Με την επιλογή της αντιπολίτευσης να μην εμπλακεί στο παιχνίδι της ονοματολογίας αποδείχθηκε για ακόμη μία φορά ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι λαμβάνουν αποφάσεις με μοναδικό στόχο την παραμονή τους στην εξουσία. Φάνηκε ότι δεν υπάρχει καμία ιδεολογία, καμία προεκλογική δέσμευση, καμία κόκκινη γραμμή που να μπορεί να αλλάξει αυτόν τον στόχο. Η εξουσία είναι ο νυν υπέρ πάντων αγών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εξελέγη με συνθήματα που κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο σαν χάρτινοι πύργοι. Η τακτική της, από τον τραγέλαφο του δημοψηφίσματος και μετά, ήταν να επιμερίσει στα κόμματα της αντιπολίτευσης το κόστος για τις δικές της επιλογές, να φορτώσει την ευθύνη για τις επιπτώσεις των δικών της αποφάσεων και των δικών της πεπραγμένων και σε εκείνους που δεν κυβερνούν.
Ηταν μια τακτική που απέδωσε τον Αύγουστο του 2015 όταν, ενώπιον του κινδύνου να βρεθεί η χώρα έξω από τον νομισματικό και πολιτικό πυρήνα της Ευρώπης, κόμματα της αντιπολίτευσης ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο. Εκτοτε η κυβέρνηση επιχείρησε να επαναλάβει την ίδια τακτική περιφρονώντας τον βασικό κανόνα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που λέει ότι όποιος κυβερνά πρέπει να έχει και το πολιτικό θάρρος και την πολιτική αξιοπρέπεια να αναλαμβάνει τις ευθύνες του στο ακέραιο.
Η κατάκτηση της εξουσίας με κραυγές και η πάση θυσία παραμονή σε αυτήν στη συνέχεια είναι ίδιον όλων των λαϊκιστών του κόσμου τούτου. Ειδικά στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, όμως, από την επιλογή της αντιπολίτευσης καταδείχθηκε και κάτι ακόμη: ότι οι εθνικιστές της κυβέρνησης δεν είναι παρά ποντίκια που βρυχώνται.
