Η ψήφιση του τερατώδους πολυνομοσχεδίου τη Δευτέρα το βράδυ σε συνδυασμό με το Eurogroup της επόμενης Δευτέρας, που ο μήνας θα έχει 22 (και θα μας επιτρέψει να αποκομίσουμε –επιτέλους! –ένα «μαξιλάρι» της τάξεως των 4,5 δισ.), λογικά φέρνει όλο και πιο κοντά τον ανασχηματισμό. Σύμφωνα και με το «χρονοδιάγραμμα» που εμμέσως πλην σαφώς έδωσε ο ίδιος στους συναδέλφους μου δημοσιογράφους την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εν μέσω καλάντων και κουραμπιέδων, από το Eurogroup και μετά αρχίζει να μετράει αντίστροφα η ημερομηνία του ανασχηματισμού. Τέλη του μήνα θα είναι; Αρχές του επόμενου; Κάπου εκεί.
Και όμως. Υπάρχουν κυβερνητικοί παράγοντες οι οποίοι επιμένουν ότι αυτό δεν είναι ακριβές. Οτι οι συνάδελφοί μου δεν αντελήφθησαν καλώς ή επαρκώς όσα τους είπε ο συνομιλητής τους. Οτι άλλα τους έλεγε, κι αυτοί άλλα κατάλαβαν ή ήθελαν να καταλάβουν (τι ανοησία! Λες και οι δημοσιογράφοι άλλη πρεμούρα δεν έχουν από το αν θα παραμείνουν η Φωτίου, η Κονιόρδου ή ο Κουρουμπλής στη θέση τους).
Αλλες πηγές (μελίρρυτες, επτανησιακές…) υποστηρίζουν ότι ο πρόεδρος Αλέξης θα επιχειρήσει μέσα στο διάστημα που προανέφερα (τέλη Ιανουαρίου, αρχές Φεβρουαρίου) ορισμένες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά επουσιώδεις, στο περίγραμμα της κυβέρνησης. Θα επιχειρήσει ένα facelifting όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, ήτοι για τα μάτια του κόσμου, που έχει βαρεθεί κάτι υφυπουργούς τύπου Σαντορινιού, Μπαλάφα, Μπαξεβανάκη, Φωτάκη, Μαυραγάνη, Ζουράρι κ.λπ. και θέλει να δει (λες και του είναι πρωτοξάδερφα) στην κυβέρνηση τον Βέττα, την Αυλωνίτου, τη φίλη μου την Καρακώστα και εκείνον τον Λάππα –αυτούς δηλαδή που του χαρίζουν απλόχερα στιγμές ευθυμίας από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Υπ’ αυτή την έννοια μέχρι και Σιμορέλη ή Καραγιαννίδη θα έβλεπε ευχαρίστως.
Και μέσα στις καραμπόλες που θα αναπτυχθούν, μπορεί να πάρει η μπάλα και κανέναν τριτοκλασάτο υπουργό (Φωτίου, Κονιόρδου κ.λπ.), αλλά ώς εκεί.
Οι υπόλοιποι μένουν στη θέση τους, και δεν αλλάζει ούτε καν τον κύριο Παπαδημητρίου, υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης, σου λέει, ο οποίος είναι ο εντελώς ανέγγιχτος υπουργός –περνάει και δεν ακουμπάει πουθενά. Ανέγγιχτος ναι, αλλά με ισχυρές πλάτες (και άκρες) στην Αμερική, οπότε…
(Σενάριο δεύτερο, είναι αυτό.)
Ανέγγιχτη, αλλά από άλλη σκοπιά θα μείνει και η ομάδα των Ηρακλέων του στέμματος του προέδρου Τσίπρα (και προκειμένου να εκπληρώσω και σήμερα τον παιδευτικό ρόλο της στήλης, αναφέρω ότι με τη φράση Ηρακλείς του στέμματος χαρακτηρίζονται όσοι εμφανίζονται ως στυλοβάτες θεσμού ή προστάτες, φύλακες πολιτικού προσώπου. Προέρχεται από το οικόσημο των σύγχρονων βασιλιάδων της χώρας, των προγόνων του Κοκού, που είχαν στο έμβλημα του θρόνου τον Ηρακλή εις διπλούν με το ρόπαλό του και τη λεοντή από το λιοντάρι της Νεμέας).
Οσους ρώτησα σχετικά με ενημέρωσαν ότι με τίποτε δεν θα αντικατασταθεί η φρουρά των Ηρακλέων –Παππάς, Φλαμπουράρης, Πολάκης, Βερναρδάκης, Τζανακόπουλος. Το θεωρώ λογικό. Εως και αναμενόμενο, πρέπει να πω. Δεν μου προξενεί την παραμικρή έκπληξη.
