Απορώ με όσους διαμαρτύρονται για τις επικρίσεις προς την Μπέττυ Μπαζιάνα λόγω της γνωστής συνέντευξής της. Πώς είναι δυνατόν οι δημόσια διατυπωμένες θέσεις ενός προσώπου συνδυασμένου με την κυβερνητική εξουσία, αφού ζει με τον Πρωθυπουργό και, ταυτόχρονα, είναι κομματικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, να μη σχολιαστούν; Η δημόσια ζωή δεν είναι αποστειρωμένος κλίβανος.
Ανάμεσα στις κριτικές που δέχθηκε η σύντροφος του Πρωθυπουργού, προφανώς, θα είναι και κάποιες κακεντρεχείς. Υπήρξαν και φωνές που την επέκριναν διότι «έδωσε απαντήσεις» –γι’ αυτό διαμαρτύρεται η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγγου. Ωστόσο το θέμα δεν είναι ότι η κυρία Μπαζιάνα «έδωσε απαντήσεις», αλλά το περιεχόμενο αυτών των απαντήσεων. Αντικείμενο της δημόσιας κριτικής είναι πρωτίστως τα λόγια ενός δημόσιου προσώπου –καμιά φορά όμως και η εικόνα του που τα συνοδεύει.
Η κυρία Μπαζιάνα, άλλωστε, είπε διάφορα αδιανόητα για όσους εμφορούνται από στοιχειώδη δημοκρατική κουλτούρα. Πώς είναι δυνατόν να μη σχολιαστεί αρνητικά η θέση της ότι, την περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, «οι δανειστές είχαν θέσεις άτεγκτες, ήταν σαν μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις “δεν αντέχουμε άλλο”»;
Πώς είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητη η διατύπωση «η τρομοκρατία των ΜΜΕ, η πίεση του συστήματος για να υποκύψεις, να μην προσπαθήσεις καν να αρθρώσεις τη φωνή του λαού σου»; (Του λαού «σου»;)
Πώς είναι δυνατόν να μη σχολιαστούν το λενινιστικό περί κυβέρνησης και εξουσίας (αν είχαν εξουσία, άραγε, θα έκαναν τις επικριτικές φωνές να σιωπήσουν και θα φυλάκιζαν, όπως ο Ερντογάν, τους κακούς δημοσιογράφους;), το στρεψόδικο περί συμβιβασμού με προοπτική στο δημοψήφισμα, η άρνηση της κριτικής με το «επιχείρημα» ότι «εκπορεύεται από αυτούς που πάντα ήταν υποτελείς και τάσσονταν με το συμφέρον του ισχυρού για να διαφυλάξουν το δικό τους συμφέρον»; Πώς να μη γίνει αντικείμενο σάτιρας η αυτοπεποίθηση ότι η κυρία Μπαζιάνα κατέχει (οικογενειακώς;) τις ορθές πολιτικές λύσεις, ενώ όλοι όσοι διαφωνούν μαζί της είναι εχθροί; Και πώς να περάσει απαρατήρητο ότι οι εικόνες που συνοδεύουν τη συνέντευξη μιας αυτόφωτης αριστερής χρειάζονται τη δεξιοτεχνία του πρωθυπουργικού φωτογράφου;
Συμπέρασμα: η συνέντευξη της κυρίας Μπαζιάνα είναι ένα επηρμένο, ασήμαντο κείμενο ενός προσώπου για το οποίο το όποιο ενδιαφέρον απορρέει από τη θέση του πλάι στον Πρωθυπουργό. Διότι, διαφορετικά, ούτε μονόστηλο.