Σε κάθε θέμα συνυπάρχουν η μεγάλη εικόνα –οι μακροχρόνιες επιδιώξεις, το γιατί υπάρχει κάτι –και η μικρή –το βραχυχρόνιο συμφέρον, οι τακτικισμοί. Οι δύο εικόνες στην πράξη διαπλέκονται. Συχνά, επιχειρήματα που αφορούν «μεγάλα» θέματα αξιοποιούνται για να προωθήσουν θέσεις που εξυπηρετούν τη μικρή. Γενικές αρχές και υψιπετή ιδεώδη επιστρατεύονται για να υπηρετήσουν άσχετα θέματα: ως κινήσεις σε κομματική και μικροπολιτική σκακιέρα για μυημένους παίκτες. Η επανάληψη της διαδικασίας διαχρονικά καταλήγει στο να γελοιοποιεί τις γενικές αρχές, αλλά και να περιορίζει την εμβέλεια και αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων ακόμη και με στενά πολιτική οπτική.

Ως μη μυημένος στα μυστικά του συνδικαλισμού, φοβάμαι ότι πίσω από την έντονη σημερινή αντιπαράθεση για τη διαδικασία των απεργιακών κινητοποιήσεων υποκρύπτεται άλλος ένας γύρος στον ίδιο στροβιλισμό.

Η γενική αρχή και ο τελικός στόχος δεν είναι άλλος από την αναβάθμιση του συνδικαλισμού: Αν μια διεκδίκηση πρέπει να διαθέτει ουσιαστική στήριξη από σημαντικό αριθμό μελών, αυτό συν τω χρόνω θα οδηγήσει σε συνδικαλισμό πιο αντιπροσωπευτικό, πιο ρωμαλέο και αποτελεσματικό. Αν τα συνδικάτα δεν είναι απλή σφραγίδα και παρασκηνιακοί μηχανισμοί, τότε οι κινητοποιήσεις δεν θα είναι μόνο προς το πολιτικό θεαθήναι.

Αν αυτό καταλήξει και σε λιγότερες απεργίες που ταλαιπωρούν τους πολίτες για ψύλλου πήδημα, τόσο το καλύτερο.

Τον αγνό αυτό στόχο –μεγαλύτερη αξιοπιστία μέσω δημοκρατικότητας –τον συμμερίζονται πολλοί. Για τον λόγο αυτό γίνεται και επίκλησή του όταν συντελείται κάτι στην αγορά εργασίας –μια διαδικασία που έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τη δεκαετία του ’80 και μετά. Παρά ταύτα, δεν φαίνεται να είμαστε πιο κοντά στον κοινό στόχο.

Τον ίδιο στόχο έρχεται να εξυπηρετήσει και η ρύθμιση που αφορά την απαρτία για την απόφαση μιας απεργίας. Κατά περίεργο τρόπο, όμως, παρεμβαίνει στα πρωτοβάθμια σωματεία –όπου μετράνε οι αριθμοί –αλλά κάνει ελάχιστα στα εργατικά κέντρα και τα σωματεία υψηλότερων βαθμίδων όπου μετράνε οι μηχανισμοί. Αν μια πολιτική παράταξη ποντάρει στους αριθμούς και μια άλλη στον έλεγχο των μηχανισμών, τότε αυτή η ρύθμιση θα αλλάξει την ισορροπία μεταξύ τους. Η αντιπαράθεση μεταξύ αριστερής εξουσίας και αριστερών εισβολέων στο υπουργείο Εργασίας σε τέτοιους συνειρμούς οδηγεί. Η πικρή μας εμπειρία προϊδεάζει ότι ίσως αυτή η τακτικίστικη αλλαγή στις ισορροπίες να είναι και η πραγματική στόχευση της συγκεκριμένης ρύθμισης.

Ο Πλάτων Τήνιος είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς