Η τοποθέτηση ενός γραφικού τύπου σε μια κυβέρνηση μπορεί να εξυπηρετεί διάφορους στόχους. Να φέρνει, ας πούμε, ψήφους άλλων γραφικών που τον θαυμάζουν. Ή να χρησιμεύει για την αλλαγή της ατζέντας όταν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα. Εκεί που είναι στριμωγμένος ο Πρωθυπουργός, σου πετάει αυτός ένα για τα «μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος» και μαζεύει όλους τους προβολείς πάνω του.
Υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση: στους θαυμαστές του γραφικού αυτού τύπου να περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Οχι κατ’ ανάγκη επειδή είναι και ο ίδιος γραφικός. Αλλά επειδή αισθάνεται δέος μπροστά στην επιτηδευμένη χρήση του λόγου, επειδή είναι κι αυτός θύμα της αρχαιολατρίας, επειδή τον γοητεύει το αιρετικό μείγμα εφηβικού χιούμορ και καταγγελιών περί «Κατοχής», επειδή με λίγα λόγια πιστεύει ότι ο Κώστας Ζουράρις είναι ένας αληθινόςέλληναςδιανοούμενος. Τι ωραία που τα είχε χώσει στην παρθενική κοινοβουλευτική του ομιλία στους Γερμανούς, τσιτάροντας έναν δικό τους ποιητή, τον Χέλντερλιν, σύμφωνα με τον οποίο «οι Γερμανοί με τον πολιτισμό και τα μαθηματικά τους γίνανε ακόμα πιο βάρβαροι απ’ όσο ήταν»…
Να γιατί ο Αλέξης Τσίπρας τοποθέτησε τον Ζουράρι στο υπουργείο Παιδείας: για να δίνει μαθήματα λεβεντιάς και υπερηφάνειας στη νέα γενιά. Σε άλλες θέσεις, άλλωστε, δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί εύκολα. Στο υπουργείο Εξωτερικών, για παράδειγμα, δεν θα ήταν πολύ παραγωγικός, εκτός κι αν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τηFYROMέπεφτε και η ιδιοφυής πρότασή του να αποκαλείται η γειτονική χώρα «τα παπάρια μου». Στο υπουργείο Δικαιοσύνης θα προκαλούσε την οργή των Αμερικανών, αφού στη δίκη της 17 Νοέμβρη εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου. Και τώρα χάνει και το υπουργείο Αθλητισμού. Μα θα πάει χαμένο ένα τέτοιο εθνικό κεφάλαιο;
Ας οργανωθεί τουλάχιστον με άρτιο τρόπο μια τελετή για την αποχώρησή του από το Υπουργικό Συμβούλιο, η επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό δεν είναι αρκετή.Ας έρθουν οι Μακεδονομάχοι από τον Βορρά για να ζητωκραυγάσουν τον ανυπότακτο ηγέτη της Πυρικαύστου Ελλάδας. Ας κοπιάσουν οι κομμουνιστές, γιατί από τις τάξεις τους ξεκίνησε ο λαμπρός καθηγητής, μ’ εκείνους έθεσε δύο φορές υποψηφιότητα, κι ας προτιμούσε πάντα τον Θουκυδίδη και τον Χρυσόστομο από τον Μαρξ. Ας φτάσουν οι εκπρόσωποι των δυνάμεων Κατοχής για να φιλήσουν το χέρι του ανθρώπου που όταν οι πρόγονοί του έχτιζαν Παρθενώνες, οι δικοί τους πρόγονοι έτρωγαν μπανάνες σκαρφαλωμένοι στα δέντρα. Ας περάσει και η Βούλα Πατουλίδου, αρκεί να κρατήσει απόσταση ασφαλείας, γιατί ο γαλλοτραφής Ζουράρις μπορεί να πάρει θάρρος από την Κατρίν Ντενέβ και να επιχειρήσει να πραγματοποιήσει το απωθημένο του.
Γελάμε. Αλλά ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει μεταξύ άλλων ότι ο Κώστας Ζουράρις διαδέχθηκε τον Θεοδόση Πελεγρίνη στη θέση του υφυπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Τσίπρα και παρέμεινε σε αυτή επί 436 ημέρες.
