Διαλογισμός για αρχάριους

Εμένα στις γιορτές με πιάνει ένα αχ. Κι ένα βαχ. Αλλά όχι το αχ και βαχ το έλεγκαντ, το «σνομπάρω τις γιορτές γιατί έχω επίπεδο». Το άλλο με πιάνει, το χάλια, το μη σου τύχει με δύσπνοια, άγχος και κρίσεις πανικού.

Οταν το παθαίνουν αυτό στο σινεμά, αναπνέουν σε μια χαρτοσακούλα κι αμέσως γίνονται χάρμα ιδέσθαι. Ομως όσο να πεις αυτό το κόνσεπτ στερείται ενός άλφα πρεστίζ, με φαντάζεσαι εμένα μία μίνιμαλ και μισή με τη μούρη στη σακούλα; Ασε που δεν ξέρω και πώς γίνεται ακριβώς. Μια φορά το δοκίμασα κρυφά στην τουαλέτα κι ούτε η σακούλα πτοήθηκε ούτε το στρες. Ισως επειδή ήταν πλαστική.

Αχ βαχ λέω «όπα παιδιά, κάτι να κάνουμε εδώ». Θυμήθηκα που κάποτε είχα μάθει κάτι ωραιότατες εισπνοές – εκπνοές αλλά πάνε αυτά τα μεγαλεία πλέον, πότε φυσάμε, πότε ξεφυσάμε, ξέχασα πια. Λογικά τις έκανα ανάποδα γιατί στην τρίτη ανάσα έχασα τον κόσμο.

Πληκτρολογώ «διαλογισμός για αρχάριους». Μου βγάζει γιουτούμπ με κάτι γαλήνιες με κολάν και ύφος μειλίχιο τύπου «θα σε φτιάξω εγώ τώρα κατώτερε ε κατώτερε»:

Πάω κάθομαι στο σαλόνι χέρια πόδια στη γραμμή κι αρχίζω τις ανάσες προσπαθώντας να αδειάσω το κεφάλι μου. Και το πετυχαίνω, σιγά το δύσκολο. Για πέντε δευτερόλεπτα. Μετά στοιβάζονται πάλι οι σκέψεις οι καινούργιες και οι παλιές που είχα κάβα πριν το μεντιτέισον. Λήγει η ασφάλεια, να πληρωθούν τα τέλη, τον μάστορα να πάρω, το λαιμό μου να κόψω. Να πω ότι είδα αποτέλεσμα δεν θα το πω.

Ελλείψει βοσκοπούλας από φαγιάνς λέω ας επικεντρωθώ στο πάτωμα. Το οποίο πάτωμα σε μια γωνιά, τι βλέπω, ήταν ξεφτισμένο. Τι έγινε, πότε ξέφτισε, τι μου κρύβουν, όλα τελευταία τα μαθαίνω πια. Δηλαδή καλά που έκανα μεντιτέισον και πρόσεξα το κουσούρι. Μετά σου λέει αδειάστε το μυαλό για δέκα λεπτά. Αδειασέ το εσύ αν είσαι μάγκας με τα ξεφτίδια πρώτη μούρη.

Είδα κι αποείδα, λέω ας κατεβάσω καμιά εφαρμογή για διαλογισμό. Βρίσκω μια, διαβάζω κριτικές χρηστών «μ’ έσωσε, άλλος άνθρωπος έγινα!!! Χέδερ απ’ το Κεντάκι».

Εδώ είμαστε λέω. Κάνω ρέτζιστερ και μού έρχεται μέιλ «hi Elena» –ξέρεις αυτό το εγκάρδιο, το κολλητιλίκι το σε ήξερα κι από χτες. «Θα παρακολουθήσεις το πρόγραμμα και μετά θα γίνεις ευτυχισμένη, γαλήνια, όμορφη, έξυπνη, και πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ».

Πατάω το step 1 μου βγάζει μια θάλασσα με κυματάκια. Α λέω, ωραία, να επικεντρωθώ. Πηγαινέλα τα κυματάκια ώρες τώρα αυτό, πόσο πια να γαληνέψεις, σπάσανε τα νεύρα μου. Ψάχνω στην οθόνη το ντιλίτ να φύγω απ’ την πραότητα, ούτε Χ ούτε τίποτα δε βρίσκω: έτσι και μπεις στο πρόγραμμα δεν βγαίνεις ποτέ, εκεί τα αφήνεις τα κοκαλάκια σου.

Κύμα στο κύμα αλλά δεν δίνανε οδηγίες ούτε μιλούσε κανείς. Μέχρι που ανακαλύπτω ότι έχω τον ήχο στη βούβα. Τον βάζω κι ακούω κάτι παφλασμούς, κάτι πλάτσα πλούτσα, κατούρημα να σου ‘ρχεται. Δυναμώνουν οι παφλασμοί, τρομάζει το σκυλί το νευρωτικό, αρχίζει να γαβγίζει, το ακούν τα άλλα τρία γαβγίζουν κι αυτά, πιάνουν να νιαουρίζουν τα γατιά, ήρθαμε και γίναμε στου Θιβέτ το μοναστήρι κάθονται δυο καλογήροι.

Και βγαίνει μετά μια φωνή ειρηνική και μου λέει welcome, μου λέει take a deep breath. Σε μένα το λες, στο σκύλο να το πεις που ουρλιάζει σαν να τον πνίγουμε.

Τελικώς δεν μου έκατσε ο διαλογισμός για το μεθεόρτιο στρες. Ισως να φταίει το γεγονός ότι δεν έχουμε στο κουτί πρώτων βοηθειών δίπλα στο ιώδιο μια βοσκοπούλα από φαγιάνς.

ΥΓ: Διαλογισμός με σοκολάτα γίνεται;