Παρακολούθησα την ταινία «Περιστατικό στο Χίλτον του Νείλου» – ψάχνοντας μετά στο Ιντερνετ να δω το βίντεο της δολοφονίας του αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, ξαναείδα (ήταν στο ίδιο μπλοκ των βίντεο) και την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου. Ενώ τους κατηγορούσαν και τους δύο για γενοκτονία του ρουμανικού λαού, για τη φίμωση, την πείνα, την έλλειψη ηλεκτρικού και νερού στην οποία καταδίκασαν για δεκαετίες τους Ρουμάνους, και οι δύο δικαιολογούνταν κι έλεγαν τα αντίθετα –συνέχιζαν την προπαγάνδα κατόπιν εορτής. Ειδικά η σύζυγος, ντυμένη ως λιπόσαρκη μπάμπουσκα, συμπεριφερόταν με υπεροψία και επιθετικότητα. Εθισμένη τόσα χρόνια στην απόλυτη εξουσία, δεν είχε, πια, αντίληψη της πραγματικότητας. Το ζεύγος ήταν, πλέον, δυο αξιολύπητα γερόντια, που απογυμνωμένα απ’ την ισχύ του κόμματος, μη μπορώντας πλέον να ασκήσουν την τρομοκρατία που τόσα χρόνια ασκούσαν, έξω από το ανάκτορο που είχαν χτίσει για το εαυτό τους στο όνομα του Μαρξ, (και είναι πλέον επισκέψιμο μνημείο στο Βουκουρέστι), αποφλοιωμένοι απ’ την ιδεολογική απάτη, είχε έρθει η ώρα να πληρώσουν –όπως γίνεται κάθε φορά στην Ιστορία με εκείνους που δεν τους φτάνει η κυβέρνηση αλλά θέλουν και την απόλυτη εξουσία, διά βίου, χωρίς καμιά αίσθηση φθοράς, μέτρου και βιολογικού τέλους. Ενσαρκώνουν επί μακρόν την Υβρη, οπότε έρχεται μετά σαν μαύρη επιβράβευση η Νέμεση.
Εξαιτίας της αποτρόπαιης περίπτωσης του ζεύγους Τσαουσέσκου, και για πολλές άλλες όπως του Καντάφι και έτερων δικτατόρων, έπρεπε και οι δικοί μας κυβερνητικοί, ο κάθε πολιτικός του σχετικού (ή μη σχετικού χώρου), όχι να επιζητά την απόλυτη εξουσία, αλλά να είναι ευτυχής με αυτήν που έστω παρ’ αξίαν, ή όχι, απολαμβάνει. Οποιος παραδόξως κι εκτός χρόνου και τόπου ονειρεύεται σταλινικές, ή άλλες δικτατορίες, μάλλον οφείλει να ευχαριστεί τον Θεό που η δυτική δημοκρατία και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εντός των οποίων ζούμε προστατεύουν τον ίδιο και την παράταξή του από τις ίδιες τους τις ιδεοληψίες. Αν τύχαινε αυτές να εφαρμοστούν, σίγουρα θα κατέληγαν, όπως τουλάχιστον διδάσκει η Ιστορία, πολύ άσκημα για όλους –προπαντός, βέβαια, για τον ελληνικό λαό. Το φριχτό βίντεο για τους Τσαουσέσκου, και, ακόμα χειρότερα, για το οικτρό τέλος του Καντάφι είναι διαθέσιμα σε κάθε νοήμονα –αν και τελικώς ελάχιστοι διδάσκονται σε αυτή τη ζωή, εφόσον ο πολιτικός αυτισμός επαναλαμβάνεται αενάως, από γενιά σε γενιά, και σε κάθε φουρνιά έχουμε σχεδόν την ίδια ποσόστωση αυτοκτονικής αμβλύνοιας.
