επιμέλεια της εικόνας τους. Πρόκειται για δόσιμο ψυχής και φαντασίας του δημιουργού, ο οποίος με ασύμμετρα κομμάτια και μουντές ή βαθύχρωμες αποχρώσεις που θυμίζουν υγρές αποθήκες και εργοστασιακούς χώρους χωρίς παράθυρα, συνέθετε τα μικροαντικείμενα του βίου του. Για τριάντα χρόνια ο Οουενς μάζευε τις τρίχες από τη βούρτσα των μαλλιών του. Αυτό από μόνο του ήταν ένα αντικείμενο δημιουργίας του λέει, εξηγώντας τη γλυπτική εγκατάσταση, ένα μαύρο σύννεφο που διατρέχει τον κεντρικό χώρο σε σχήμα παπουτσιού της Τριενάλε. «Τα μαλλιά μου είναι κατσαρά και λευκά. Ηθελα να έχω τα μαλλιά της Σερ, τους κοιλιακούς και τα μαλλιά του Τζο Νταλεσάντρο. Δεν είχα τίποτα τέτοιο πάνω μου και τα έφτιαξα. Πήρα έναν προσωπικό γυμναστή, μαζί με αναβολικά, πήγα γυμναστήριο για χρόνια, απέκτησα κοιλιακούς με γράμμωση, ίσιωσα τα δόντια μου, έκανα ισιωτικές στα μαλλιά μου και τα έβαψα. Εγινα μία επινόηση του εαυτού. Αυτό είμαι εγώ. Με έφτιαξα»…

Τελευταία Νέα