Ως ο αδύναμος κυβερνητικός κρίκος που εν πολλοίς θα καθορίσει και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα εμφανίζεται πλέον ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος καθημερινά «κρύβει» και μια έκπληξη για τον Πρωθυπουργό. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν προλάβει να κοπάσει ο σάλος με την υπόθεση πώλησης στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, ακολούθησαν το Σκοπιανό και οι διαδοχικές «στροφές» του αρχηγού των ΑΝΕΛ. Αρχισε προβάλλοντας ως κόκκινη γραμμή την απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών το 1992 για μη χρήση του όρου «Μακεδονία», συνέχισε μετακινούμενος στην επιλογή του Κώστα Καραμανλή, στο Βουκουρέστι το 2008, για να επιστρέψει –μετά και τις εσωκομματικές πιέσεις που του ασκήθηκαν –στην αρχική του θέση σχετικά με την απόφαση του 1992. Ωστόσο και σε αυτή δεν έμεινε για περισσότερο από τρία 24ωρα και χθες έθεσε ευθέως θέμα δημοψηφίσματος για το Σκοπιανό, ακυρώνοντας την τοποθέτηση του Νίκου Κοτζιά, ο οποίος είχε εκφράσει δημόσια πριν από λίγες ημέρες την ακριβώς αντίθετη γνώμη. Η δημόσια διαφωνία υπουργού Εξωτερικών και υπουργού Αμυνας στον τρόπο χειρισμού ενός εθνικού θέματος προκαλεί βραχυκύκλωμα στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο σπεύδει επίσης να κλείσει τη συζήτηση περί δημοψηφίσματος, παρά το γεγονός ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που προεξοφλούν και σε αυτό το πεδίο μια νέα στροφή του υπουργού Αμυνας.
Είναι σαφές ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ βρίσκεται ενώπιον ενός μεγάλου πολιτικού αδιεξόδου, καθώς από τη μια πλευρά πιέζεται να συμφωνήσει σε μια λύση που εμπεριέχει και το στοιχείο του συμβιβασμού και από την άλλη θα πρέπει σε λίγους μήνες να ζητήσει την ψήφο πολιτών που αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» και οι οποίοι θεωρούν αδιανόητο να υπάρξει στην ονομασία της γειτονικής χώρας η λέξη «Μακεδονία» υπό οιανδήποτε μορφή.
Οι ΑΝΕΛ έχουν πάψει από το καλοκαίρι του 2015 να αποτελούν ένα αντιμνημονιακό κόμμα και ο Πάνος Καμμένος γνωρίζει ότι η μοναδική ελπίδα που έχει να είναι στην επόμενη Βουλή ως αυτόνομο κόμμα περνά μέσα από τη στήριξη ψηφοφόρων που έχουν στενή σχέση με την Εκκλησία και συγκεκριμένη σκληρή ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση στα εθνικά θέματα. Από τις τελευταίες τοποθετήσεις του προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της ανάγκης παράτασης του βίου της κυβέρνησης και της διατήρησης της δυνατότητας της προσωπικής του πολιτικής επιβίωσης, αλλά ο βασικός του αντίπαλος (ειδικά στο Σκοπιανό) είναι ο χρόνος, καθώς η απόφαση για τη θέση της Ελλάδας στο θέμα αυτό πρέπει να ληφθεί άμεσα.
ΟΙ «ΥΠΟΥΡΓΗΣΙΜΟΙ». Την ίδια ώρα όμως δεν είναι μόνον οι συνεχείς εναλλαγές στις πολιτικές θέσεις ή οι κινήσεις του στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας που προκαλούν σοβαρό πρόβλημα στον Αλέξη Τσίπρα. Επιλογές προσώπων που κάνει ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ για τα κυβερνητικά πόστα κάθε άλλο παρά διευκολύνουν την ομαλή λειτουργία του Υπουργικού Συμβουλίου. Η περίπτωση Ζουράρι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, εγκλωβίζοντας και τον Πρωθυπουργό. Ο υπό παραίτηση υφυπουργός Παιδείας έφερε σε δεινή θέση ολόκληρη την κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να συνεννοηθεί εκ νέου με τον Πάνο Καμμένο για τον αντικαταστάτη του, καθώς πρέπει να διατηρηθούν και οι αριθμητικές ισορροπίες στο κυβερνητικό σχήμα ώστε να μη διαταραχθεί η συνοχή των δύο εταίρων.
