«Εκείνο το κρύο πρωινό του Ιανουαρίου του 2015, η τριαντάχρονη Εφη, βγαίνοντας από το σπίτι της, έριξε μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη της. Ηταν όμορφη και το ήξερε αν και η ίδια ποτέ δεν χρησιμοποίησε την ομορφιά της ως όπλο. Τα δικά της «πυρομαχικά» ήταν η αριστεία της στο πτυχίο Νομικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο μεταπτυχιακό της στο Δημόσιο Δίκαιο, η κομματική δράση της στον ΣΥΡΙΖΑ, η υποψηφιότητά της στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της παράταξης στις επικείμενες εκλογές και, φυσικά, τα αριστερά οράματά της. Εκείνη ειδικά την ημέρα όμως η ομορφιά της ήθελε σιγαστήρα. Θα κατέβαινε στον δρόμο για να μιλήσει σε απεργούς. Θα έπρεπε επομένως να αποπνέει μία σοβαρότητα, έναν αριστερό στυλιστικό μινιμαλισμό. Η γκρεζ (ανάμεσα στο γκρι και το μπεζ) στρατιωτική γκαμπαρντίνα σε εβαζέ γραμμή τής έδινε αυτόν τον αέρα. Ενώ η οικολογική γούνα στον γιακά πρόσθετε μία υπαινικτική νότα τρυφερότητας και η σφιχτοδεμένη (όχι περασμένη από την αγκράφα) ζώνη υπενθύμιζε διακριτικά αλλά καθοριστικά τη θηλυκότητά της. Τα ολόισια μαλλιά τόνιζαν το ευθύβολο των λόγων της («Το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί, δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της τρόικας. Τόσον καιρό συνέβαινε αυτό γιατί ήμασταν σκυφτοί σύντροφοι… Αν σηκώσουμε κεφάλι θα είναι αυτοί σκυφτοί. Αυτό και τίποτα άλλο»). Το άλικο κραγιόν της (κοραλί το καλοκαίρι) ήταν το σήμα κατατεθέν της. Εξάλλου η Εφη ήταν μίας νέας κοπής κομμουνίστρια, μακριά από τα ενδυματολογικά κλισέ περί ταγαριών. Ιδανική για να ενσαρκώσει τη φιγούρα της σύγχρονης αγωνίστριας σε μια χολιγουντιανή ταινία. Ή την Κατερίνα, τη σύντροφο του Γιώργου Θαλάσση στον «Μικρό Ηρωα».
Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα (γυναικείας λογοτεχνίας) με έμπνευση την υπουργό Εργασίας. Που το πιο πρόσφατο κεφάλαιό του γράφτηκε την περασμένη Τρίτη όταν δέχθηκε στο γραφείο της τη βίαιη εισβολή μελών του ΠΑΜΕ. Ετσι η Εφη Αχτσιόγλου έγινε για άλλη μία φορά viral και παρά τη θύελλα που έχει ξεσηκώσει το υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο, με αιχμή του δόρατος τα άρθρα που αφορούν το υπουργείο της, βάζω στοίχημα ότι το μάτι των περισσοτέρων σκάλωσε –με θετικό πρόσημο –στη φιγούρα της υπουργού. Που είναι σίγουρα μια από τις ομορφότερες και τις πιο κομψές υπουργούς που έχουν περάσει ποτέ από ελληνική κυβέρνηση. Με τόσο σωστά επιμελημένη εμφάνιση σαν να θέλει, συνειδητά, να επιβεβαιώσει τον Οσκαρ Ουάιλντ που έχει πει: «Είναι λάθος να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Το προφανές είναι το αληθινό».
Το προφανές εδώ είναι ότι η κυρία Αχτσιόγλου δεν ανακάλυψε την κομψότητα μετά την υπουργοποίησή της. (Αναρωτιέμαι μήπως η… υπουργοποίησή της είχε από πριν «ανακαλύψει» την κομψότητά της ως επικοινωνιακό ατού). Μοιάζει μάλιστα να έχει ένα φυσικό ταλέντο στη σημειολογία του ρούχου. Το υποδηλώνουν την επίμαχη ημέρα της εισβολής τα βολάν στην μπλούζα της και οι σκάλες στα μαλλιά της που εκπέμπουν πλέον «στρογγυλεμένες γωνίες». Δεν ξέρω επίσης αν είχε κάτι στο μυαλό της όταν εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή φορώντας ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια της συλλογής ρούχων της Μαρέβα Μητσοτάκη. Πάντως μοιάζει να ξέρει καλά αυτούς του κανόνες. Καλύτερα τουλάχιστον από τον Γιώργο Σταθάκη, που όσο κομψό κι αν είναι το κοστούμι του (που συνήθως είναι), όταν αρχίσει να μιλάει, σού δημιουργεί μια βεβαιότητα ότι από κάτω φοράει σαγιονάρες.
