Ας υποθέσουμε ότι δεν τρόλαρε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Ας πούμε, δηλαδή, ότι λίγες ώρες μετά την πρόταση ενός πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ να δοθεί στην Ακατονόμαστη το όνομα «Δακία», ένα στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής, και μάλιστα ευρωβουλευτής, αντιπρότεινε στα σοβαρά το όνομα «Μοισία». Το ερώτημα τότε θα ήταν τι ειδικότητα θα έπρεπε να καλέσουμε για να μας βοηθήσει: πολιτικό αναλυτή, ιστορικό, δικηγόρο, ψυχαναλυτή;
Ευτυχώς, όμως, η Εύα Καϊλή τρολάρει. Δεν μπορεί παρά να τρολάρει. Δηλαδή ακόμη κι αν η ίδια υποστηρίξει ότι σοβαρολογεί, δεν θα την πιστέψουμε, θα βεβαιώνουμε δεξιά κι αριστερά ότι πραγματικός της στόχος είναι να κοροϊδέψει τους παλαιοπασόκους, τους ανελίτες, τους αρχαιολάτρες, τους παπάδες, ακόμη και τον εαυτό της. Και θα αντιμετωπίζουμε την ανάρτησή της, εκείνη με το μαγικό Μ που για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό, ως αποκαλυπτήριο μιας διαχρονικής εθνικής ανοησίας.
Τελικά ο γερο-Κάρολος είχε δίκιο, η ιστορία επαναλαμβάνεται πράγματι σαν φάρσα. Είκοσι πέντε χρόνια μετά τις διαδηλώσεις εναντίον των «γυφτοσκοπιανών», ετοιμάζονται και πάλι διαδηλώσεις στη Βόρεια Ελλάδα, με τον ίδιο στόχο, για τον ίδιο λόγο. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι ίδιοι πολιτικοί, αλλά δυστυχώς και νεότεροι, επειδή γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί τέλος σε ένα ζήτημα που εκθέτει διεθνώς τη χώρα. Και ξεφυτρώνουν ξανά σαν μαϊντανοί διάφοροι παράγοντες, φαιδροί ή λιγότερο φαιδροί, απειλητικοί ή διασκεδαστικοί, που θέλουν να συμβάλουν στην εθνική συζήτηση με τις ριζοσπαστικές λεκτικές τους κατασκευές.
Ναι, αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ μάλλον θα γελούσε τρανταχτά με ένα αριστερό κόμμα που αναζητεί δεκανίκι στη μισητή αντιπολίτευση προκειμένου να ξεπεράσει τα εμπόδια που του θέτει ο ακροδεξιός του εταίρος, στελέχη του οποίου δεν θα διστάσουν πάντως καθόλου στο τέλος να ψηφίσουν μια πρόταση την οποία θεωρούν εθνική μειοδοσία. Και μάλλον θα επέχαιρε με μια αντιπολίτευση που δυσκολεύεται να εκμεταλλευτεί αυτή την προβληματική κυβερνητική εικόνα επειδή έχει κι εκείνη σοβαρά προβλήματα, ριζικές διαφωνίες στο εσωτερικό της και βαριές ευθύνες για το αδιέξοδο τόσων δεκαετιών.
Τι απομένει σε αυτή τη φάρσα, σταθερό, διακομματικό, αδιαπραγμάτευτο; Η μακεδονική υπερηφάνεια. Μετά το ατυχές επεισόδιο με τον δολοφονημένο από τους κομμουνιστές παππού, η Καϊλή προβάλλει τη θεσσαλονικιώτική της καταγωγή για να διορθώσει τον αγεωγράφητο Μάρδα, που κακώς πετάγεται γιατί στο κάτω κάτω κατάγεται από τη Χίο. Η ευρωβουλευτής δεν μιλάει ως πασόκα, δεν μιλάει ως Ελληνίδα και ασφαλώς δεν μιλάει ως Ευρωπαία. Προτείνει μια λύση που «δεν μας ενοχλεί τους Μακεδόνες». Δεν ασχολείται με την ουσία του προβλήματος, δεν την ενδιαφέρει καν, μεγαλύτερη σημασία φαίνεται να έχει ότι η θητεία αυτής της Ευρωβουλής σε λίγο θα τελειώσει και πρέπει να ανοίξουν άλλοι δρόμοι, εγχώριοι και γνήσια μακεδονικοί.
Αντίθετα με τον Μαρξ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε άδικο: τόσα χρόνια μετά, ένα όνομα ανάβει ακόμα φωτιές.
