Από τότε που ο Βαρουφάκης είπε στη σύζυγό του «Αγάπη μου συρρίκνωσα τα λεφτά», πάνε δυο χρόνια και πέντε μήνες. Προνοητικοί όμως εμείς, τα είχαμε βάλει κάτω από τα στρώματα και τα τρώγαμε σιγά σιγά, παρέα με τα ακάρεα. Το ίδιο πρόκειται να συμβεί και με τις πλαστικές σακούλες. Ευτυχώς, τώρα με τις χριστουγεννιάτικες προμήθειες, μάζεψα πολλές, κι από προχτές τις ισιώνω, τις ταξινομώ ανά σουπερμάρκετ, τις κάνω μασούρια και στουμπώνω μ’ αυτές συρτάρια, ντουλάπια, στρώματα, υποστρώματα, βάζω και στον κόρφο μου. Γιατί ποιος ξέρει τι θα γίνει όταν, συν Θεώ, βγούμε από τα χαμηλότοκα μνημόνια και μπούμε στα αστρονομικά επιτόκια της ελεύθερης αγοράς; Κι εγώ σου λέω ότι θα αρχίσουν να μας πληρώνουν με πλαστικές σακούλες. Του κουτιού οι υψηλόμισθοι, απ’ αυτές που για να τις ανοίξεις σου καίγεται αντίχειρας και δείκτης από το τρίψιμο, τρύπιες εμείς οι υπόλοιποι που όμως κι αυτές κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.
Παλιά είχα μια έμμονη ιδέα. Να περπατήσω στο Μανχάταν με τα στραβοπατημένα μου Μανόλο, σαν την Κάρι Μπράντσο, και να πέσω, τυχαία τάχαμου, πάνω στον μίστερ Μπιγκ που θα ‘ρχόταν, λέει, σπίτι μου με χαρτοσακούλες γεμάτες τσάινιζ φουντ και μια μποτίλια κρασί με δυο ποτήρια κολονάτα να του εξέχουν από την κωλότσεπη. Αυτό κι αν είναι Sex! Οσο για το City, σκασίλα μας μεγάλη. Περιττό και να το πω. Η χάρτινη σακούλα ήταν για μένα το απόλυτο γκλαμ, φάση Αννυ Χωλ, σα να έσκαγε σπίτι μου ο Γούντυ Αλλεν μ’ όλα του τα συμπλέγματα. Δυστυχώς, από χάρτινες, δεν έχω τίποτα. Εχω όμως πολλές πάνινες που μου φέρνουν τακτικά οι φίλες μου οι Ευρωπαίες. Shopping bag μου έλεγαν περιχαρείς, κι εγώ η ανόητη, για να μην τις προσβάλω, μπροστά τους έκανα χαρές και πίσω τους τον σταυρό μου. Τώρα κάθομαι και κάνω τους υπολογισμούς μου. Με την πάνινη από την Tate θα πηγαίνω στον χασάπη. Την άλλη με τον Πικάσο, στον τυρά. Αυτή από το φεστιβάλ των Καννών, στον τσαγκάρη. Και την Τζαίην Ωστεν θα την παίρνω στη Λαϊκή. Γούντυ φάε τη σκόνη μου.
