Ενας υπουργός είχε επικριθεί σφόδρα κάποτε επειδή είχε παραδεχθεί δημόσια ότι δεν είχε προλάβει να διαβάσει το πρώτο Μνημόνιο. Είχε ομολογήσει, δηλαδή, ότι δεν ήξερε ακριβώς τι υπέγραφε ως μέλος της κυβέρνησης και τι ψήφιζε ως μέλος του Κοινοβουλίου.
Πολλοί από τους επικριτές του κάθονται σήμερα στα έδρανα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Το ερώτημα προκύπτει αυθόρμητα: πόσοι από τους βουλευτές θα διαβάσουν το πολυνομοσχέδιο, ένα τεχνικό κείμενο 1.531 σελίδων και 399 άρθρων, που θα ψηφίσουν σε λίγες ημέρες; Θα ξέρουν τι θα έχουν ψηφίσει όταν θα δίνουν τη θετική τους ψήφο –ή την αρνητική εκείνοι της αντιπολίτευσης;
Το ερώτημα τίθεται πιο επιτακτικά για ένα νομοθέτημα που επηρεάζει ποικιλοτρόπως τις ζωές των πολιτών. Το τεχνικό αυτό κείμενο φέρνει πλήθος αλλαγών με πολλές από αυτές να είναι αλλαγές ουσίας. Και μπορεί οι αλλαγές να είναι γενικά γνωστές, αφού έχουν συνομολογηθεί από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως προαπαιτούμενα, αλλά η γενική γνώση είναι αποσπασματική και επομένως ελλιπής. Ο διάβολος, εξάλλου, κρύβεται στις λεπτομέρειες. Και όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ», είναι πολλές οι λεπτομέρειες στα ψιλά γράμματα του πολυνομοσχεδίου.
Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αντιληφθεί πια ότι οι καθυστερήσεις φέρνουν μόνο επιπλέον κόστος. Βιάζεται –και σωστά –να κλείσει την τρίτη αξιολόγηση. Η σπουδή, όμως, οφείλεται και σε κάτι ακόμη: στην αντίληψη ότι όσο πιο γρήγορα γίνει η διαδικασία τόσο περισσότερο θα αμβλυνθούν οι αντιδράσεις. Μένει να φανεί εάν πρόκειται για ακόμη μία αυταπάτη.
