Στα όσα θλιβερά διαδραματίστηκαν χθες το απόγευμα στο γραφείο της υπουργού Εργασίας αποτυπώνεται ένα γεγονός. Σηματοδοτείται το οριστικό τέλος της αυταπάτης για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και μάλιστα πολλαπλής. Γιατί πέρα από την ομολογημένη αυταπάτη του Πρωθυπουργού, η κυβέρνηση καλλιέργησε και άλλες μη ομολογημένες αυταπάτες.
Αν η ομολογημένη αυταπάτη ξεκινούσε από την κατάργηση των Μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο και έφτανε έως τη ριζική αλλαγή της πολιτικής της ευρωζώνης, η ανομολόγητη συναρτάται με την πεποίθηση ότι θα αρκούσε η επικοινωνιακή διαχείριση για να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις. Οτι θα έφτανε να εξασφαλιστεί η κοινοβουλευτική συνοχή των δύο κυβερνητικών εταίρων για να απορροφηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις.
Στο πολυνομοσχέδιο των 600 σελίδων όμως εγγράφεται το τέλος και αυτής της αυταπάτης. Οι επιπτώσεις που επιφέρει στη ζωή της κοινωνίας είναι τέτοιου εύρους και βάθους που δεν μπορούν να καλυφθούν από καμία αυταπάτη. Οπως καμία ψευδαίσθηση δεν μπορεί να καλλιεργηθεί στην κοινωνία με τον ισχυρισμό πως το πολυνομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει νέα μέτρα, όταν το συνολικό τους ύψος αγγίζει σχεδόν τα δύο δισ. ευρώ.
Η πρώτη αυταπάτη τελείωσε με την ομολογία του ίδιου του Πρωθυπουργού. Στα όσα διαδραματίστηκαν στο γραφείο της υπουργού Εργασίας ανάμεσα στα φωνασκούντα μέλη του ΠΑΜΕ και τη σιωπούσα υπουργό μπορεί να δει κανείς πώς τελείωσαν οι ανομολόγητες αυταπάτες. Οχι με τον λυγμό εκείνης της πρωθυπουργικής ομολογίας. Αλλά με έναν κρότο που έγινε ακόμη πιο δυνατός από μια εκκωφαντική σιωπή.
