Η ανάπτυξη στην ευρωζώνη μοιάζει να έχει σταθεροποιηθεί. Οι λαϊκιστές, ύστερα από την επίδειξη δύναμης που έκαναν σε διάφορες χώρες, δείχνουν να έχουν μαζευτεί. Το κέντρο αντέχει. Ο κίνδυνος όμως δεν έχει περάσει. Στο τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs, οι καθηγητές Μαρκ Μπλιθ και Σάιμον Τίλφορντ επισημαίνουν δύο παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στη διάλυση της ευρωζώνης.
Ο ένας δεν έχει πάψει να συζητείται εδώ και χρόνια: είναι η συνεχιζόμενη ανισορροπία ανάμεσα στα εξαγωγικά πλεονάσματα της Bόρειας και της Aνατολικής Ευρώπης και τα δημοσιονομικά ελλείμματα του Νότου. Αυτό μπορεί να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε δύο ομάδες χωρών. Η μία θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιεί το ευρώ και η άλλη θα αναγκαστεί να υιοθετήσει ένα νέο νόμισμα, το «nuevo euro». Η συνέχεια θα είναι αυτή που έχει κατά κόρον περιγραφεί για την περίπτωση που η Ελλάδα υιοθετούσε ένα παράλληλο νόμισμα. Το «νέο ευρώ» θα υποτιμηθεί, η διαρροή κεφαλαίων προς την καρδιά της Ευρώπης θα επιταχυνθεί, η αξία του «πραγματικού ευρώ» θα εκτοξευθεί και οι εξαγωγές των χωρών που το χρησιμοποιούν θα καταστραφούν. Η εκδίκηση του Βαρουφάκη.
Ο άλλος κίνδυνος είναι η οργάνωση δημοψηφίσματος σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα για τη σχέση της με το κοινό νόμισμα. Αν από τις εκλογές της 4ης Μαρτίου στην Ιταλία προκύψει μια λαϊκιστική κυβέρνηση, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος δεν έχει και τόση σημασία, τονίζουν οι δύο καθηγητές. Και μόνο η προκήρυξή του θα οδηγήσει σε μαζική μεταφορά κεφαλαίων σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης για την αποφυγή υποτίμησης. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο μ’ εκείνο του πρώτου σεναρίου. Η εκδίκηση της Μπαζιάνα.
Το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο εξισωτισμός προς τα κάτω, μπορεί λοιπόν να επεκταθεί σε όλη τη Νότια Ευρώπη. Στην περίπτωση αυτή, η Γερμανία θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του περιφερειακού ηγεμόνα, κάτι διόλου εύκολο αφού η χώρα αυτή δεν περνά και την πιο δημιουργική της φάση. Το αποτέλεσμα θα είναι το δολάριο να γίνει ακόμη πιο απαραίτητο και η αμερικανική οικονομία να αποκτήσει ακόμη πιο κυρίαρχο ρόλο, την ώρα ακριβώς που η Ουάσιγκτον στρέφεται προς τον απομονωτισμό. Η εκδίκηση του Τραμπ.
Σε αυτό το ασταθές ευρωπαϊκό πλαίσιο γίνεται σήμερα μια προσπάθεια να επιλυθεί ένα μάλλον έλασσον πρόβλημα, δηλαδή η ονομασία της FYROM. Εχει πράγματι έναν κάποιο συμβολισμό το γεγονός ότι την ώρα που οι Γερμανοί εκφράζουν την επιθυμία να μεταρρυθμίσουν την ευρωζώνη μαζί με τη Γαλλία για να την καταστήσουν πιο ανθεκτική στις κρίσεις, ο Τσίπρας διαπραγματεύεται με τον Καμμένο για το αν ο όρος «Μακεδονία» στο νέο όνομα της Ακατονόμαστης θα αναγράφεται μόνο στα σλάβικα ή και στα ελληνικά. Και την ώρα που η βρετανική κυβέρνηση αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά την πιθανότητα διεξαγωγής ενός δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει ένα δυνάμει καταστροφικό δημοψήφισμα για το Μακεδονικό. H εκδίκηση της Ιστορίας.
