Φίλες μου, γεια σας. Η Θεσσαλονίκη έχει δυο κυβερνητικά πόστα. Το ένα, το παραδοσιακό, είναι το γνωστό και πολυαγαπημένο υφυπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (που στην καρδιά μας ήταν, είναι και θα είναι ατόφιο υπουργείο). Το περίφημο ΥΜΑΘ είναι ένα εκτροφείο χαμένων ταλέντων της πολιτικής, αφού στον θώκο του έχουν καθήσει ένας Στέλιος Παπαθεμελής, ένας Κωνσταντίνος Τριαρίδης, ένας Φίλιππος Πετσάλνικος, ένας Χάρης Καστανίδης, ένας Νίκος Τσιαρτσιώνης αλλά κι ένας Μαργαρίτης Τζήμας, μια Θεοδώρα Τζάκρη, ένας Γεώργιος Ορφανός –τόσα πρόσωπα, τόσες ένδοξες ιστορίες. Η σημερινή υπουργός, βεβαίως, η εκ των ΑΝΕΛ προερχομένη Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά, τιμά τις παραδόσεις που καθιέρωσαν οι προκάτοχοί της: πηγαίνει στις δοξολογίες, βλέπει ιερωμένους και στρατιωτικούς, συναντά ξένους διπλωμάτες, βγάζει λόγους, φωτογραφίζεται με φόντο τη θρησκευτική διακόσμηση του γραφείου της, πάει καμιά μονοήμερη εκδρομή στη Βόρεια Ελλάδα… Πολλή και κοπιαστική δουλειά, χρήσιμη σε ευθυμογράφους, και ελπίζω όχι μόνο σε αυτούς.
Μια μέρα, πέρυσι, αφίχθη στην αποκαλούμενη και συμπρωτεύουσα ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όχι για να δει τη Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά αλλά για να εγκαθιδρύσει ένα νέο κυβερνητικό πόστο. Ετσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο Γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο εγκαταστάθηκε ως διευθύντρια μια κυρία που όπως απεδείχθη δεν έχει καμία σημασία το όνομά της. Η κυρία αυτή, ίσως επειδή είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπει ιερωμένους και στρατιωτικούς –αλλά, όπως δήλωσε τον περασμένο Αύγουστο η Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά, είναι το μάτι και το αφτί του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, ενώ από εκεί περνούν και «οι υπουργοί που έρχονται από την Αθήνα». Ευτυχώς όμως περνούν«και από το υφυπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (είπαμε, στην καρδιά μας ήταν και θα παραμείνει υπουργείο), που είναι εμβληματικό», κατά την υφυπουργό –που στην καρδιά μας είναι υπουργός.
Ομως ο Πρωθυπουργός δεν νοιάζεται για το εμβληματικό ΥΜΑΘ και δεν έχει μάτια παρά μόνο για το πρωθυπουργικό γραφείο. Γι’ αυτό, άλλωστε, φτιάχτηκε μέχρι και ένα βιντεάκι το οποίο δείχνει, σε εμάς τους αδαείς, το φοβερό έργο που κάνει αυτό το γραφείο. Τι δείχνει; Στην αρχή, κάτι κουλούρια. Μετά κάτι αρχαία, κάτι πινακίδες, τα κάστρα, κάτι πόρτες με εικονίτσες του Μεγαλέξαντρου, την είσοδο του (νέου, το παλιό ισοπεδώθηκε για να χτιστεί το Πανεπιστήμιο) Εβραϊκού Νεκροταφείου, ένα άγαλμα που θυμίζει το μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ και τον Πρωθυπουργό. Υστερα μια καρτέλα γράφει ότι «με το έργο του (εννοεί του Γραφείου του Πρωθυπουργού) άλλαξε την ατζέντα των θεμάτων προς όφελος των πολιτών», ύστερα δείχνει κάποια μέρη που τα ξέρουμε καλά, μετά δείχνει κάτι μπαλόνια, κάτι δέντρα, το λιμάνι, έναν άγνωστο, κάτι βρύσες, λέει ότι οι αγώνες δικαιώνονται, ύστερα ο Πρωθυπουργός φιλάει τον Σπίρτζη και λέει ότι το μετρό (που έχει καθυστερήσει κοντά δέκα χρόνια) επεκτείνεται και στις δυτικές συνοικίες της πόλης –κι όλα αυτά επειδή το πρωθυπουργικό γραφείο έκλεισε έναν χρόνο. Γκραν σουξέ.
Πόσο κρίμα είναι όμως η Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά, του εμβληματικού, που έχει πάει σε τόσες δοξολογίες, να χάνει τη δόξα από μια κυρία το όνομα της οποίας δεν έχει καμία σημασία.