Τέταρτο σενάριο δεν υπάρχει, δεν υφίσταται και λόγος άλλωστε για περαιτέρω συζήτηση επ’ αυτού. Αλλωστε ο ανασχηματισμός είναι ένα από τα πράγματα που δεν ανακοινώνονται εκ των προτέρων, με την έννοια της προαναγγελίας. Ετσι και κάνεις το λάθος να το πεις, έχασες ολωσδιόλου τα οφέλη που προσδοκούσες όταν τον σχεδίαζες. Και περισσότερο από όλα, τον μηδενισμό του κοντέρ, την εξαγορά πολιτικού χρόνου, και πάνω απ’ όλα, τις εντυπώσεις ότι κάνεις μια καινούργια αρχή.
Και ο πρόεδρος Τσίπρας έχει ανάγκη από όλα αυτά: και να μηδενίσει το κοντέρ, και να λάβει νέα πίστωση χρόνου, και να δημιουργήσει προσδοκίες ότι με αυτή την κυβέρνηση μπορεί. Τι μπορεί; Ο,τι έχει ο καθένας βάλει με το μυαλό του. Ανάπτυξη, επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, ομαλή έξοδο στις αγορές, οριστικό γύρισμα της σελίδας…
Στο μεταξύ, καθ’ α με ενημέρωσε ο άνθρωπός μου από το Μέγαρο Μαξίμου, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την απουσία του προέδρου Αλέξη στη μαγευτική Ρώμη βρήκε την ευκαιρία να ξεπορτίσει, έχουμε μια σημαντική αλλαγή/εξέλιξη στο κυβερνητικό μοντέλο εξουσίας.
Κακώς πιστεύαμε έως τώρα ότι ο μπαρμπ-Αλέκος Φλαμπουράρης είναι αυτός που έχει την αρμοδιότητα του συντονισμού των υπουργών. Αλλος την έχει. Πρόκειται για τον υπουργό Επικρατείας Βερναρδάκη, ο οποίος, λέει ο δικός μου, εν τη απουσία του Πρωθυπουργού, και προφανώς με εντολή του, συγκαλεί κυβερνητικές συσκέψεις, τηλεφωνεί σε υπουργούς για την πορεία συγκεκριμένων θεμάτων, ελέγχει άλλους για το ίδιο ζήτημα –γενικώς είναι στα μέσα και στα έξω, ο άνθρωπος.
Βεβαίως κατά τον διορισμό του ως υπουργού Επικρατείας στην κυβέρνηση που συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 2016, είχε λάβει τις σχετικές αρμοδιότητες του συντονιστή του κυβερνητικού έργου, αλλά δεν τις ασκούσε για λόγους που προφανώς έχουν να κάνουν με την κατανομή των δυνάμεων στο εσωτερικό του μοντέλου διακυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία. Τελευταία είναι που έχει πάρει τα πάνω του για τα καλά. Μάλιστα, κύριε. Ο Βερναρδάκης.
Στο μεταξύ φαίνεται πως μπλέξαμε την πολιτική με τη μόδα, και μάλιστα άσχημα. Για την ακρίβεια, έμπλεξαν ποδόγυροι με αρχαιολογία και πολιτική.
Το μπέρδεμα προέκυψε όταν οι διοργανωτές της ελληνικής εβδομάδας μόδας πίεσαν να λάβει μέρος σε αυτήν και η φίρμα Zeus + Dione, η οποία στους άνδρες αναγνώστες μου μπορεί να μη λέει τίποτε, αλλά στις γυναίκες είμαι βέβαιος ότι μιλάει, και μάλιστα ψιθυρίζει πολλά.
Διότι πρόκειται για φίρμα η οποία κάνει διεθνή καριέρα, τα ρούχα που πλασάρει είναι εξαιρετικά, υποστηρίζουν οι κυρίες, και αυτό επειδή το γνωρίζουν οι διοργανωτές της εβδομάδας αποφάσισαν να την προβάλουν ακόμη περισσότερο.
Ετσι προώθησαν αίτημα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η επίδειξη της Zeus + Dione να πραγματοποιηθεί στις 2 Απριλίου στα σκαλιά μπροστά στο Ηρώδειο. Το ΚΑΣ, παραδόξως, είπε ναι, αλλά οι κυρίες στις οποίες ανήκει η εταιρεία είπαν ένα μεγαλοπρεπές όχι. Τι συνηγόρησε ως προς αυτό; Το γεγονός ότι η φίρμα, η οποία συνδυάζει στοιχεία της σύγχρονης υψηλής ραπτικής με πολλά προερχόμενα από την ελληνική τέχνη και παράδοση, ανήκει στην κυρία Μαρέβα Μητσοτάκη και στην κυρία Μιμίκα Κολοτούρα.
Και πολύ καλά έκαναν, θα σημειώσω. Οι γυναίκες έχουν μια εταιρεία που σαρώνει διεθνώς, γιατί να την παραδώσουν βορά για ξέσκισμα (λόγω Μαρέβας) στα νύχια του εγχώριου κυβερνητικού λαϊκισμού και των παρακρατικών μέσων που διαθέτει;
