Στις δύο δεκαετίες της καριέρας της μοιάζει να μη δίστασε ποτέ να βουτήξει ολότελα σε κάθε πρόκληση που ερχόταν ενώπιόν της. Εχοντας ως βάση την εικόνα της ωραίας γυναίκας και χτίζοντας σιγά σιγά πάνω στην υποκριτική της έκφραση, κατάφερνε να στέκεται στη σκηνή με αξιώσεις. Οπότε, τώρα η Μαρία Ναυπλιώτου που θα υποδυθεί από τις 2 Φεβρουαρίου τον εμβληματικό ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά στην παράσταση «Το τραμ με το όνομα Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το κοινό πρέπει να περιμένει μία ακόμα μετρημένη της εμφάνιση. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού κι έχοντας δίπλα της στους έτερους πρωταγωνιστικούς ρόλους τούς Χάρη Φραγκούλη, Θεοδώρα Τζήμου, Αγγελο Τριανταφύλλου, Ευαγγελία Καρκατσάνη και Αdrian Frieling, θα μιλήσει για κοινωνικές και προσωπικές αντιλήψεις, κρυφούς πόθους, τραυματισμένες μνήµες και όνειρα ανεκπλήρωτα.

Με την πρωταγωνίστριά της μάλλον μοιράζεται την ίδια εύθραυστη εικόνα, ίσως κομμάτι της ετερόκλητης πορείας στον χώρο της τέχνης. Τα πρώτα της βήμα μπροστά στο κοινό τα έκανε ως επαγγελματίας χορεύτρια συνεργαζόμενη με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, από τη σχολή της οποίας αποφοίτησε. Αν και η μητέρα της την έγγραψε στα 12 της χρόνια στα μαθήματα μπαλέτου για να βελτιώσει τη στάση του σώματός της, άθελά της τής άνοιξε την πόρτα της φαντασίας αλλάζοντας για πάντα τις επαγγελματικές της βλέψεις.

Αφήνοντας τις πουέντ για λίγο στην άκρη, αποδέχθηκε το 1993 την πρόταση της Μαρίας Ντούζα να πρωταγωνιστήσει την ταινία μικρού μήκους «Από δω και πέρα» που ετοίμαζε. Η πρώτη γεύση που πήρε από τον κόσμο της υποκριτικής, την δελέασε ν’ αφήσει την καριέρα της στον χορό για να μπει στον κόσμο του θεάματος. Η απόφαση γι’ αλλαγή δεν ήταν εύκολη. Εκεί που είχε εξοικειωθεί με την έκφραση με εργαλείο το σώμα της έπρεπε τώρα ν’ αναμετρηθεί με τον λόγο. Υστερα από τρία χρόνια αμφιταλαντεύσεων υπέγραψε τελικά την ημερομηνία λήξης της χορευτικής της πορείας και τράβηξε για το θέατρο. Ετσι στα 26 της χρόνια βρέθηκε να κάθεται και πάλι στα θρανία της Δραματικής Σχολής του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας του Γιώργου Κιμούλη. Αν και ως παιδί αντιμετώπιζε το σχολείο ως βραχνά και προτιμούσε να σκαρφαλώνει στα δέντρα του προαυλίου στη γειτονιά της, στου Μακρυγιάννη, κι ας ήταν καλή μαθήτρια, στη δραματική σχολή έγινε πειθαρχημένη σπουδάστρια.

Ως πρωτοετής πρωτοεμφανίστηκε στην Επίδαυρο με τον θίασο του καθηγητή της Γιώργου Κιμούλη στον «Οιδίποδα τύραννο» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους ως μία από τις Θεραπαινίδες. Η πρώτη της επαγγελματική όμως κάθοδο στο αρχαίο θέατρο έγινε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στις «Φοίνισσες» του Ευρυπίδη το καλοκαίρι του 1999 ως Αντιγόνη πια. Εκτοτε ακολούθησαν κι άλλες φεστιβαλικές συνεργασίες με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Στο Εθνικό Θέατρο εντάχθηκε στην ομάδα του Στάθη Λιβαθινού, ο οποίος την συμπεριέλαβε σε παραγωγές του όπως τα «Ιων», «Αγάπης αγώνας άγονος», «Βασιλιάς Ληρ», «Μασκαράτα», «Κάρμεν» και «Ερωτόκριτος». Τακτική είναι και η παρουσία της στην έτερη κρατική σκηνή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και η συνεργασία της με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Μιχαηλίδης («Ιφιγένεια εν Ταύροις»).

Συνεχίζοντας να επιλέγει μεγάλες σκηνές για τις συνεργασίες της, πέρασε από την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το «Θάνατο του Δαντόν» του Στάθη Λιβαθινού όπως και από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με το «Cabaret» του Τζόε Μάστεροφ. Το 2010 συνεργάστηκε με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς στην παρουσίαση του έργου «Ημερολόγια μιας θλιμμένης βασίλισσας» στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Το 2012-2013 πρωταγωνίστησε στην «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Ουίλσον που βασιζόταν στο έπος του Ομήρου, μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Piccole Teatro di Milano. Την ίδια εποχή φρόντισε να διοχετεύσει τις μουσικές ανησυχίες της στις δουλειές του ροκ συγκροτήματος Tricky Pony του οποίου είναι frontwoman.

Δοκιμάζοντας το ταλέντο της, στήθηκε μπροστά στην κάμερα σημαντικών κινηματογραφικών σκηνοθετών όπως ο Γιάννης Οικονομίδης για το «Η ψυχή στο στόμα». Χάρη στην ερμηνεία του ρόλου της Πόπης στην εν λόγω παραγωγή κέρδισε το κρατικό βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου το 2005. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Αλεξανδρείας για την «Χορωδία του Χαρίτωνα» του Γρηγόρη Καραντινάκη. Ακολούθησαν συμμετοχές της στο «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου και «Τέλειοι ξένοι» του Θοδωρή Αθερίδη.

Από το βιογραφικό της δεν λείπουν και οι συμμετοχές της σε επιλεγμένες τηλεοπτικές παραγωγές κυρίως ιδιωτικών καναλιών. Ως φοιτήτρια πήρε ρόλο στο «Αίθουσα του θρόνου» του Mega της Πηγής Δημητρακοπούλου το 1998 ενώ το 2005 βρέθηκε στο «Μείνε δίπλα μου» της Ρέινας Εσκενάζυ στον Alpha. Δύο χρόνια αργότερα έπαιξε στο «10» για τον ίδιο σταθμό και το 2015 σε επεισόδιο της «10ης εντολής» του Κοκκινόπουλου.

Μια διαφορετική στιγμή στην πορεία της ήταν η επιλογή της στον ρόλο της Πρωθιέρειας στην τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Η πορεία της στην συγκεκριμένη θέση έκλεισε ένα χρόνο αργότερα με την ίδια τελετή για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βανκούβερ.

Τελευταία Νέα