Αναζήτηση
Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να πω ότι καταλαβαίνω απολύτως την οργή που έχει καταλάβει την ομάδα, επειδή μια γραφική φιγούρα της πολιτικής μας ζωής (ένα ακόμη σύμπτωμα από αυτά που βιώνει ο κοινοβουλευτισμός της χώρας…) ονόματι Ζουράρις, τραγούδησε από ραδιοφώνου ένα σύνθημα της Θύρας 4 του (μ)ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του.
Θεωρώ όμως αν κάτι μπορεί να μετριάσει την οργή των φίλων του Ολυμπιακού, αυτό είναι το να ρίξουν μια ματιά στο ποιος πραγματικά είναι αυτός που τους έβρισε. Στα όσα κατά καιρούς έχει εκστομίσει, από το βήμα της Βουλής αλλά και στα τηλεοπτικά παράθυρα, και ας αξιολογήσουν έτσι την επιλογή του προέδρου Τσίπρα να τον τοποθετήσει υφυπουργό Παιδείας (Παιδείας!!!).
Κατ’ αρχάς ο άνθρωπος έχει δηλώσει και… καφετζού. Εχει πει συγκεκριμένα: «Ελεγα τρομερό φλιτζάνι, αλλά όχι πια. Εχω πάψει να το λέω», αφήνοντας πολλές απορίες, αν αυτή του η ιδιότητα είναι που αξιοποίησε πρωτίστως ο Πρωθυπουργός. Σου λέει, βάζω υφυπουργό τον Ζουράρι και τον καλώ πριν από κάθε δύσκολη απόφαση, σύνοδο κορυφής κ.λπ. φτιάχνω καφέ και μου τα λέει, να ξέρω κι εγώ τι κάνω!
Κατά δεύτερον έχει επιδείξει πνεύμα «διαλλακτικότητας» έναντι των απαιτήσεων των γειτόνων μας: «Και να χάσουμε μερικά νησιά, δεν πειράζει. Τα νησιά θα τα ξαναπαίρνουμε πάντοτε. Τη γλώσσα έχει σημασία να μην μας πάρουν». Τόσο «διαλλακτικός» ο άνθρωπος…
Εκεί όμως που πραγματικά έχει δώσει… ρέστα, ως πολιτικός μεγάλης εμβέλειας πλέον, είναι που έχει πει για το Μακεδονικό το ακόλουθο: «Οι ονομασίες είναι πάντοτε πολιτικές, δεν είναι ποτέ γεωγραφικές. Αν μέσα στη σύνθεση του ονόματος θέλουν να βάλουν ντε και καλά το “Μακ” και αυτό παραπέμπει ταυτοχρόνως και στη Μακεδονία και στα McDonalds, εμένα μου κάνει αν “γέρνει” προς τα McDonalds».
Και αφήνω κατά μέρος τις συνεχείς αναφορές του σε «μέζεα» και άλλα τινά. Γι’ αυτόν τον τύπο, νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου να ασχοληθεί κάποιος μαζί του σοβαρά. Πραγματικά…
Υπέκυψαν στον πειρασμό
Από την πρώτη συνεδρίαση της Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής εισηγούμαι (για να μην πω καμιά βαριά κουβέντα πάλι) να κρατήσουμε την ομιλία της προέδρου Φώφης, η οποία άσκησε σκληρή κριτική στον πρόεδρο Αλέξη για όσα κάνει, και κυρίως όσα δεν κάνει ως Πρωθυπουργός της χώρας, και τα οποία αντιμετωπίζουμε καθημερινά μπροστά μας εμείς οι απλοί πολίτες.
Ο λόγος που εισηγούμαι να μείνουμε στην ομιλία της προέδρου και το περιεχόμενό της, είναι η βαθύτατη απογοήτευση που αισθάνονται οι (πιθανοί) ψηφοφόροι της παράταξης, πληροφορούμενοι ότι το παρελθόν τίποτε δεν έχει διδάξει, ως φαίνεται στους ηγήτορες του χώρου. Αλλιώς, με την εμπειρία που λογικά θα έπρεπε να είχαν αποκομίσει από το παρελθόν, θα έβλεπαν τα πράγματα με πιο ανοιχτό μυαλό και δεν θα υπέκυπταν στον πειρασμό των μεθοδεύσεων.
Προσέξτε παρακαλώ, μεθόδευση τελευταίας στιγμής, αποδεικνύουσα τα όσα προαναφέρω: ενώ αρχικά είχε αποφασιστεί η Οργανωτική Επιτροπή να αποτελείται από 400 άτομα που θα εκπροσωπούν κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες που μετέχουν του εγχειρήματος, τελικά μέσα από ένα απίθανο αλισβερίσι με αντικείμενο τους συσχετισμούς, η ΟΕΣ έφτασε το Σάββατο, λίγες ώρες πριν από την πρώτη σύγκλισή της, να αριθμεί… 650 άτομα!
