Δεν είναι μια ημερομηνία που επιλέγει κανείς με το δάχτυλο και με κλειστά τα μάτια πάνω από ένα ημερολόγιο. Αλλά δεν είναι ούτε μια ημερομηνία που συμπίπτει με το τέλος της τετραετίας. Οι εκλογές θα γίνουν πριν. Λίγο πριν όμως; Ή πολύ πριν; Είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει ούτε ο Αλέξης Τσίπρας. Τα πολιτικά νερά είναι ούτως ή άλλως αχαρτογράφητα και οι πολιτικολόγοι δύσκολα τα καταφέρνουν στις προβλέψεις τους καλύτερα από τους οικονομολόγους, που με τη σειρά τους δεν τα καταφέρνουν σχεδόν ποτέ.
Αν πάντως υπάρχει ένα χρονικό σημείο πριν από το οποίο οποιαδήποτε ημερομηνία είναι απαγορευτική, αυτό είναι ο Αύγουστος. Ο Τσίπρας θα έχει τότε ένα αφήγημα στα χέρια του –την περιλάλητη έξοδο από τα Mνημόνια. Δεν είναι ένα αφήγημα που κερδίζει εκλογές. Θεωρητικά όμως, και με την ελπίδα να πεθαίνει πάντα τελευταία, είναι ένα αφήγημα που με κάνα – δυο μισές αλήθειες μπορεί να μειώσει σε ανεκτά ψυχολογικά επίπεδα τη διαφορά.
Η μία μισή αλήθεια συμπυκνώνεται στον κομπασμό «εγώ σας έβγαλα από το Mνημόνιο» –η άλλη μισή είναι ότι μας έβγαλε αυτός που μας έβαλε. Η δεύτερη μισή αλήθεια είναι μια αίσθηση που κυριαρχεί και στην κοινή γνώμη. Αυτή συμπυκνώνεται σε μια φράση που αποτυπώνει την παραίτηση και την απογοήτευση της κοινής γνώμης: και οι άλλοι τα ίδια θα έκαναν. Είναι αλήθεια ότι τα φορολογικά βάρη θα ήταν και πάλι πολλά. Αλλά δεν θα ήταν λιγότερα από τα πολλά εάν ήταν διαφορετικό το μείγμα φορολόγησης και διαχείρισης των δαπανών;
Από τον Αύγουστο και μετά ο Τσίπρας θα κοιτάζει το ημερολόγιο μαζί με τις δημοσκοπήσεις. Αλλά θα επιλέξει την ημερομηνία ικετεύοντας για την εύνοια της τύχης.
