H απόφαση του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου με την οποία απαγορεύονται οι σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό εκτός της Γ’ Λυκείου έχει τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ο συγκεντρωτισμός. Ο υπουργός θέλει να αποφασίζει για τα πάντα, να ελέγχει τα πάντα, να περνά από αυτόν και η τελευταία λεπτομέρεια. Αν ένας καθηγητής θέλει μια μέρα να κάνει το μάθημά του στη λιακάδα, έλεγε χθες ο Παύλος Τσίμας στην εκπομπή του, πρέπει να υποβάλει τόσες αιτήσεις και να εκπληρώσει τόσες προϋποθέσεις, που είναι καλύτερα να το ξεχάσει.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ο επαρχιωτισμός, που συνορεύει με τον εθνικισμό. Αφού η χώρα μας έχει τόσο ωραία μέρη και τόσο έξυπνους ανθρώπους, γιατί να στείλουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό, που έτσι κι αλλιώς πάντα μας επιβουλευόταν; Αντί να ενθαρρύνεται ο κοσμοπολιτισμός, προωθούνται η εθνική απομόνωση και η ιδέα της ανωτερότητας της φυλής. Στην πιο κωμική της εκδοχή, αυτή η προσέγγιση περιλαμβάνει τις ιστορίες του υφυπουργού Ζουράρι για τα στρατιωτικά μπορντέλα και τις αποκαλύψεις του έτερου υφυπουργού Μπαξεβανάκη ότι οι σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό γίνονται μόνο για τα ξενύχτια.
Η απόφαση του Κώστα Γαβρόγλου διαπνέεται επίσης από έναν έντονο λαϊκισμό: τα πλουσιόπαιδα που πάνε εκδρομή στην Ισπανία συνιστούν πρόκληση για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών που το πολύ πολύ να πάνε μέχρι το Ναύπλιο. Είναι ο ίδιος λαϊκισμός που στρέφει τον ίδιο, όπως είχε στρέψει και τον προκάτοχό του, εναντίον των ιδιωτικών σχολείων με το επιχείρημα ότι αποτελούν έκφραση της πλουτοκρατίας.
Το τέταρτο και σημαντικότερο γνώρισμα αυτής της νέας αντιμεταρρύθμισης είναι ο εξισωτισμός –προς τα κάτω, εννοείται. Δηλωμένος εχθρός της αριστείας, ο υπουργός Παιδείας θεωρεί ύποπτο οποιονδήποτε ξεχωρίζει. Αντί να αναζητήσει τρόπους να βελτιώσει την παιδεία και τα προϊόντα της που παρέχονται στους μη έχοντες, λαμβάνει μέτρα για να περιορίσει και να υποβαθμίσει τις υπηρεσίες προς τους έχοντες. Αν τον έκαναν υπουργό Οικονομίας, θα προσπαθούσε να επιβάλει το σοβιετικό μοντέλο στα σουπερμάρκετ.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο. Γιατί με εξαίρεση τον συγκεντρωτισμό, που αποτελεί διαχρονικό γνώρισμα του ελληνικού κράτους, τα άλλα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά απεικονίζουν με ακρίβεια την πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό εξηγεί άλλωστε και την αρμονική συνύπαρξη στην εξουσία δύο θεωρητικά τόσο διαφορετικών κομμάτων. Πάρτε ένα από τα πράγματα που λειτουργούσε ώς τώρα στην Αθήνα με άρτιο και αποτελεσματικό τρόπο: το μετρό. Φύσηξε ο σίφουνας Σπίρτζη με τα ηλεκτρονικά εισιτήρια και επικράτησε χάος.
Μια προοδευτική κυβέρνηση μιας σύγχρονης δυτικής χώρας θα προσπαθούσε να μειώσει τις ανισότητες, να ενθαρρύνει τις επενδύσεις και να πατάξει τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά ώστε να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο όλων των κοινωνικών στρωμάτων και να διευκολυνθεί η πρόσβασή τους στις υπηρεσίες. Με την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, την κατάργηση διαφόρων επιτυχημένων μεταρρυθμίσεων και την αποθάρρυνση της καινοτομίας, η αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση γενικεύει τη μιζέρια και την εξαθλίωση.
