Διαβάζω ότι ο Πάνος Καμμένος και οι βουλευτές του κόμματός του πιθανότατα να στηρίξουν την κυβερνητική θέση για το Μακεδονικό, όταν το θέμα έρθει στη Βουλή. Οτι, δηλαδή, αν οι συνεννοήσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στην κυβέρνηση της ΠΔΓ της Μακεδονίας τελεσφορήσουν και συμφωνηθεί λύση για το όνομα της γειτονικής χώρας, προκειμένου να δρομολογηθούν η ένταξή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, οι ΑΝΕΛ τελικά θα υπερψηφίσουν την κυβερνητική πρόταση. Θα συναινέσουν, δηλαδή, καταπώς δείχνουν τα πράγματα, σε μια ονομασία Μακεδονία με έναν προσδιορισμό κατά πάσα πιθανότητα γεωγραφικό –κάτι που έως πρόσφατα ο Πάνος Καμμένος αρνούνταν διαρρήδην.
Ακουσα τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλάει για τη μεγάλη ευλυγισία του αρχηγού των ΑΝΕΛ κι άλλους να περιγράφουν την προετοιμασία του για μια μεγάλη κωλοτούμπα. Δεν ξέρω πώς θα ερμηνευτεί η πιθανή μεταστροφή του, αλλά σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα. Αν πάντως το θέμα λυθεί, μακροπρόθεσμα θα εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην περιοχή –και πιθανότατα να ενισχυθεί κι άλλο η ελληνική επιχειρηματικότητα στη γείτονα χώρα. Αρα η μετατόπιση του Πάνου Καμμένου θα έχει συμβάλει στην κατάρριψη ενός ταμπού, ενώ ο ίδιος από την ακροδεξιά αδιαλλαξία θα έχει προσχωρήσει στο ρεαλισμό και θα έχει επιλέξει να γίνει ο ίδιος μέρος της λύσης που προτείνεται. Θα έχει αναλάβει δηλαδή τις κυβερνητικές ευθύνες που του αναλογούν.
Διότι είναι προφανές πως ένα τόσο μεγάλο ζήτημα είναι κατεξοχήν υπόθεση της κυβέρνησης να το φέρει εις πέρας ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο θα συμπεριφερθεί η αντιπολίτευση. Και είναι μια καλή ευκαιρία η κυβέρνηση να κλείσει τουλάχιστον ένα από τα μέτωπα που προκαλούν τριβή στις διεθνείς σχέσεις της χώρας –ιδίως μετά την αρνητική κυβερνητική στάση στο πάγωμα λύσης στο Κυπριακό.
Επειτα από μια τέτοια απόφαση, ωστόσο, που ισοδυναμεί με την αποκήρυξη του τρόπου με τον οποίο ο ίδιος πολιτεύτηκε ώς σήμερα, ο Πάνος Καμμένος δεν θα μπορεί να συνεχίσει την κατά καιρούς εμπρηστική ρητορική του. Εχοντας ψηφίσει, μετά τα Μνημόνια που δήθεν αποκήρυσσε, τώρα και μια λύση που ο ίδιος στο παρελθόν δεν θεωρούσε πατριωτική, η σχέση του με τα όποια άκρα τελειώνει, και ο ίδιος θα είναι ένας ακόμα από το μέτωπο της λογικής. Καλώς τον.
Και θα ζήσει αυτός καλά (τουλάχιστον ώς τις επόμενες εκλογές). Κι εμείς καλύτερα –μετά.
