Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου κατέθεσε αιφνιδιαστικά στη σκοπίμως ευτελιζόμενη και χειραγωγούμενη Βουλή, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, ένα πολυνομοσχέδιο 1.531 (!) σελίδων. Καταχρώμενοι του Κανονισμού του Κοινοβουλίου μας και του «δικαιώματός» τους (άρθρο 60 Συντάγματος), οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θα το ψηφίσουν… «κατά συνείδησιν» (;) χωρίς αιδώ και «αμάσητο» αύριο, ως «επείγον». Μεταξύ των 399 (!) άρθρων και των 60 «προαπαιτούμενων» που προβλέπει για την τρίτη αξιολόγηση από τους θεσμούς (η τρόικα της μεγάλης ΑΠΑΤΗΣ του «αντιμνημονιακού αγώνα») περιλαμβάνονται, κατ’ εντολήν των δανειστών κατά τον κ. Τσίπρα, πλείστες όσες απαράδεκτες ρυθμίσεις που δεν είχαν τολμήσει να δεχθούν οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά – Βενιζέλου και των άλλων «Γερμανοτσολιάδων»!
Θα σταθώ, λόγω χώρου και σημασίας, μόνο στη διάταξη – απόπειρα κατάργησης της απεργίας, που αποτελεί τον πυρήνα των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων. Πρόκειται για «απόπειρα», γιατί τέτοιες διατάξεις συνιστούν ολοκληρωτικής σύλληψης πλήγμα κατά των ελευθεριών αυτών που έχουν κατοχυρωθεί ύστερα από αγώνες και θυσίες αίματος των εργαζομένων (ΔΣΕ 87/1948, 98/1949, ΕΣΔΑ, Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, άρθρο 23 Συντάγματος κ.ά.) κι αν ψηφιστούν, αποκλείεται να γίνουν ανεκτές και να εφαρμοστούν στην πράξη υπό συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας.
Η διάταξη αυτή, άλλωστε, είναι καταφανώς αντισυνταγματική, όπως θα πληροφορηθούν αρμοδίως όποιοι επιχειρήσουν να την εφαρμόσουν. Θα έχει, τέλος, την τύχη του περιβόητου Νόμου 330/76 της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου τής ώς τότε ανολοκλήρωτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο συντάκτης του νόμου εκείνου, πιο ειλικρινής από τους σημερινούς «νομοθέτες», έδωσε κατευθείαν στους εργοδότες το δικαίωμα να κηρύσσουν lock-out ενόψει ή κατά τη διάρκεια μιας απεργίας. Σε ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου καταργήθηκε το lock-out και όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο. Με τον ίδιο νόμο (1264/82) που, σημειωτέον, η τότε Αριστερά δεν ψήφισε (!), αποκαταστάθηκαν όλοι οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που είχαν απολυθεί με τον Νόμο 330/76.
Η κυβερνητική διάταξη είναι πραγματικά «διαβολική», «αλλά για το καλό», όπως θα έλεγε και ο κ. Τσίπρας για τα έργα του κ. Τραμπ. Εδώ βέβαια, για το καλό των κακών εργοδοτών! Γιατί αξιώνει όρους και προϋποθέσεις που προκαλούν αντικειμενική αδυναμία των εργαζομένων να αποφασίσουν κήρυξη απεργίας, π.χ. πώς θα τολμήσουν και μάλιστα υπό τις σημερινές συνθήκες, οι 50+1 μιας επιχείρησης να αποφασίσουν απεργία; Απαλλάσσει, έτσι, η διάταξη τον εργοδότη από τους ενδεχόμενους δισταγμούς μιας μετωπικής αντισύγκρουσης, δισταγμούς που οδηγούν συνήθως και τις δύο πλευρές σε ουσιαστικό διάλογο. Αυτός ο διάλογος και μόνο κατοχυρώνει, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, την εργασιακή και γενικότερα την κοινωνική ειρήνη, που αποτελεί το ζητούμενο σε μία πραγματική Δημοκρατία. Αντιθέτως, όταν η «ουδέτερη» εκτελεστική εξουσία αποκλείει με τον τρόπο αυτό τον διάλογο, προκαλεί εκρηκτικές συνθήκες που οδηγούν στην εκατέρωθεν αδιαλλαξία και σε αδιέξοδα.
Ο Απόστολος Κακλαμάνης είναι πρώην πρόεδρος της Βουλής και υπoυργός Εργασίας
