Δεν πρόκειται για έναν οδηγό αισιοδοξίας προς εαυτούς και αλλήλους, επειδή, έτσι κι αλλιώς, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά για έναν σχεδιασμό που έχει ως καταληκτικό σταθμό τις κάλπες και προς το παρόν αναζητεί χρονοδιάγραμμα. Ακριβέστερα, τον καταλληλότερο χρόνο για τις εκλογές, που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον ορίζοντα του Μαΐου του 2019 και τις κάλπες των ευρωεκλογών. Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις περί ολοκλήρωσης του συνταγματικού κύκλου και εξάντλησης της τετραετίας, στο πρωθυπουργικό γραφείο γνωρίζουν καλά ότι μέσα σε τέσσερις μήνες δεν στέλνεις τους ψηφοφόρους δύο φορές στις κάλπες, ιδίως όταν οι πρώτες κάλπες –για την Ευρωβουλή –θα έχουν διαμορφώσει ένα σκηνικό που είναι μάλλον απίθανο να ανατραπεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το παράδειγμα προς αποφυγήν, άλλωστε, προσφέρει ο Κώστας Καραμανλής, όταν έκανε το 2009 τις τέσσερις μονάδες υπέρ του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές έντεκα στις εθνικές κάλπες μόλις σε ένα τρίμηνο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας κινείται με ορίζοντα εξαμήνου, αφού όλα όσα προετοιμάζονται στο Μαξίμου θα έχουν μπει σε εφαρμογή ώς τον προσεχή Ιούνιο. Εάν η συνταγή πετύχει ο Πρωθυπουργός θα πάρει το εκλογικό ρίσκο το 2019, διαφορετικά οι κάλπες το ’18 θα αποτελέσουν τη μοναδική διέξοδο.

Το πλάνο δεν περιορίζεται στην οικονομία που κρίνει τα περισσότερα, αν όχι τα πάντα. Ο Πρωθυπουργός εσχάτως εμφανίζεται έτοιμος να παίξει σε όλα τα μέτωπα. Εσωτερικά, εθνικά, ακόμη και εσωκομματικά. Αν οι οικονομικοί δείκτες κινηθούν ανοδικά, σε σημείο που να επιτρέπουν μια απαγκίστρωση από τις μνημονιακές απαιτήσεις με καλύτερους όρους, τότε η βεντάλια μπορεί να ανοίξει μέσα στο ’18 για ζητήματα δεκαετιών. Στο μυαλό του Τσίπρα και των συνεργατών του, παράλληλα με την οικονομία και την «απελευθέρωση» από τον ζυγό των Μνημονίων, μέσα στη χρονιά μπορεί να υλοποιηθεί ένα ευρύτερο σχέδιο που θα μεταβάλει και το πολιτικό κλίμα. Από το Σκοπιανό ώς τους δασικούς χάρτες ή τις αλλαγές των αντικειμενικών αξιών στα ακίνητα, στο Μαξίμου βλέπουν ευκαιρίες που θα εμφανίσουν τον Πρωθυπουργό ως «εθνικό αναμορφωτή». Ο σχεδιασμός ήδη διαφημίζεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μέσα στο ’18 μπορεί να υπάρξει εκ νέου κινητικότητα στο Κυπριακό και να μπουν σε νέα τροχιά και τα ελληνοτουρκικά.

Οι πολλαπλοί στόχοι είναι προφανές ότι επιβάλλουν συμμαχίες, που μπορεί να αναζητηθούν ακόμη και μέσω του προσεχούς ανασχηματισμού. Συνεπώς, στηρίγματα από βουλευτές εκτός των κυβερνητικών τειχών, όπως την Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου ή τον Σπύρο Δανέλλη, όχι μόνον είναι ευπρόσδεκτα αλλά στο παρασκήνιο επιδιώκεται ήδη να αυξηθούν. Δίπλα στο σχέδιο διεύρυνσης του Μητσοτάκη, ο Τσίπρας πρέπει να έχει τις δικές του απαντήσεις, όσο κι αν καταγγέλλει τους «χρήσιμους ηλίθιους» ο Αδωνις Γεωργιάδης. Ο Δανέλλης, άλλωστε, λειτουργεί ως αντίβαρο στις ποδηλατάδες του Γιώργου Αμυρά με τον Μητσοτάκη, ενώ έχει το άλλοθι ότι ο δρόμος που τον οδήγησε στο Ποτάμι είχε ως αφετηρία τον Συνασπισμό. Το Σκοπιανό είναι μόνον μια αφορμή για τον ηρακλειώτη βουλευτή, που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να ψηφίσει ένα όνομα για όλες τις χρήσεις αποδεχόμενος ότι το ζήτημα των Σκοπίων πρέπει να κριθεί από μια πλειοψηφία βουλευτών και όχι κομμάτων. Η τοποθέτηση δεν αποκλίνει απ’ όσα λένε οι περισσότεροι στη Σεβαστουπόλεως, αλλά δεν είναι ακριβώς η θέση της Φώφης Γεννηματά και της Χαριλάου Τρικούπη. Εάν για τον Δανέλλη τα εθνικά δεν προσφέρονται για μικροκομματικές σκοπιμότητες και το μείζον θέμα δεν είναι να πέσει η κυβέρνηση, είναι πρόδηλο ότι το σήμα που έστειλε με το Σκοπιανό αποτελεί μια προαναγγελία: Το δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης» απευθύνεται πρωτίστως στην Κεντροαριστερά, που πρέπει να επιλέξει κατεύθυνση. Το Μαξίμου θα χρειαστεί τον Δανέλλη και όταν επιχειρήσει να στριμώξει ξανά τη Γεννηματά με την απλή αναλογική.