Αλμπουμ για τον Ζαμπέτα στο Μαϊάμι!

«Γεια σου ρε fastest». Ετσι τον χαιρετούσαν μετά τη συναυλία όσοι είχαν μαζευτεί στο Parc de Champagne στην Γαλλία πριν από επτά χρόνια για να ακούσουν τον Αλ ντι Μέολα. Εκείνο το βράδυ ο σπουδαίος κιθαρίστας κάλεσε στη σκηνή έναν νεαρό μπουζουξή από την Ελλάδα συνστήνοντάς τον στους 20.000 μουσικόφιλους ως «the fastest player on the planet Earth». O Μιχάλης Παούρης, 25 ετών τότε, δεν είχε άκουσε την φράση και όταν ρώτησε γιατί τον αποκαλούν έτσι του απάντησαν: «Δεν άκουσες τι είπε για σένα ο Μέολα;» δείχνοντας το βίντεο-πειστήριο που είχαν τραβήξει. Η συγκίνηση όμως για τον νεαρό σολίστα ήρθε όταν ζήτησαν από τον Μέολα να μιλήσει γι’ αυτή τη σύμπραξη: «Μου θύμισε το τρίο που είχαμε με τον Paco De Lucia και τον John Mclaughlin και αν ο Μιχάλης υπήρχε τότε, θα ήταν μαζί μας…».

Από εκείνο το βράδυ μέχρι σήμερα ο νεαρός δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, έχει δώσει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει κυκλοφορήσει οκτώ δίσκους jazz, latin και fusion με τη συμμετοχή σπουδαίων μουσικών και συνεχίζει με το ίδιο πάθος. Τα βήματα του 32χρονου σολίστα στη διεθνή μουσική σκηνή είναι σταθερά, αλλά εντυπωσιακά. «Τα δύο τελευταία χρόνια μετά τη συνεργασία μου με αμερικανούς παραγωγούς η ζωή μου έχει αλλάξει. Μου έφτιαξαν ένα στούντιο στο Μαϊάμι μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι όπου μπορώ να πηγαίνω να ξεκουράζομαι, να δημιουργώ και να κάνω μαζί με τους παραγωγούς μου σχέδια για τα επόμενα βήματά μου. Αυτή τη στιγμή ήδη ξεκινήσαμε έναν δίσκο με λίγο αντίστροφη λογική. Λέγεται «Ode – Ωδή» και περιλαμβάνει συνθέσεις αφιερωμένες σε καθέναν από τους μεγάλους σολίστες του μπουζουκιού όπως ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας κ.ά. Μπάσο έπαιξε ο James McCoy και τη μείξη έκανε ο Boris Milan, ο οποίος έχει κερδίσει 4 Latin Grammy».

Εκτός από την ασφάλεια των τεχνικών ζητημάτων και του περιβάλλοντος ο Μιχάλης Παούρης αναφέρει μια ξεχωριστή στιγμή από την προετοιμασία αυτής της δισκογραφικής δουλειάς: «Το βίντεο του κομματιού «The Identity» αφιερωμένο στον Γιάννη Παπαϊωάννου είναι γυρισμένο στην Αμερική σε κάτι παλιές φυλακές, έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο με σκληρά τοπία. Η βοήθεια που έχω τώρα από τον παραγωγό μου Peter Dogagis είναι μεγάλη και μου δίνει τη δυνατότητα να μπορώ να δημιουργώ ελεύθερα και όποτε θέλω, υλοποιώντας κάθε μου ιδέα».

Το γρήγορο παίξιμο του Παούρη, πάντως, το οποίο εξήρε ο Αλ ντι Μέολα δεν εξασφαλίζει από μόνο του άριστο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Όπως λέει ο ίδιος, «η τεχνική αρτιότητα κάνει κάποιον να έχει γρήγορη αντίληψη και χαρακτηριστικά που ενδεχομένως δεν διαθέτουν άλλοι. Η ταχύτητα σίγουρα εντυπωσιάζει και ενδεχομένως κάνει τον ακροατή να αναρωτιέται «μα τι κάνει τώρα;». Ομως όταν συνοδεύεται και από μουσικότητα εκεί το πράγμα απογειώνεται. Επεδίωκα την εξέλιξη και των δύο αυτών σημαντικών στοιχείων. Οπως είχα γράψει στο βιβλίο μου “Τεχνική =Σώμα, Αρμονία=Πνεύμα” η γνώση συμβάλλει προς κάθε θέλω. Το ρητό μου είναι «Για να θέλεις, πρώτα πρέπει…»».

Τι σας έπεισε πως το μπουζούκι μπορεί να ενταχθεί και σε άλλα είδη μουσικής;

Αρχικά ο Μανώλης Χιώτης, που ήταν το μεγάλο μου πρότυπο. Εκανε μια αλλαγή τολμηρή για εκείνη την εποχή εξαιτίας της οποίας κέρδισε εχθρούς αλλά μετά τον σεβάστηκαν όλοι. Το έκανε από τρίχορδο, τετράχορδο και με αυτό έδωσε περισσότερες δυνατότητες και τρόπους παιξίματος. Εφερε ηχοχρώματα και στοιχεία από swing μέχρι latin. Αυτή η διεύρυνση χάθηκε μετά από εκείνον διότι όσοι επιχείρησαν να το ακολουθήσουν δεν τα κατάφεραν, δεν μπορούσαν να παίξουν όπως εκείνος. Θυσίασα πολλά για να έρθει το μπουζούκι σε αυτό το επίπεδο. Θα μπορούσα να ήμουν πίσω από κάποιον τραγουδιστή, να τον συνοδεύω και πιστέψτε με μου άρεσε πάρα πολύ όταν το έκανα μικρός. Ονειρευόμουν όμως κάτι το οποίο θα δώσει μια καινούργια θέση στο όργανο και θα το βγάλει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.

Πιστεύετε ότι αυτό που κάνετε βρίσκει ανταπόκριση στο ελληνικό κοινό –είναι περιορισμένοι οι φαν της τζαζ –ή έχετε τη φόρα που δίνει η παγκόσμια αναγνώρισή σας;