Ναι, αλλά έτσι δεν πάει μπροστά το πράγμα, και σίγουρα δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια σύντροφοι…
Η κρίση μένει εδώ
Για να ξέρουμε τι λένε (και να μη μασάμε ό,τι μας δίνουν –και ειδικά σανό που είναι μόνο για τα άλογα όντα της πανίδας, και ουχί, προειδοποιώ, για τα έλλογα) αντιγράφω μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε ο πρόεδρος Νίκος (Βούτσης) της Βουλής, στην «ΕφΣυν». του Σαββάτου, και ειδικότερα μέρος της απάντησης που έδωσε σε ερώτηση για τα περί «καθαρής εξόδου» στις αγορές:
«Η έξοδος από τα Μνημόνια σημαίνει έξοδο από τις προσυμφωνημένες αξιολογήσεις και από την ανάγκη των δόσεων για την εξυπηρέτηση του χρέους. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι βγαίνουμε από την κρίση».
Τι μας λέει ο κύριος Νίκος (Βούτσης) εν προκειμένω; Οτι δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να νομίσουμε ότι επειδή θα βγούμε στις αγορές και θα δανειστούμε πλέον με τα επιτόκια της τραπεζικής πιάτσας, ήρθε και το τέλος της κρίσης. Οχι! Κρίση θα έχουμε.
Σωστός ο πρόεδρος, έχω να σημειώσω. Η αναφορά, κατατάσσεται αυτοδικαίως στην κατηγορία «τα λέω της νύφης για να τα ακούσει η πεθερά»!
Απώλεια
Απεχθάνομαι, πρέπει να το πω εκ προοιμίου, τις «νεκρολογίες». Γι’ αυτό και τις αποφεύγω, συστηματικά, όπως ίσως έχουν αντιληφθεί οι παρατηρητικοί εκ των αναγνωστών μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Αφορά την απώλεια του Θοδωρή Μιχόπουλου. Ολοι εμείς λοιπόν που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε από κοντά και δουλέψαμε μαζί του είναι σίγουρο ότι θα έχουμε να θυμόμαστε πολλά από αυτόν. Και για την επαγγελματική του επάρκεια, αλλά και για την πορεία που διέγραψε στην πολιτική, στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα. Την αφοσίωση που του έδειξε ώς το τέλος ανεξάρτητα από πικρίες και απογοητεύσεις που εισέπραξε. Και από αυτόν…
Σε ό,τι με αφορά δε, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πραότητα του χαρακτήρα του και το πηγαίο χιούμορ του. Οπως δεν θα ξεχάσω και τα «συνωμοτικά» ραντεβού, κλεισμένα πάντα με SMS «να πιούμε έναν καφέ, εκεί στο γνωστό μέρος» –ήτοι στα καφενεδάκια της Παπαδιαμαντοπούλου, μακριά από τα περίεργα βλέμματα.
Ηταν τις περιόδους εκείνες που «ξέφευγα» κάπως στην κριτική κατά της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Και με την άνεση που διέκρινε τη σχέση μας, έπαιρνε την πρωτοβουλία (δική του –δεν μου είπε ποτέ ότι ερχόταν ως απεσταλμένος κάποιου) να με επαναφέρει στον «ίσιο δρόμο».
«Ρε κόψ’ το λίγο με τον Τσίπρα, δεν είναι έτσι ο Τσίπρας. Αφού εσύ δεν είσαι δεξιός, εσύ έχεις πολιτικό μυαλό, μην τους αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται. Κάνε του πολιτική κριτική, με επιχειρήματα. Ασ’ τα τα άλλα γι’ αυτούς. Αντε, μέχρι αριστερό αγόρι να τον λες, όχι παραπέρα»…
Κρίμα…
Εξαιτίας αυτής της «ιδιαίτερης» σχέσης, και γύρευε κάτω από ποιες συνθήκες και με τι μέσα, ορισμένοι τον είχαν «καρφώσει» στο σύστημα ότι αυτός ήταν ο περίφημος «άνθρωπός μου στο Μαξίμου», στον οποίο συχνά αναφέρομαι. Γνωρίζω ότι δυσκολεύτηκε πολύ να τους πείσει για το αντίθετο –και τον Τσίπρα προσωπικά. Γνωρίζω επίσης ότι ένας υπουργός (που χτες έκανε και τον ιδιαίτερα θλιμμένο…) πάσχισε πολύ να τον εξωπετάξει από το Μαξίμου εξ αυτού του λόγου. Τον θεωρούσε –και ήταν! –εμπόδιο στους σχεδιασμούς του…
Σήμερα μπορώ να πω για όση σημασία μπορεί να έχει αυτό, ότι δεν ήταν ο Θοδωρής ο «άνθρωπός μου στο Μαξίμου». Και μπορώ να αποκαλύψω επίσης, ότι όταν τον περασμένο Αύγουστο έμαθα πρώτος (από τον άνθρωπό μου στο Μαξίμου…) ότι θα αποχωρούσε (απηυδισμένος!) από τη θέση του διευθυντή του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, και του τηλεφώνησα, με παρακάλεσε να μη γράψω τίποτε, με την υπόσχεση –που δεν κράτησε ποτέ –ότι όταν θα συμβεί, θα μου το έλεγε.
Εφυγε πριν προλάβει να παραδώσει για τον ιστορικό του μέλλοντος, σε γραπτό κείμενο όσα έζησε πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου το κρίσιμο 8μηνο από τον Γενάρη του 2015 ώς τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Τότε που αγωνίστηκε σθεναρά, όπως και άλλοι, να πείσει τον Τσίπρα για την καταστροφική πολιτική του Βαρουφάκη. Κρίμα, αληθινά κρίμα…
