Πλήρως δικαιωμένος θα αισθανόταν ο Λέοπολντ φον Μαζόχ αν παρακολουθούσε τις τελευταίες δεκαετίες τις συζητήσεις για το Μακεδονικό και για το Σχέδιο Ανάν. Θα έβλεπε ότι οι θεωρίες του ισχύουν. Πολλοί ξέρουν τον Μαζόχ και όσα πήραν το όνομά του, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι οι απόψεις του αυστριακού σοσιαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα αναπτύχθηκαν πρώτα ως προς τα έθνη και μετά επεκτάθηκαν σε… άλλα πεδία. Ε, με εμάς, έπεσε διάνα!
Γιατί πώς αλλιώς εκτός από εθνικό μαζοχισμό μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την τυφλή μανία να θέλουμε να τα κλείσουμε όλα ντε και καλά έντρομοι εις βάρος μας; Υποτίθεται ότι αν δεν το κάνουμε θα έρθουν φρικτά δεινά. Αποκάλυψη! Μάλιστα. Αυτή είναι η ουσία των σχετικών επιχειρημάτων και στο Μακεδονικό και στο Ανάν. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που, τόσα χρόνια μετά, ουδέποτε απαντήθηκε: πού μας έβλαψαν είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε την Ελλάδα, είτε την Κύπρο; Τι κακό μας βρήκε μετά τη στάση που διαμορφώθηκε το 1992 για τα Σκόπια ή μετά το “όχι” στο Σχέδιο Ανάν; Τι;
Και στις δύο περιπτώσεις Ελλάδα και Κύπρος απειλήθηκαν από θεούς και δαίμονες για το τι επρόκειτο να συμβεί αν έλεγαν “όχι”. Τελικά, ευτυχώς, το είπαν. Ως προς τα Σκόπια το τεράστιο βάρος του “όχι” το σήκωσε ο Αντώνης Σαμαράς. Ως προς το Ανάν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και τι δεν άκουσαν αμφότεροι. Ομως, το “όχι” εντέλει επικράτησε [άλλο μέγα παράδοξο: στο Σκοπιανό υιοθετήθηκαν πλήρως οι θέσεις Σαμαρά αλλά… αποπέμφθηκε ο ίδιος!].
Εκτοτε ουδείς είπε συγκεκριμένα τι μας “στοίχισε” αυτό. Ποτέ δεν μάθαμε το… μυστικό. Γιατί; Επειδή δεν πάθαμε τίποτα. Οι απειλές και οι κατάρες έπεσαν όλες στο κενό. Και το να επικαλείται κανείς ακόμα σήμερα φόβητρα – φαντάσματα, αυτός είναι ο πλέον ακραίος λαϊκισμός. Αντίθετα: τη μεν Ελλάδα ακόμα σήμερα την χρειάζονται να αλλάξει στάση, η δε Κύπρος κυριολεκτικά σώθηκε: αν είχε περάσει το Ανάν θα ήταν ολόκληρη τουρκική επαρχία και τα έκτοτε (μέγιστα) κυπριακά επιτεύγματα θα ήταν αδύνατον να υπάρξουν.
Καλή λοιπόν η τρομολαγνία, καλές οι φοβίες, καλοί οι αφορισμοί, η ανασφάλεια, οι μάγισσες και οι χαρτορίχτρες, αλλά, στην πραγματικότητα, τι αληθινή βλάβη επέφεραν οι δύο αυτές μεγάλες επιβεβλημένες εθνικές αρνήσεις; Μέχρι σήμερα, απάντηση δεν έχει δοθεί. Οποιος τη βρει μπαίνει στην κλήρωση μια δερματόδετη συλλογή των έργων του Μαζόχ στο πρωτότυπο. Αλλά ας αναρωτηθεί και πού θα ήμασταναν είχαμε κάνει πίσω. Και πού θα βρεθούμε αν κάνουμε τώρα.
Ολα αυτά όμως αφορούν τη χώρα και το εθνικό συμφέρον. Αλλά αν το κριτήριο είναι το πώς μία κυβέρνηση θα κάνει το καλό παιδί για τους δικούς της λόγους, τότε, ναι, αλλάζει το πράγμα. Τότε, είναι όλα αλλιώς.
