H εισβολή συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας και κυρίως η είσοδός τους στο γραφείο της υπουργού Εφης Αχτσιόγλου ξύπνησε μνήμες της μνημονιακής περιόδου μέχρι την πρώτη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015. Εως τότε τέτοιου τύπου πρακτικές ήταν καθημερινότητα, μάλιστα σε ευρεία κλίμακα, αφού διάφορες ομάδες, στο όνομα ενός αντιμνημονιακού ακτιβισμού, παρενέβαιναν συχνά με βιαιότητα εναντίον όχι μόνο πολιτικών αλλά και οποιουδήποτε στη δημόσια ζωή θεωρούνταν «μνημονιακός» –εναντίον, δηλαδή, των γερμανοτσολιάδων, των μερκελιστών, των ευρωλιγούρηδων… Το κίνημα Δεν Πληρώνω, το οποίο είχε υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, στόχευε κατά σύστημα τα διόδια και τα μέσα μεταφοράς και διάφορες ομάδες εφορμούσαν με αβγά και γιαούρτια κατά καθηγητών και μη αρεστών δημοσιογράφων σε δημόσιες εκδηλώσεις. Δεν ξεχνώ.
Δεν ξεχνώ αλλά και δεν χαίρομαι που το ΚΚΕ μοιάζει να υιοθετεί, έστω για επικοινωνιακούς λόγους, τις πρακτικές εκείνης της δήθεν ηρωικής εποχής, που υποσχόταν σκισμένα Μνημόνια και μια παραδείσια καθημερινότητα, γεμάτη ελευθερία, δικαιώματα, δικαιοσύνη και λεφτά. Δεν είναι δημοκρατικός διάλογος ένας διάλογος που αρχίζει με την απειλή «Κάτω τα ξερά σας από τις απεργίες».
Ορισμένοι, καθησυχαστικά, παρατηρούν ότι δεν είναι παρά ενας μικρός εμφύλιος στα στρατόπεδα της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Οτι βρήκε ευκαιρία το ΚΚΕ να θυμίσει στην υπουργό Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου τα όσα έλεγε όταν, μικρή Πασιονάρια, βρισκόταν στην αντιπολίτευση. «Οι Ελληνες με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κοιμούνται δίχως άγχος στα σπίτια τους, δεν θα επιτρέψουμε στις τράπεζες να αγγίξουν την πρώτη κατοικία της μεσαίας τάξης και των εργαζομένων, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», έλεγε κάποτε η κυρία Αχτσιόγλου όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στον κυβερνητικό προθάλαμο. Το ίδιο διάστημα καταφερόταν κατά της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων, «αυτά είναι οι νόμοι τους, αλλά δεν είναι το δίκιο» έλεγε, διατυμπανίζοντας ότι «το δίκιο το φτιάχνουν οι λαοί, όχι οι τεχνοκράτες της τρόικας».
Αλλά έστω κι αν, μέσω της υπουργικής καρέκλας, η κυρία Αχτσιόγλου προσχώρησε στους τεχνοκράτες της τρόικας, δεν είναι λύση η δημόσια διαπόμπευσή της από τους ιδεολογικά συγγενείς της, οι οποίοι θα αναζητήσουν ψήφους στους απογοητευμένους από τις υποσχέσεις που εκείνη δεν τήρησε. Η λύση είναι οι Πασιονάριες της καρέκλας να τιμωρηθούν από ένα μεγάλο μέτωπο λογικής που θα δώσει τη δυνατότητα σε πολιτικούς οι οποίοι δεν κήρυξαν το μίσος να ανασυγκροτήσουν τη χώρα.
Η καρέκλα για τον πολιτικό δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον.
