Φυσικά όχι. Η εικόνα αυτή μπορεί να ξενίζει, μπορεί να στενοχωρεί αλλά δεν σοκάρει. Γιατί είναι η εικόνα ενός ανθρώπου με μεγάλες αδυναμίες που εξακολουθεί να παλεύει. Και δεν υπάρχει πιο χυδαία στάση από την κριτική που «λυπάται» μετρώντας χαμένα δολάρια και τίτλους ΝΒΑ.
Κανένα ταλέντο δεν «πήγε στράφι» και καμία καριέρα δεν «χάθηκε», όταν στην πορεία αναμετρήθηκε με συγκυρίες, συμπεριφορές και πάθη που αποδείχθηκαν δυνατότερα από το ταλέντο και τα φυσικά προσόντα. Ο «Σόφο» είναι παρών, δίνει τη μάχη του στη δύση της μπασκετικής του πορείας με μία ρήξη αχίλλειου τένοντα να τον βαραίνει ακόμα περισσότερο. Ομως είναι εδώ και προσπαθεί.
Και αυτό μπορεί να μην καταγράφεται σε καμία στατιστική, όμως είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. «Αυτό που βλέπετε μέσα στο στάδιο είναι το εύκολο κομμάτι. Το πιο δύσκολο είναι μέχρι να με δείτε στον αγώνα» έχει πει ο Μπολτ. Ας κάνουμε την αναγωγή στον Σχορτσιανίτη και ας αναλογιστούμε πόσα μεσολάβησαν τα τελευταία δύο χρόνια για να ξαναμπεί στο παρκέ πριν κάνουμε πλακίτσα με τα κιλά του.