Απόδειξη: Προχτές ένας ευφυής Αμερικάνος ερμήνευε τη σύγκρουση ΗΠΑ – Κίνας με βάση τον Θουκυδίδη. (Θα πεις, κι άλλος μας είχε πρήξει με τον Θουκυδίδη και τώρα μας λέει ότι τα παιδιά δεν πρέπει να πηγαίνουν εκδρομή γιατί καταλήγουν στα μπουρδέλα –προφανώς ζει ακόμα στην δεκαετία του ’50 και αγνοεί ότι οι νέοι σήμερα δυστυχώς προτιμούν τα τάμπλετς απ’ τους οίκους ανοχής). Εν πάση περιπτώσει ο Αμερικάνος τι μας λέει; Το γνωστό: όχι ότι ο Θουκυδίδης είναι επίκαιρος, αλλά ότι το ανθρώπινο γένος παραμένει πολιτικά ανεξέλικτο απ’ την εποχή του Θουκυδίδη. Βαδίζουμε μη διδασκόμενοι, κάνουμε συνέχεια τα ίδια λάθη, ή ότι υπάρχουν μηχανισμοί στην κοινωνία και στο μυαλό που διαιωνίζουν την ηλιθιότητα με απόλυτη συνέπεια, με θανάσιμη επαναληπτικότητα. Μήπως αν πέσει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, τότε πόσο διαφορετική μοίρα θα έχει ο Κιμ απ’ τον Καντάφι, ή απ’ το ζεύγος Τσαουσέσκου; Αν καταρρεύσει το καθεστώς της Κούβας, ποια θα είναι η μοίρα του Ραούλ και η μνήμη του Φιντέλ, με τις αποκαλύψεις που θα γίνουν; Και τι θα συμβεί στην Κίνα αν αιφνιδίως περάσει σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας –κάτι που θα συμβεί, κάποτε, αναπόφευκτα; Απλώς θα χορεύουν στην πλατεία Τιενανμέν καλαματιανό, όπως συνέβη εδώ σε μας μετά το δημοψήφισμα;
Λοιπόν, όσοι και εν Ελλάδι ονειρεύονται απόλυτες εξουσίες καλό θα είναι σε κάποια στιγμή έκλαμψης, έστω, να καταλάβουν πως η Ευρώπη που βρίζουν και οι θεσμοί της προστατεύουν και αυτούς τους ίδιους απ’ τον ελλειμματικό εαυτό τους. Κερί να ανάβουν και να προσκυνούν γονυπετώς, αναπέμποντας ευχαριστίες που υπάρχει το ευρωπαϊκό κεκτημένο και το πλαίσιο, όχι μόνο απ’ την εποχή του Μοντεσκιέ, που έκανε και τυπικά τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών, αλλά απ’ τα χρόνια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Τώρα, βέβαια, αλλά και ανέκαθεν, και αιωνίως, για ορισμένους τουλάχιστον, ανεξέλικτους, ακραίους έως γραφικούς, που επέμεναν, επιμένουν και θα επιμένουν να ζούνε σε έτερες εποχές, ενδέχεται να ρωτήσει κανείς αυτό το αφελές που ρωτούσε συχνά η γιαγιά μου: «Το γουρούνι γίνεται μοδίστρα;».
Μωρέ, όλα γίνονται σε αυτή την άθλια ζωή. Μέχρι και ο Καμμένος υπουργός –έτσι που σου ‘ρχεται να βάλεις φωτιά στο γραφείο σου, όπως έκανε με το κελί του ο Χριστόδουλος Ξηρός, που κι αυτός, δυστυχώς, απέτυχε να μας σώσει διά των όπλων και της απόλυτης εξουσίας. Τι περίεργο, ε; Κάτι που δεν πέτυχε εκατοντάδες φορές στην Ιστορία και πουθενά, να μην το κατορθώσει ο Χριστόδουλος απ’ την Φλώρινα. Και μετά μιλάμε για Διαφωτισμό και την έννοια της απόδειξης διά του πειράματος. Λάθος. Οσες φορές και να αποτύχει κάτι, πάντα θα γεννιέται μια ποσόστωση που θα το επαναλαμβάνει αυτιστικά, εμμονικά, ερήμην του δοκιμασμένου αποτελέσματος –κι όχι μόνο στην πολιτική, αλλά παντού στον φαιδρό αυτό βίο. Γιατί; Το απάντησε ο Γούντι Αλεν. «Μην προσπαθείτε άδικα να αλλάξετε κάποιους ανθρώπους: Είναι σαν να πασκίζεις να μάθεις σολφέζ σε έναν αγριόχοιρο. Και δεν είναι μόνο ότι δεν μαθαίνει, αλλά επιπλέον στενοχωριέται και ο αγριόχοιρος».
Προσωπικά βρίσκω τον Γούντι Αλεν απαισιόδοξο. Αν και ο Ουάιλντ έλεγε πως «απαισιόδοξος είναι ο αισιόδοξος που έχει καλή πληροφόρηση».