Ονοματολογία

Το νέο χόμπι στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι η ονοματολογία. Χόμπι που, μεταξύ μας, κάποιοι στην αντιπολίτευση προσπαθούν –σοφά –να αποφύγουν. Εντάξει, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι κάτι σαν αυτόνομο κρατίδιο και μπορεί να δηλώνει ότι για εκείνον η καλύτερη λύση είναι το «Νέα Μακεδονία». «Γιατί το “Βόρεια” ή το “Ανω” συντηρεί μια κατάσταση σε μια χώρα που χωρίστηκε στα δύο, άρα έχει και αλυτρωτισμούς». Ο Νίκος Ανδρουλάκης όμως; Τι λόγο έχει να κινείται εκτός της επίσημης γραμμής του Κινήματος Αλλαγής, όπως αυτή εκφράστηκε στη σύσκεψη της περασμένης εβδομάδας; Η Γεννηματά φέρεται ότι είπε σε όσους βρίσκονταν γύρω από εκείνο το τραπέζι πως όταν φέρει η κυβέρνηση πρόταση θα τοποθετηθούν. Η κατακλείδα της κεντροαριστερής ανακοίνωσης, εξάλλου, που εκδόθηκε μετά, ανέφερε πως «οποιαδήποτε περαιτέρω δημόσια συζήτηση γύρω από το θέμα, σε αυτή την κρίσιμη φάση, δεν συνιστά υπεύθυνη στάση». Οπότε, γιατί άραγε ο πράσινος ευρωβουλευτής βγαίνει και ενημερώνει το φιλοθέαμον κοινό πως πιστεύει ότι το όνομα «Νέα Μακεδονία» είναι ένα μεγάλο λάθος, που δεν πρέπει να περάσει από την ελληνική Βουλή;

Στοίχημα

Επισήμως από τον νέο φορέα δεν σχολιάζουν την ανδρουλακική στάση. Στα περίχωρα της παράταξης, ωστόσο, άσπονδοι φίλοι του δεν εξεπλάγησαν. Επειδή αυτή είναι, λένε, η πολιτική του στα εθνικά θέματα. Οι πιο πονηρεμένοι διακρίνουν και μια μικροπολιτική προσέγγιση τύπου «δώσε στον λαό της Βορείου Ελλάδος αυτό που θέλει». Αν κάτι αποδεικνύει, πάντως, η συγκεκριμένη κεντροαριστερή διάσταση στάσεων είναι πως το ονοματολογικό προσφέρεται για εσωκομματικές και ενδοσυνοριακής κατανάλωσης κόντρες. Πέρα από αυτό, όμως, έχει καμιά αξία η πολιτική κουβέντα γύρω από την ονομασία; Πώς τη βλέπει, ας πούμε, ένας ακαδημαϊκός; Στην ανάλυσή του επικρατούν πια δύο απόψεις μεταξύ του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. «Εκείνοι που στηρίζουν τη σύνθετη ονομασία κι αυτοί που λένε όχι». Αυτή η εξέλιξη, βέβαια, δεν είναι απαραίτητα θετική «επειδή κυριαρχεί η εμμονή στην εθνική ορθότητα». Και παράλληλα «η έννοια της προδοσίας υπάρχει έντονα στον δημόσιο διάλογο». Το στοίχημα, λοιπόν, είναι ποιο στρατόπεδο θα κατορθώσει να πείσει την κοινή γνώμη. Και κυρίως με ποια μέσα. Αρα η κουβέντα «θα μπορούσε», λέει, «να έχει νόημα για την αυτογνωσία των Ελλήνων και δη των πολιτικών».