Το ξέρει καλά όποιος οδηγεί μηχανή, θα ήσουν τρελός εάν απέκλειες την πτώση. Είσαι σώφρων όμως εάν προετοιμάζεσαι γι’ αυτήν. Εάν εκείνο που ελπίζεις δεν είναι τόσο να μην πέσεις ποτέ, όσο να πέσεις σωστά. Το ξέρει και όποιος κάνει πολιτική. Ακόμη και οι συριζαίοι που θαυμάζουν τον Φιντέλ Κάστρο και αντιλαμβάνονται τη διακυβέρνηση ως έλεγχο των πάντων, ακόμη δηλαδή και εκείνοι που θα ήθελαν να τους χωρίσει από την ολοκληρωτική εξουσία μόνον ο θάνατος, ξέρουν ότι μια μέρα θα πέσουν. Αλλά πώς;
Αν τα ηχητικά αποσπάσματα από μια πολυσέλιδη συνέντευξη ακούγονται περισσότερο σαν να είναι οι τελευταίοι σπασμοί του ηθικού πλεονεκτήματος, τότε δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να πέσει μια ατιμασμένη Αριστερά. Η μοναδική πτώση που θα περισώσει κάπως τη χαμένη της αξιοπρέπεια είναι η ηρωική, είναι η πτώση για έναν ανώτερο σκοπό. Δεν είναι η πτώση που θα φανεί ότι προκλήθηκε από τα βοσκοτόπια, τη συγκυβέρνηση με τους ψεκασμένους εθνικιστές, την υπογραφή ενός ακόμη Μνημονίου, την εξοντωτική φορολόγηση, την απόπειρα ελέγχου των υπόλοιπων θεσμών. Αλλά από το σύμφωνο συμβίωσης, την αναγνώριση δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους, τη νομιμοποίηση της ιατρικής χρήσης της κάνναβης.
Οι συριζαίοι θα ηττηθούν εξαιτίας των πρώτων. Λίγοι θα τους πιστέψουν εάν πουν ότι ηττήθηκαν εξαιτίας των δεύτερων. Από αυτήν την άποψη, ο Ζόραν Ζάεφ είναι η καλή τους τύχη. Το Μακεδονικό είναι ο ανώτερος σκοπός που ακόμη και εάν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφεύρουν για να δικαιολογήσουν την ήττα τους. Δεν χρειάζεται να περιγράψει κανείς τι είναι αυτό που αφήνουν πίσω τους σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Τουλάχιστον, όμως, σε αυτήν την απερίγραπτη κληρονομιά θα έχουν αφήσει και ένα όνομα.
