Φέτος, η απονομή των βραβείων Χρυσές Σφαίρες ήταν από αυτές που θα μείνουν στην ιστορία του θεσμού. Στο μέλλον, στα σχετικά αφιερώματα, θα γίνεται λόγος «για εκείνη τη χρονιά που η τελετή δεν είχε το γκλάμουρ της σόουμπιζ αλλά ήταν μία ευκαιρία να καταγγείλει το Χόλιγουντ τη σεξουαλική κακοποίηση στην κινηματογραφική βιομηχανία, γι’ αυτό και όλοι οι σταρ, άντρες και γυναίκες, φόρεσαν μαύρα (και σεμνά) ρούχα». Και πράγματι, έτσι ήταν. Παρουσιαστές, βραβευθέντες και καλεσμένοι αναφέρθηκαν λιγότερο στις διαγωνιζόμενες ταινίες και τους ηθοποιούς και περισσότερο στην ανάγκη διαμαρτυρίας για το θέμα που, μετά την αποκάλυψη των ερωτικών σκανδάλων του Χάρβεϊ Γουάινστιν, είναι το νούμερο ένα τρεντ στο Χόλιγουντ.
Βεβαίως, καλή και άγια αυτή η κινητοποίηση. Ακόμη και αν το τσουνάμι ξεκίνησε για λόγους επιχειρηματικών συμφερόντων (δεν πιστεύω να φαντάζεται κανείς ότι κάποια μέρα ξύπνησαν στο Χόλιγουντ και είπαν: «Μωρέ, τι να κάνουμε σήμερα; Δεν ξεσκεπάζουμε τις σεξιστικές επιθέσεις του Γουάινστιν που τόσα χρόνια τις ξέραμε και σφυρίζαμε αδιάφορα;») είχε χρήσιμο απότοκο αφού απομόνωσε και κατέδειξε συμπεριφορές. Φοβάμαι όμως μήπως ο ακραίος καταγγελτισμός στον οποίον παρεισφρέουν και άλλου είδους σκοπιμότητες –μέχρι και η Μέριλ Στριπ που στις Χρυσές Σφαίρες έβγαλε έναν πύρινο λόγο πριν από μερικές εβδομάδες ξεφωνήθηκε με δημόσια αφισοκόλληση ότι, δήθεν, ήξερε και συγκάλυπτε –γίνει τελικά αυτοσκοπός. Και αναχθεί σε ζητούμενο η καταγγελία και όχι η πάταξη του φαινομένου. Ωρες ώρες έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλές διασημότητες, μικρότερου και μεγαλύτερου βεληνεκούς, στο Χόλιγουντ αλλά και στα δικά μας, που πολύ θα ήθελαν να είχαν μια προσωπική ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης να μας διηγηθούν.
